ทะลุมิติ ข้าจะเป็นภรรยาขยัน นิยาย บท 2

"จดหมายหย่าร้างนั้นข้าไม่สามารถเขียนให้ได้ หากเจ้าอยากตายเมื่อใดก็ตายได้ทุกเมื่อที่ตามที่เจ้าต้องการ ตอนเป็นคือคนสกุลเว่ย ตายไปย่อมเป็นผีของสกุลเว่ย!” เว่ยฉงซีกล่าวอย่างเยือกเย็น

ซือลั่วหัวเราะแห้งๆ ตอนนี้นางยังไม่สามารถทิ้งเว่ยฉงซีได้ แม้ว่าเว่ยฉงซีจะอยู่ในสถานการณ์ที่ยากลำบาก แต่ตัวนางในฐานะหญิงสาวที่โดนหย่าร้างเกรงว่าจะต้องไม่มีทางรอดแน่นอน ในตอนนี้ มีเพียงติดตามเว่ยฉงซีเท่านั้นถึงจะมีทางรอด

ในส่วนของอนาคต รอนางมีความสามารถแล้วค่อยจากไปก็ยังไม่สาย

“ข้าไม่ไปแล้ว ข้าจะอยู่ดูแลเจ้า!” ซือหลัวกล่าว

เห็นได้ชัดว่าเว่ยฉงซีไม่เชื่อ เขาหรี่ตาลงเพื่อดูว่านางจะเล่นกลอุบายอะไรอีก

ซือลั่วรู้ว่าเจ้าของร่างเดิมมีนิสัยชั่วร้าย เว่ยฉงซีต้องไม่ไว้ใจนางขนาดนั้นแน่นอน อีกทั้งนางยังกลัวว่าถ้าตอบสนองมากเกินไปในคราวเดียวอาจทำให้เว่ยฉงซีสงสัยได้ ดังนั้นนางจึงไม่กล้าพูดมาก

"เช่นนั้นก็ดี จดจำฐานะของเจ้าไว้ให้ดี!" ขณะพูด เว่ยฉงซีก็เข็นรถเข็นอยากที่จะออกไป

การเคลื่อนไหวของเขาดังมากจนซือลั่วยากที่จะไม่สนใจเขา

นางขมวดคิ้ว

รถเข็นของเว่ยฉงซีเรียบง่ายมาก มันทำจากไม้เพียงไม่กี่ชิ้น ล้อของรถเข็นก็เป็นท่อนไม้ ถ้าหากเป็นพื้นเรียบๆ ก็ยังได้อยู่ แต่ตอนนี้บนพื้นดันมีของบางอย่างที่เจ้าของร่างเดิมทำหล่นไว้คาติดอยู่ที่ล้อ เว่ยฉงซีผลักรถสองสามครั้งก็ไม่สามารถผลักไปได้ ดังนั้นเขาจึงออกแรงผลักมันอีกครั้งด้วยความหงุดหงิด ทว่าล้อรถไม่มั่นคง จึงล้มลงไปด้านข้าง

รอจนซือลั่วกลับมารู้สึกตัวอีกครั้ง เว่ยฉงซีก็ล้มลงไปกับพื้นแล้ว คนร่วงไปบนพื้น มือก็ถูกถ้วยชาที่แตกอยู่บนพื้นชิ้นหนึ่งบาดจนเลือดไหล...

ซือลั่วตกใจอย่างมาก นางไม่สนใจอะไรทั้งนั้นแล้ววิ่งมาคว้ามือเขาขึ้นมา

นิ้วของเว่ยฉงซีทั้งขาวและเรียวยาว แต่ฝ่ามือกลับมีหนังด้านหนาที่หลงเหลือจากการถืออาวุธในอดีตก่อนที่ต่อมาจะเป็นเพราะจากการเข็นรถเข็น

ในขณะนี้ แผลบนฝ่ามือของเขาถูกบาดยาวราวหนึ่งชุ่น (คำอธิบาย หน่วยวัดของจีน โดย 1 ชุ่น มีค่าประมาณ 3.33 เซนติเมตร) ชิ้นส่วนของเศษถ้วยชายังคงฝังอยู่ในเนื้อ จนผิวเนื้อกลายเป็นสีแดง เมื่อเห็นเช่นนั้นหัวใจของซือลั่วก็กระตุก

“ไปให้พ้น!” เว่ยฉงซีชักมือออกด้วยความขยะแขยง แต่เนื่องจากออกแรงไปเขาจึงเจ็บจนใบหน้าซีดเผือด เขาทำราวกับว่าซือลั่วเป็นตัวหายนะบางอย่าง

ซือลั่วกลับไม่สนใจเขา นางหยิบเศษผ้าชิ้นหนึ่งออกมาจากตู้ เทน้ำสะอาดอีกชามแล้วเดินไปคุกเข่าข้างกายเว่ยฉงซี จับมือเขาขึ้นมาใหม่อีกครั้ง พูดด้วยเสียงต่ำว่า "อย่าขยับ"

ไม่ทราบว่าด้วยเหตุอันใด เว่ยฉงซีก็ไม่ขยับจริงๆ

ซือลั่วกล่าวว่า "มันอาจจะเจ็บสักหน่อย ทนนิดนึงนะ"