ทะลุมิติ ข้าจะเป็นภรรยาขยัน นิยาย บท 19

ซือลั่วสีหน้าเย็นชา หันกลับมาและเห็นเว่ยฉงซีกำลังมองนางอยู่ นางรู้อย่างแน่นอนว่าพฤติกรรมของตนผิดปกติอีกแล้ว ทว่าไม่เป็นไร ต่อให้เว่ยฉงซีสงสัยก็ไม่มีหลักฐาน อีกอย่างนางได้สืบสอดทุกสิ่งทุกอย่างยกเว้นพฤติกรรมเดิมของเจ้าของร่างเดิมมา จึงไม่กลัวว่าจะโดนตรวจสอบ อีกอย่างตอนนี้ก็กลายเป็นเช่นนี้ไปแล้วยังจะกลัวเขาระแวงสงสัยอันใดอีก

หลังจากที่จงซิ่วหลิงจากไป ทั้งสองคนต่างก็ไม่ได้พูดคุยกัน

ซือลั่วเก็บข้าวของออกไป สมองไก่ชิ้นนั้นก็ถูกนางโยนทิ้งไปเช่นกัน

หลังจากจัดการเสร็จเรียบร้อย นางเห็นว่าน้ำในตุ่มหมดแล้ว ที่จริงในลานบ้านมีบ่อน้ำอยู่ ทว่าแต่ไรมานางไม่เคยตักน้ำมาก่อนคงจะยกถังน้ำนั่นไม่ไหว น้ำทั้งหมดนั่นแต่ก่อนล้วนเป็นเว่ยฉงซีที่ตักมา

ซือลั่วเดินไปข้างกายเว่ยฉงซีและเห็นว่าเขากำลังแกะสลักถ้วยอีกสองใบนั่น นางมองดูและพบว่าทั้งสองใบล้วนเป็นต้นไผ่เป็นแบบเดียวกันกับถ้วยของเขาทุกประการ

เขาแกะสลักอย่างมีสมาธิมากจนราวกับไม่ได้สังเกตเห็นว่าซือลั่วอยู่ตรงนี่

ซือลั่วไม่รู้ว่าจะเปิดปากพูดอย่างไรดี นางจำได้ว่าเว่ยฉงซีเคยบอกว่าจี้หยกนั้นเป็นมรดกตกทอดจากตระกูลเว่ย ส่วนกระบี่ก็เป็นของที่บิดาเคยมอบให้เขาตอนอายุสิบห้าปี

ทว่าในช่วงเวลาที่เว่ยฉงซียากลำบากและเปราะบางที่สุด มันกลับถูกเจ้าของร่างเดิมบีบบังคับเอาไปขายเสียแล้ว 

ซือลั่วไม่รู้จะอธิบายความรู้สึกในขณะนี้อย่างไรดี นางเข้ายึดร่างของเจ้าของร่างเดิม เรื่องนี้นางไม่ได้ทำแต่ก็ถือว่านางได้ทำเช่นเดียวกัน 

พฤติกรรมของเจ้าของร่างเดิมประหนึ่งมีดเล่มหนึ่งที่ทิ่มแทงไปยังหัวใจที่บอบช้ำของซ้ำอีกครั้ง ต่อให้ตอนนี้อยากจะชดเชยแต่ว่าบาดแผลก็นับว่าหายดีแล้ว และยังหลงเหลือรอยแผลเป็นทิ้งไว้ 

“เว่ยฉงซี ข้าขอโทษ แต่ก่อนเป็นข้าที่ผิดไป เจ้าวางใจเถอะ กระบี่กับจี้หยกของเจ้าข้าจะนำมันกลับมาให้ได้” ซือลั่วกล่าวเสียงค่อย

เว่ยฉงซีวางถ้วยไม้ไผ่ในมือลง น้ำเสียงสงบอย่างมาก แต่กลับเต็มไปด้วยความเย็นชาและเหินห่าง

“คนก็จากไปหมดแล้ว ต้องการของไปจะยังมีประโยชน์อันใดอีก” หลังจากที่เขาพูดจบก็ไม่สนใจนางอีก หยิบถ้วยขึ้นมาและเริ่มแกะสลักต่อ

มีดเล่มเล็กเฉือนขึ้นๆ ลงๆ บนถ้วย อาจเป็นเพราะออกแรงมากเกินไปมีดจึงเบี่ยงออกจนแทงเข้าที่ฝ่ามือโดยตรง จนทั้งฝ่ามือเต็มไปด้วยเลือดสดๆ

เว่ยฉงซีมองเลือดในมือของเขา รู้สึกถึงความเจ็บปวดบนฝ่ามือ และทันใดนั้นก็หัวเราะออกมา

ซือลั่ววิ่งเข้าไปในห้องและหยิบผ้าฝ้ายเพื่อมาห้ามเลือดให้เขา เมื่อออกมาก็เห็นเว่ยฉงซีจ้องมองมือตนเองอยู่ บนริมฝีปากยังคงประดับรอยยิ้ม เลือดในมือไหลออกตามร่องนิ้วแล้วหยดลงบนพื้นหยดแล้วหยดเล่า...

ซือลั่วตกตะลึง รู้สึกราวกับหัวใจถูกกระชากจนเจ็บเล็กน้อย

นางเดินไปคว้ามือของเขาแต่ถูกเขาปัดออก เลือดสดๆ ที่อุ่นร้อนและแดงก่ำกระเซ็นลงบนหน้าของซือลั่วสองสามหยด

ซือลั่วจ้องเขาเขม็ง