ทะลุมิติ ข้าจะเป็นภรรยาขยัน นิยาย บท 18

โดยปกติจงซิ่วหลิงมักจะแสร้งทำตัวอ่อนแอบอบบาง ซือลั่วเกรงว่าจะสูญเสียเพื่อนเพียงคนเดียวของนางไปจึงยอมอ่อนข้อให้ตลอด ทว่าวันนี้กลับไม่เป็นเช่นนั้นแล้ว นางกลับมองนางด้วยสายตาราวกับมองเรื่องตลกขบขันเช่นนี้ อีกทั้งนางยังหัวเราะออกมาจริงๆ แล้วเสียด้วย

ร่องรอยของความโกรธพาดผ่านในดวงตาของจงซิ่วหลิง แต่กลับไม่ได้แสดงบนใบหน้า "น้องซือลั่ว เจ้าหัวเราะอะไร"

"ไม่มีอะไร เพียงแค่คิดว่าพี่จงช่างน่าสนใจทีเดียว"

ตัวอักษรจีนที่กว้างและลึกซึ้งได้แสดงประโยชน์ที่มันควรมีออกมาอีกครั้ง 

“มีสิ่งใดน่าสนใจ” จงซิ่วหลิงถาม

ซือลั่วคิดอยู่ครู่หนึ่งและกล่าวว่า "ไม่รู้สิ ก็แค่น่าสนใจ"

พูดจบนางก็กล่าวเสริมอีกว่า "ใช่แล้วพี่จง เมื่อก่อนที่ฝากฝังให้เจ้าเก็บรักษากระบี่กับจี้หยกของสามีข้าให้ เจ้าช่วยคืนมันมาได้หรือไม่”

จงซิ่วหลิงตกตะลึง "เก็บรักษาอันใด ไม่ใช่ว่าน้องซือลั่วขายให้ข้าแล้วหรือ ยังบอกอีกว่า...”

นางจงใจมองไปทางเว่ยฉงซีเป็นพิเศษจึงค่อยพูดเสียงเบาว่า "เจ้าไม่ได้บอกว่าพี่ใหญ่เว่ยเป็นคนพิการแล้ว ของเหล่านี้เก็บไว้ก็ไม่มีประโยชน์อันใดไม่ใช่หรือ"

ซือลั่วเย้ยหยันอยู่ในใจ ช่างเป็นดอกบัวขาวที่งดงามดอกหนึ่งจริงๆ ที่แท้ยังสามารถควบคุมการแสดงออกทุกรูปแบบให้ดูออกมาสะบัดสะบิ้งได้เป็นอย่างดีอีกด้วย

“เฮ้อ...”

จู่ๆ ซือลั่วก็ถอนหายใจ

“ตอนแรกพี่จงบอกว่าข้าขาดแคลนเงินใช้ สามารถนำกระบี่มาเก็บรักษาไว้ที่เจ้าชั่วคราวก่อนได้ รอจนเว่ยฉงซีต้องการแล้วค่อยไถ่คืน มิใช่หรือ”

รอยยิ้มของจงซิ่วหลิงค่อนข้างฝืน ตอนแรกนางกล่าวเช่นนั้นจริงๆ แต่นางรู้สึกว่าคนอย่างซือลั่วจะมีปัญญาไถ่คืนได้อย่างไร

“ข้าจำได้ว่าตอนนั้นขายกระบี่ไปสองตำลึงเงินสินะ จี้หยกก็สองตำลึงเช่นกัน ตอนนี้ข้าอยากไถ่มันคืน พี่สาวสะดวกหรือไม่”

จงซิ่วหลิงไม่มีทางสะดวกอย่างแน่นอน จี้หยกนั่นแค่ได้มองก็รู้ว่าล้ำค่า ยังมีกระบี่เล่มนั้นอีก ดูไปแล้วก็มีค่ามากเช่นกัน

“นี่...ซือลั่ว อย่าพูดเช่นนี้สิ ตอนนั้นพี่สาวก็แค่มีเจตนาดีเท่านั้น"

นางชำเลืองมองเว่ยฉงซีอย่างระมัดระวัง จากนั้นเธอชำเลืองมองเว่ย ฉงซีอย่างระมัดระวัง จากนั้นจึงจ้องซือลั่วอย่างเฉยเมยแล้วจึงพูดว่า "ลูกพี่ลูกน้องชายของข้าเป็นพ่อค้าผู้หนึ่ง ของเมื่อมอบให้เขาไปแล้ว เป็นไปไม่ได้ที่จะได้คืนมาในราคาเดิม"

จงซิ่วหลิงรู้ดีว่าซือลั่วไม่มีเงินแล้วอย่างแน่นอน ตอนนั้นกระบี่กับจี้หยกทั้งสองที่นางขายเปลี่ยนมือไปขายไปได้ถึงสามสิบตำลึงเงิน

หากตอนนี้ซือลั่วอยากได้มัน นางก็ต้องจ่ายเงินให้ได้ก่อน

“ราคาเท่าไหร่รบกวนพี่จงถามให้ด้วย ของนั้นข้าต้องนำกลับมาอย่างแน่นอน นั่นเป็นของติดกายของเว่ย...สามีของข้า เขาชอบมันมาก!”

จงซิ่วหลิงเย้ยหยันอยู่ในใจ นำมันกลับมา? เจ้ามีเงินงั้นหรอ

นางมองไปที่ลานบ้านอย่างเย้ยหยัน จากนั้นจึงตอบ "ตกลง เช่นนั้นข้าจะไปถามลูกพี่ลูกน้องชายของข้าให้”

“ข้าร่างกายไม่ค่อยดี ขอไม่ส่งพี่สาวล่ะ” ซือลั่วกล่าวอย่างเฉื่อยชา

จงซิ่วหลิงชำเลืองมองซือลั่ว ดวงตามืดมน จากนั้นจึงหันกายจากไป