ทะลุมิติ ข้าจะเป็นภรรยาขยัน นิยาย บท 17

ซือลั่วเดินมาเช่นกันและไม่ได้ตอบนาง แต่กลับเอื้อมมือไปเปิดตะกร้าของจงซิ่วหลิงและพบว่าด้านในมีน่องไก่หนึ่งอันกับหมั่นโถวสองลูก

ซือลั่วหัวเราะแล้วคว้าน่องไก่ขึ้นมาทันทีพร้อมกับกล่าวว่า "พี่สาวจง เจ้ารู้ได้อย่างไรกันว่าข้าชอบกินน่องไก่” กล่าวจบก็กัดลงไปหนึ่งคำ

จงซิ่วหลิงคิดจะหยุดนางทว่าไม่ทันกาล ขมวดคิ้วถมึงทึง ความรังเกียจฉายชัดในดวงตา ทว่าครู่เดียวนางก็เก็บมันกลับไป นางฉีกยิ้มและพูดอย่างเสแสร้งว่า “ดีชั่วอย่างไรก็เหลือให้พี่ใหญ่เว่ยสักคำเถิด ร่างกายของเขาไม่ดี...” 

ซือลั่วชะงักกึกแล้ววางน่องไก่ลง เหลือบมองเว่ยฉงซีด้วยรอยยิ้มที่เหมือนไม่ยิ้ม "พี่สาวจงบอกว่าร่างกายของเจ้าไม่ดี เป็นตรงไหนที่ใช้การไม่ได้*เล่า" (คำอธิบาย ซือลั่วใช้คำว่า 不行 ซึ่งมีหลายความหมาย เช่น ไม่ได้ ไม่สามารถ ไม่ไหว หรือใช้การไม่ได้ เป็นต้น)

ไม่เช่นงั้นจะกล่าวว่าอักษรจีนช่างกว้างขวางลึกซึ้งได้อย่างไรเล่า

คำว่า “ไม่ได้” คำนี้พอได้ใช้ขึ้นมาก็มีหลากหลายความหมายที่น่าสนใจเลยทีเดียว หากใช้ในโอกาสที่เฉพาะเจาะจงพร้อมใช้น้ำเสียงที่พิเศษกล่าวออกมาก็จะมีความน่าสนใจอย่างยิ่ง

ดังเช่นตอนนี้ เมื่อมันถูกพูดออกมาจากปากของซือลั่วยิ่งรวมกับรอยยิ้มที่เหมือนไม่ยิ้มของนางแล้ว เว่ยฉงซีก็รู้สึกว่าศักดิ์ศรีความเป็นชายของเขาที่เป็นบุรุษถูกเหยียบย่ำเสียแล้ว

เดิมทีเขาแค่อยากดูละครที่จงซิ่วหลิงชี้นำให้ซือลั่วเปิดเผยกลอุบายออกมา ไม่คาดคิดว่าพอไฟติดที่ประตูเมือง เขาจะกลายเป็นปลาในคูน้ำ*ไปได้ (城门失火，殃及池鱼 เป็นสำนวนจีนซึ่งแปลตรงตัวว่าไฟที่ประตูเมืองลามไปจนเป็นภัยแก่ปลาที่อยู่ในคูน้ำ คำในภาษาไทยคือ ช้างต่อช้างชนกัน หญ้าแพรกก็แหลก เป็นการเปรียบเปรยถึงการถูกทำร้ายโดยไร้เหตุผล โดยตรงนี้เว่ยฉงซีเปรียบตนเองเป็นปลาในคูน้ำตัวนั้น)

เมื่อเขาเงยหน้าและมองย้อนแสงออกไปก็เห็นซือลั่วที่กำลังมองเขาอยู่ด้วยรอยยิ้มที่เหมือนไม่ยิ้ม กระทั่งเน้นย้ำคำว่า “ใช้การไม่ได้” คำนี้ขึ้นมาอีก

เว่ยฉงซีสายตาเย็นเยียบ มองไปทางซือลั่วแล้วจึงพูดว่า "ข้าใช้การได้หรือไม่ แล้วเจ้าจะได้รู้!"

ซือลั่วรู้ว่ายั่วยุเว่ยฉงซีสำเร็จแล้ว เมื่อมองดูสีหน้าเย็นยะเยือกของเขานางก็รู้สึกขบขันนิดหน่อยโดยรู้สึกว่าบางทีเว่ยฉงซีค่อนข้างตลกเลยทีเดียว

ขณะที่นางคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้อยู่ จงซิ่วหลิงที่โดนทิ้งอยู่ด้านข้างก็โกรธจนขบฟันตอนมองดูพวกเขาทั้งสองเกี้ยวพาราสีกันอย่างโจ่งแจ้ง บนใบหน้าประดับไปด้วยรอยยิ้มจอมปลอมอันเสแสร้ง จากนั้นจึงมองไปทางเว่ยฉงซีด้วยความสงสัย “พี่ใหญ่เว่ย เก้าอี้ของท่านเล่า”

ที่จงซิ่วหลิงเอ่ยถึงก็คือเก้าอี้ไม้ห่วยๆ ตัวนั้นของเว่ยฉงซีที่พังไปแล้ว