ทะลุมิติ ข้าจะเป็นภรรยาขยัน นิยาย บท 16

ซือลั่วหันกลับไปทางต้นเสียงและเห็นแม่นางน้อยสะคราญตาผู้หนึ่งยืนอยู่ที่ประตู อายุราวสิบเจ็ดสิบแปดปี แต่งกายด้วยเสื้อผ้าที่ดีกว่าชาวนาทั่วไปนิดหน่อย นับว่าหน้าตางดงามอยู่ เพียงแต่ดวงตาทั้งสองข้างเชิดสูงไปหน่อย ทำให้ดูโหดร้ายเล็กน้อย อีกทั้งสายตาที่ใช้มองเว่ยฉงซีก็ทำให้ซือลั่วรู้สึกไม่ค่อยสบายใจ

ความทรงจำของเจ้าของเดิมที่ซือลั่วได้รับจากเจ้าของร่างเดิมมาล้วนเป็นชิ้นส่วนกระจัดกระจายอีกทั้งยังไม่ขยับเขื้อนอีกด้วย

ตัวอย่างเช่น ถ้าหากคนตรงหน้าไม่ปรากฏตัวและนางไม่ได้นึกถึงแน่นอนว่าย่อมไม่มีคนผู้นี้ แต่ตอนนี้นางจำได้แล้วว่าคนผู้นี้คือใคร

จงซิ่วหลิง อาศัยอยู่ในบ้านที่อยู่ตรงตรอกด้านใน ห่างจากบ้านของซือลั่วเพียงห้าหกหลัง 

เมื่อจงซิ่วหลิงอายุได้สิบสี่ปีก็ได้ทำการหมั้นหมายไว้แล้ว ยังไม่ทันได้แต่งงานว่าที่เจ้าบ่าวก็ป่วยตายไปเสียก่อน ปีต่อมาจึงทำการหมั้นหมายอีกครั้ง ว่าที่เจ้าบ่าวออกจากบ้านไปทำการค้าขายทว่าโดนโจรฆ่าตายสิ้นใจอยู่ด้านนอก

คนในตำบลต่างก็พูดเป็นเสียงเดียวกันว่าจงซิ่วหลิงมีดวงกินสามี แน่นอนว่าคนที่บ้านมีชาติตระกูลดีล้วนไม่กล้ามาสู่ขอ แต่หากแย่ไปเสียหน่อยก็ไม่เข้าตานางอีก จึงได้แต่ปล่อยนางไว้ในบ้านเช่นนี้

ต่อมาเมื่อซือลั่วกับเว่ยฉงซีย้ายมา ในฐานะที่เป็นดรุณีน้อยวัยแรกแย้มนางหนึ่ง นางไม่สนว่าเว่ยฉงซีเป็นคนพิการหรือไม่ แต่เขามีหน้าตาหล่อเหลารวมกับชื่อเสียงฉาวโฉ่เช่นนั้นของซือลั่วด้วยแล้ว...

จงซิ่วหลิงทิ้งสายตาไว้บนตัวเว่ยฉงซี รู้สึกว่าบุรุษผู้หล่อเหลารูปงามเช่นเว่ยฉงซีแม้จะเป็นคนพิการแต่ก็ยังสามารถรับได้ บิดาจงซิ่วหลิงเปิดร้านขายบะหมี่เล็กๆ อยู่ในย่านแห่งหนึ่ง จะมากน้อยอย่างไรก็มีเงินอยู่บ้าง บุตรสาวที่ยังไม่ได้ออกเรือนเช่นจงซิ่วหลิงผู้นี้ แน่นอนว่าต้องเป็นที่รักใคร่เอ็นดูของคู่สามีภรรยาอย่างมาก ในเมื่อแต่งออกไปไม่ได้อเช่นนั้นแต่งเขยเข้าบ้านแทนก็มิใช่ว่าจะไม่ได้ เพียงแต่สามีภรรยาทั้งคู่ไม่พึงพอใจเว่ยฉงซีผู้นี้ คนพิการที่มีครอบครัวและไม่มีสิ่งใดเลยยังคิดจะมาแต่งบุตรสาวหัวแก้วหัวแหวนของเขาอีก ฝันไปเสียเถอะ 

ทว่าจงซิ่วหลิงชอบเว่ยฉงซีราวกับลุ่มหลงในทางที่ผิดไปแล้ว นางชอบความหล่อเหลาของเขา พวกเขาเองก็หมดหนทาง  ด้วยเหตุนี้ จงซิ่วหลิงจึงทะเลาะกับบิดานับครั้งไม่ถ้วน

ความทรงจำเหล่านี้ล้นทะลักออกมาราวกับน้ำทะเลทำให้ซือลั่วนึกออกอย่างทันทีทันใด แต่ก่อนที่ความสัมพันธ์ของเจ้าของร่างเดิมกับเว่ยฉงซีเลวร้ายขนาดนั้นก็เพราะจงซิ่วหลิงผู้นี้คอยยุแยง ต่อมาจงซิ่วหลิงยังแนะนำซิ่วไฉจย่าให้และบอกว่าซิ่วไฉจย่าสนใจในตัวนาง เจ้าของร่างเดิมเป็นคนไม่มีสมองจึงเชื่อเสียสนิทใจทั้งยังตกหลุมรักซิ่วไฉจย่าอีกด้วย ถึงกับกรีดร้องจะเป็นจะตายว่าต้องแต่งให้ซิ่วไฉจย่าให้ได้ รอหลังจากซิ่วไฉจย่าสอบผ่านเคอจวี่และได้ทำงานรับใช้ราชสำนักนางก็จะได้เป็นคุณหญิงคุณนาย

ซือลั่วคิดด้วยซ้ำว่าจงซิ่วหลิงผู้นี้มีพรสวรรค์มากจริงๆ มิเช่นนั้นแม่นางในตำบลเล็กๆ ผู้หนึ่งจะมีความคิดจิตใจที่ชั่วร้ายเลวทรามและยังเสแสร้งได้ถึงเพียงนี้ได้อย่างไร...

บริสุทธิ์หรือ

ซือลั่วอดไม่ได้ที่จะขำแล้วจึงเก็บสีหน้า "พี่สาวจง เจ้ามาส่งอะไรหรือ"

จงซิ่วหลิงเห็นนางมีท่าทีอ่อนโยนต่อตนอยู่ ในใจคิดว่าที่แท้นางก็ยังคงเป็นไอ่โง่ตัวนั้น 

จงซิ่วหลิงกลับไม่ได้มอบตะกร้าให้ซือลั่ว แต่เดินมุ่งไปยังจุดที่เว่ยฉงซีนั่งอยู่ เมื่อเห็นกระดูกไก่บนโต๊ะก็ตะลึงงัน “วันนี้พวกเจ้าก็ตุ๋นไก่เช่นกันหรือ”