ทะลุมิติ ข้าจะเป็นภรรยาขยัน นิยาย บท 15

ซือลั่วมองซ้ายมองขวาอย่างมีความสุข ในที่สุดก็ยิ้มออกมาด้วยความพึงพอใจ นำบะหมี่วางไว้ตรงหน้าเว่ยฉงซี "รางวัลของเจ้า"

เว่ยฉงซีขมวดคิ้วมองบะหมี่ที่ถูกดึงจนดูไม่มีรูปทรงชามนั้น

ซือลั่วยิ้มและกล่าวว่า "ข้าวสารแพงเกินไป เส้นหมี่ข้าวยังนับว่าถูกอยู่ วันนี้พวกเรากินน้ำแกงไก่กับบะหมี่แห้งกันเถอะ!"

ที่ซีเป่ยแห่งนี้ผลิตแต่บะหมี่ไม่ได้ผลิตข้าว

เว่ยฉงซีพยักหน้า

ซือลั่วตักนำแกงไก่ใส่ในชามของเขาอย่างรวดเร็ว คีบน่องไก่ให้เขา พร้อมทั้งเนื้อไก่สองสามชิ้น แล้วจึงวางไว้ตรงหน้าเขา

เว่ยฉงซีมองบะหมี่ไก่ในชามที่มีสีสันตระการตา แล้วเหลือบมองซือลั่วที่กินเนื้อไก่พร้อมกับยิ้มหวานอย่างพึงพอใจ

คนๆ หนึ่งจะเปลี่ยนไปภายในชั่วข้ามคืนได้อย่างไร

เป็นไปไม่ได้อย่างเด็ดขาด

ต่อให้คนผู้หนึ่งจะเสแสร้งสักเพียงใดแต่การกระทำและพฤติกรรมเป็นสิ่งที่จะเปลี่ยนไปไม่ได้อย่างแน่นอน ซือลั่วที่อยู่ตรงหน้ากับซือลั่วในอดีตช่างแตกต่างกันจริงๆ

เว่ยฉงซีกินข้าวอย่างเงียบเชียบโดยไม่พูดอะไรสักคำ

ช่างแตกต่างกับตอนที่ซือลั่วกินข้าว แม้ว่าเว่ยฉงซีจะอยู่ที่นี่มาสามปีแล้วก็ตาม แต่นิสัยตั้งแต่เด็กจนโตยังคงไม่มีการเปลี่ยนแปลง เขากินข้าวได้สุภาพมีมารยาทมาก เมื่อซือลั่วเงยหน้าขึ้นมองเขาโดยบังเอิญก็ถึงกับไม่เบนสายตาออกไป

คิดในใจว่าคนผู้นี้หน้าตาไม่เลวจริงๆ เพียงแต่น่าสงสารไปหน่อยและยังรู้สึกว่าโชคชะตาช่างแปลกประหลาดยิ่งนัก ใครจะไปคาดคิดว่าซือลั่วจะเดินทางข้ามเวลาจนมากินข้าวด้วยกันกับเว่ยฉงซีที่อยู่ตรงหน้านี้ได้ อีกทั้งเขายังเป็นถึงสามีในนามของนางอีกด้วย

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ซือลั่วก็ยิ่งรู้สึกว่าควรจะต้องรักและทะนุถนอมโชคชะตาเสียงหน่อย

เมื่อเว่ยฉงซีกินหมดชามแล้วเงยหน้าขึ้นก็พบว่าซือลั่วกำลังใช้สายตาที่ดูโง่งมอย่างอธิบายไม่ถูกมองมาที่ตัวเองอยู่ และสายตาเช่นนี้ก็เป็นสายตาที่นางเคยใช้มองซิ่วไฉจย่า

เมื่อคิดถึงตรงนี้เว่ยฉงซีก็รู้สึกขยะแขยงจนแทบจะอาเจียน เขามองไปที่ซือลั่วด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความขยะแขยงพร้อมทั้งดันชามไปข้างหน้าอย่างเย็นชา

ซือลั่วถูกจับได้แล้วจึงเก็บสายตากลับมาด้วยความรู้สึกร้อนตัวเล็กน้อยและเติมให้เขาอีกชาม "วันนี้ให้เจ้ากินได้แค่สองชามเท่านั้น มิเช่นนั้นจะไม่ดีต่อร่างกาย ตอนเย็นพวกเราค่อยกินอีก "

สายตาเย็นชาของเว่ยฉงซีค้อนขวับใส่เจ้าตัวโง่เง่า ทันใดนั้นก็รู้สึกว่าช่างไร้สาระ แต่ว่าข้าวอร่อยขนาดนี้เขาก็อดไม่ได้ที่จะกินอีกชาม

ทั้งสองกินไก่ไปแล้วครึ่งตัวเว่ยฉงซีถึงจะค้นพบว่าซือลั่วเอาน่องไก่ที่มีเพียงน่องเดียวให้กับเขา

เขาไม่รู้จะอธิบายความรู้สึกตอนนี้อย่างไร