ทะลุมิติ ข้าจะเป็นภรรยาขยัน นิยาย บท 14

ตอนนี้ซือลั่วไม่มีแรงที่จะย้ายเขาเข้าไปในบ้าน ทำได้เพียงดันเขาเข้าที่ร่มใต้ชายคาแล้วจัดโต๊ะพังๆ ตัวนั้น

“แก้วน้ำของเจ้าอยู่ในห้องหรือเปล่า”

เว่ยฉงซีพยักหน้า

ซือลั่ววิ่งเข้าไปในห้อง มองดูชั่วครู่ก็เห็นถ้วยไม้ไผ่วางอยู่ข้างเตียง ตอนที่หยิบขึ้นมาก็ตะลึงไปครู่หนึ่ง

ถ้วยไม้ไผ่แต่เดิมที่ดูหยาบๆ กลับมีการแกะสลักต้นไผ่ลงไปสองสามต้น ฝีมืดงดงามประณีต เมื่อประกอบกันแล้วช่วยเสริมให้ภาพรวมของถ้วยชาดูงดงามมีความเป็นศิลปะอย่างมาก

ซือลั่วมองจนดวงตาเป็นประกาย ท่านอ๋องน้อยเว่ยมีพรสวรรค์มากทีเดียว

นางหยิบถ้วยแล้วเทน้ำให้เว่ยฉงซีหนึ่งแก้ว

และเทให้ตัวเองอีกแก้วหนึ่งเช่นกัน เมื่อเทียบกับถ้วยของเว่ยฉงซี เห็นได้ชัดว่าถ้วยของนางดูน่าเกลียดกว่านิดหน่อย

“เว่ยฉงซีข้าดูแลเจ้าขนาดนี้แล้ว เจ้าอยากตอบแทนข้าบ้างหรือไม่” ซือลั่วถาม

เว่ยฉงซีหยุดมือที่กำลังจะหยิบถ้วยชา จากนั้นจึงหยิบถ้วยชาขึ้นมาจิบหนึ่งอึก น้ำกลับไม่ได้จืดชืดเหมือนปกติ ตรงกันข้าม มันมีกลิ่นหญ้าอ่อนๆ

“เจ้าต้องการวางยาข้าจนตายหรือ” เว่ยฉงซีถาม

ซือลั่วตกตะลึงไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็เข้าใจว่าเขาหมายถึงอะไร นางหยิบถ้วยชาขึ้นมาจิบอึกหนึ่งอย่างขบขันเล็กน้อยแล้วกล่าวว่า "น้ำทางซีเป่ยรสชาติไม่ค่อยดีนัก ข้าเห็นว่าในลานบ้านมีดอกฟันสิงโต* (คำอธิบาย 蒲公英 ในภาษาไทยมีชื่อว่าดอกฟันสิงโต ชื่อทัพศัพท์ภาษาอังกฤษคือ ดอกแดนดิไลออน) เจ้าสิ่งนี้หากนำมาชงน้ำแล้วดื่มจะช่วยดับร้อนและถอนพิษได้”

“เว่ยฉงซีมองไปที่กาน้ำชา ตระหนักว่าตนเองทำเรื่องเล็กให้กลายเป็นเรื่องใหญ่เสียแล้ว แต่เขาไม่มีทางยอมรับเด็ดขาด จึงกล่าวแค่ว่า "เจ้ามีอะไรจะพูดก็กล่าวมาตรงๆ ไม่จำเป็นต้องทำเช่นนี้"

ซือลั่วรู้ว่าเขาเข้าใจผิดอีกแล้ว แต่นางไม่ใส่ใจแล้วดันถ้วยชาของตัวเอง "ลวดลายบนถ้วยของเจ้างดงามมาก แกะสลักให้ข้าด้วยสิ"

เว่ยฉงซีชะงักเล็กน้อย เขาดันคิดไปว่าซือลั่วต้องการให้เขาเขียนจดหมายหย่าหรืออะไรสักอย่างเสียอีก

ไม่ใช่ก็ดีแล้วมิใช่หรือ

“แกะสลักเป็นอะไร” เว่ยฉงซีถาม

ซือลั่วขบคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วกล่าวว่า "ดอกโบตั๋น"

เว่ยฉงซีเหลือบมองนาง "ดอกบ๊วยแสดงถึงคุณธรรมสูงส่งและบริสุทธิ์..."