ทะลุมิติ ข้าจะเป็นภรรยาขยัน นิยาย บท 22

หลิวก่วงกล่าวอีกว่า "ใช่แล้ว ผู้เฒ่าเหยาที่ร้านติ่มซำในตำบลเป็นคนของเรา หากท่านอ๋องน้อยมีเรื่องอะไรก็ไปที่นั่นได้"

เว่ยฉงซีแสดงออกว่ารับทราบแล้ว

หลิวก่วงจึงกระโดดออกจากหน้าต่างและจากไป

แสงแดดยามบ่ายแยงตา ใบหน้าของเว่ยฉงซีที่ซ่อนเร้นอยู่ในเงามืดจึงยิ่งดูไม่สมจริง

ซือลั่วกลับไปที่ห้องและถอนหายใจยาว ๆ สองสามครั้ง รู้สึกว่าวันนี้ถูกอารมณ์ความรู้สึกของเว่ยฉงซีชักจูงจนเตลิดเปิดเปิงไปทั้งวัน

นางหยิบผ้าห่มขึ้นมา โชคดีที่ตัดปลอกผ้าห่มไว้แล้ว แต่ก่อนซือลั่วเคยทำงานเย็บปักถักร้อยนิดหน่อย เช่นการเย็บกระดุมและอื่นๆ ปัจจุบันจะเย็บปลอกผ้าห่มจึงเป็นเรื่องง่าย แต่ก็ต้องใช้ความพยายามเล็กน้อย แม้ว่ารอยตะเข็บด้ายจะดูน่าเกลียดไปหน่อย แต่ใช้ได้ก็พอแล้ว

ช่วงบ่ายคล้อยผ่านไปอย่างไม่รู้เนื้อรู้ตัว ซือลั่วก็ทำงานเสร็จเรียบร้อยพอดี นางปูเตียงของตัวเองให้เรียบร้อยแล้วเปลี่ยนของเดิมทั้งหมดออกมา นางยังมีผ้าห่มผืนบางอยู่ เมื่อคิดอยู่ครู่หนึ่งก็ตัดมันแบ่งครึ่งหนึ่งทำเป็นผ้าคลุมเล็กๆ ผืนหนึ่ง หากเว่ยฉงซีออกไปข้างนอกแล้วถ้าหนาวก็สามารถห่มมันได้ อีกครึ่งหนึ่งนางจัดแจงฝ้ายที่อยู่ด้านใน ตัดผ้าใหม่หนึ่งชิ้นแล้วพับครึ่ง ก็ทำเบาะรองนั่งหนึ่งอันเสร็จเรียบร้อย

ซือลั่วเหยียดแข้งเหยียดขาแล้วมองออกไปด้านนอก ฟ้าใกล้จะมืดแล้ว

นางแบกผ้าห่มออกไปด้านนอกก็เห็นเว่ยฉงซีคว่ำตัวตักน้ำอยู่ข้างบ่อ

ซือลั่วถอนหายใจ เดินไปและกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า "เว่ยฉงซี เจ้าค่อนข้างมีจิตสำนึกเลยนะเนี่ย”

เว่ยฉงซีไม่ค่อยคุ้นชินกับรอยยิ้มระรื่นที่มาอย่างกะทันหันของนางนัก ทว่าเขาก็ไม่ได้สนใจมันมาก เพียงแค่กล่าวว่า “นี่มันเป็นงานของบุรุษ”

ซือลั่วพยักหน้า คิดในใจว่าคนผู้นี้เจ้าคิดเจ้าแค้นเสียจริง เป็นการเอาคืนที่นางไปกล่าวหาเมื่อเช้าว่าเขาใช้การไม่ได้ 

“เช่นนั้นข้าไปทำงานของสตรีแล้ว” หลังจากพูดจบ นางก็แปะมือเดินเข้าไปในครัว

เว่ยฉงซีถอนหายใจด้วยความโล่งอกอย่างอธิบายไม่ได้ เป็นเพราะการเปลี่ยนแปลงในสองวันที่ผ่านมานี้ของซือลั่ว ทำให้จิตใจของเขาไม่ได้รู้สึกอัดอั้นตันใจถึงเพียงนั้นแล้ว ทั้งยังรู้สึกว่าได้ใช้ชีวิตแบบนั้นเพียงชั่วพริบตานับว่าดีงามเลยทีเดียว

เขามองไปยังทิศทางของซือลั่ว ก้มศีรษะลงไปยกถังน้ำขึ้นมา

ซือลั่วอุ่นไก่เมื่อตอนกลางวันและต้มบะหมี่เมื่อตอนกลางวัน นำผักที่ซื้อมาเมื่อวานใส่ในบะหมี่นิดหน่อย ส่วนที่เหลือทั้งหมดก็นำไปทำอาหารจานเย็น

หลังจากทำเสร็จหมดแล้ว ก็เห็นเว่ยฉงซีนั่งคิดอะไรอยู่ไม่รู้อยู่ข้างบ่อน้ำ ดวงอาทิตย์ลับขอบฟ้าไปหมดแล้ว จึงมองเห็นแค่เพียงเงาดำๆ ของเว่ยฉงซีที่นั่งอยู่ตรงนั้นเท่านั้น 

ซือลั่วเทน้ำหนึ่งถังลงในตุ่มน้ำและร้องเรียกเว่ยฉงซี "พวกเราไปกินข้าวในครัวกันเถอะ จะได้ไม่ต้องยกไปยกมา"

เว่ยฉงซีพยักหน้า