ทะลุมิติ ข้าจะเป็นภรรยาขยัน นิยาย บท 24

ความจริงแล้วเว่ยฉงซีไม่ได้วางแผนที่จะทำอะไรนาง แต่ขณะนี้เห็นนางเป็นเช่นนี้ จู่ๆ เขาจึงอยากจะเอาคืนนางเสียหน่อย

“ข้าใช้การได้หรือไม่เจ้ายังไม่รู้อีกหรือ” ทันใดนั้นเว่ยฉงซีก็พูดออกมา

ซือลั่วตกใจ จากนั้นมองไปที่เขาด้วยความตื่นตระหนก "เจ้าปล่อยข้าก่อน มีอะไรก็ค่อยๆ พูดค่อยๆ จา อย่าลงไม้ลงมือเลย”

“หากไม่พูดเช่นนี้แล้วเจ้าเข้าใจข้าผิดไปจะทำเช่นไรเล่า”

“เข้าใจผิดอันใด”

เว่ยฉงซีหัวเราะเยาะ "เข้าใจผิดว่าข้าใช้การไม่ได้ไงเล่า"

ใบหน้าของซือลั่วแดงก่ำทันที

“เว่ยฉงซี!”

นางยังอยากที่จะพูดอะไรอีก แต่เว่ยฉงซีก็พลิกมือผลักนางออกไปแล้ว มองนางอย่างเย้ยหยันเล็กน้อย “อย่ามาแหยมกับข้า!"

พอซือลั่วลุกขึ้นมาได้ก็รีบวิ่งเข้าห้องทันที

เมื่อเว่ยฉงซีเห็นท่าทางเขินอายของนางก็รู้สึกว่าลมปราณไหลเวียนคล่องขึ้นมาทันที นอกจากนี้ ท่าทางที่หน้าแดงของนางก็ทำให้รู้สึกราวกับว่าไม่ได้น่าชิงชังถึงเพียงนั้นอีกต่อไป

แล้วทั้งสองต่างก็กลับไปนอนต่อ

ส่วนจะนอนหลับลงหรือไม่ มีเพียงทั้งคู่เท่านั้นที่รู้

ขณะที่กินอาหารเช้า ซือลั่วก็หยิบเงินออกมาและพูดว่า "เมื่อวานข้าใช้เงินไปอีกนิดหน่อย ตอนนี้เหลือเงินไม่ถึงสี่ตำลึงแล้ว"

เว่ยฉงซีไม่แปลกใจและเหน็บแนมนาง "เจ้าบอกว่าจะแลกกระบี่กับจี้หยกของข้ากลับมาหรือ ยังต้องรอไปก่อนงั้นหรือ"

ซือลั่วส่ายหัวและมองไปยังเว่ยฉงซีอย่างยั่วยุ "ใช้เวลาไม่นาน เจ้ารอถูกตบหน้าเสียเถอะ!"

เว่ยฉงซีตอบโต้นางกลับด้วยสายตาสบประประมาทอย่างรุนแรง

เขาไม่เชื่อว่าอย่างซือลั่วจะมีวิธีที่ดีอันใดในการหาเงิน เว้นแต่ว่านางจะขายตัวเอง

แน่นอนว่าสตรีที่มีชื่อเสียงฉาวโฉ่ผู้หนึ่งคงจะขายไม่ได้ราคานัก

เว่ยฉงซีคิดอย่างชั่วร้าย

ซือลั่วเก็บจานชามและพูดอย่างภาคภูมิใจว่า "เว่ยฉงซี ถ้าหากข้าสามารถหาเงินแล้วแลกกระบี่กับจี้หยกของเจ้ากลับมาได้ล่ะ"

“เจ้าอยากได้สิ่งใด” เว่ยฉงซีถาม

ซือลั่วมองเว่ยฉงซีและกล่าวอย่างจริงจังว่า “เจ้าให้โอกาสข้าได้หรือไม"

เว่ยฉงซีเหลือบมองนางอย่างไม่สบอารมณ์ คำพูดอยู่ที่ริมฝีปากแล้วแต่กลับไม่ได้กล่าวออกมา

ซือลั่วก็ไม่สนใจเช่นเดียวกัน วันนี้นางจะออกไปหาเงิน ส่วนจะไปทำสิ่งใดนั้นในใจนางคิดคำนวนไว้แล้ว

หากตนทำอาหารแล้วขายไปทีละเล็กละน้อยจะช้าเกินไป ตามราคาในปัจจุบันนี้ ด้วยเรือนร่างเล็กๆ ของนางต่อให้ทำเหนื่อยจนตายก็หาเงินได้ไม่เท่าไหร่

ยิ่งไปกว่านั้นซือลั่วผู้นี้จริงๆ แล้วเกิดเป็นหมูอย่างแท้จริง ไม่เพียงแต่ตะกละเท่านั้นทั้งยังขี้เกียจอีกด้วย นางยินดีให้ตัวเองเป็นเถ้าแก่ที่ใช้แค่สมองกับริมฝีปากสั่งให้คนอื่นไปทำมากกว่า นี่ถ้าหากเป็นแต่ก่อนคงเป็นนายทุนเจ้าของที่ดินได้อย่างสบายๆ 

เมื่อวานนี้ซือลั่วสอบถามมาจนรู้ชัดแล้วว่าเหลาสุราที่ใหญ่ที่สุดในตำบลคือหอเทียนเซียง แม้ชื่อจะเชยไปหน่อย แต่ติดดินอย่างมาก ทั้งยังมีขนาดไม่เล็ก นอกจากนี้เมืองหย่วนซานก็ไม่นับว่าเป็นเมืองเล็กๆ แม้ว่าในเมืองจะมีขุนนางไม่มากแต่ว่ามีพ่อค้าร่ำรวยมากมาย ที่นี่ยังเป็นเส้นทางที่ต้องผ่านเมื่อทำการติดต่อค้าขายอีกด้วย จึงมีคนมีเงินไม่น้อยเลยทีเดียว

สิ่งที่ซือลั่วต้องทำก็คือขายความคิดนับพันนับหมื่นในสมองออกนางออกไป ที่จริงตอนแรกที่นางคิดคือเปิดเหลาสุราในเครืออะไรทำนองนี้เหมือนกับชาติที่แล้ว แต่ตอนนี้นางถอดใจแล้ว

นางอยู่ในฐานะอะไร เว่ยฉงซีอยู่ในฐานะอะไร หากไม่พูดถึงว่าเป็นคนที่มีคดีติดตัวก็เป็นแค่คนธรรมดาทั่วไป หากไม่มีอำนาจก็อย่าคิดที่จะเปิดร้านเลย ความสัมพันธ์ระหว่างระดับบนกับระดับล่างถ้าอันใดอันหนึ่งจัดการไม่ได้ก็ไม่สามารถเปิดร้านได้

ตอนนี้นางทำได้เพียงขายความคิดกับขายสูตรอาหารเพื่อหาเงินเท่านั้น จากนั้นค่อยหาโอกาสพาเว่ยฉงซีออกไปจากต้าโจว

ส่วนจะไปที่ใดนั้นล้วนได้หมด เพียงแค่ต้องออกไปจากต้าโจว จนถึงตอนที่นางมีเงินและจักรพรรดิยื่นมือเข้ามายุ่งไม่ได้ นางกับเว่ยฉงซีจึงจะสามารถใช้ชีวิตอย่างมีความสุขได้

เมื่อเว่ยฉงซีเห็นนางยิ้มเหมือนคนโง่งมก็อดที่จะพูดไม่ได้ว่า "เจ้าไม่ได้คิดที่จะขายตัวเองใช่ไหม"

ซือลั่วหันกลับมาจ้องเขาเขม็ง “ต่อให้ข้าขายเจ้าไปแล้วก็ไม่มีทางขายตัวเองแน่นอน!"