ทะลุมิติ ข้าจะเป็นภรรยาขยัน นิยาย บท 25

"เว่ยฉงซี เจ้ายังมีเสื้อผ้าตัวอื่นอีกไหม"

จู่ๆ ซือลั่วก็ถามขึ้น

“เจ้าคิดจะทำอะไรอีก”

เว่ยฉงซีมองนางอย่างระแวดระวัง

ซือลั่วหมดคำจะกล่าว ตกลงว่านางเป็นตัวอะไรในสายตาของเว่ยฉงซีกันนี่ แค่ถามคำถามไปเรื่อยเปื่อยเขาถึงกับเตรียมป้องกันได้เพียงนี้เชียว

"หญิงสาวที่ยังไม่ออกเรือนเช่นข้า...”

"หญิงที่แต่งงานแล้ว!" เว่ยฉงซีขัดจังหวะอย่างเย็นชา "แม้ว่าข้าจะรังเกียจจนไม่ได้แตะต้องเจ้า แต่เจ้าก็นับว่าเป็นหญิงที่แต่งงานมีสามีแล้ว!"

ซือลั่วทอดถอนใจยาวๆ แล้วกัดฟันพูด “ได้ หญิงที่แต่งงานแล้วเช่นข้าออกไปข้างนอกไม่สะดวก จึงอยากยืมเสื้อผ้าเจ้าใส่สักตัว...”

เว่ยฉงซีเหลือบมองนางหลายที ในที่สุดก็กล่าว “ในตู้ข้างเตียง”

หลังจากพูดจบ เขาก็เสริมว่า "อย่าคุ้นจนเละเทะ"

ซือลั่วพยักหน้าและกำลังจะเข้าไป เว่ยฉงซีก็กล่าวอีกว่า “ข้าไปเอาเองดีกว่า”

นี่เป็นเพราะว่ายังคงระวังนางอยู่ ซือลั่วจึงไม่ได้จู้จี้ เมื่อเข้าไปในห้องเว่ยฉงซีก็เปิดตู้ไม้ข้างเตียง หาสักครู่แล้วจึงหยิบชุดที่มีเนื้อผ้าไม่เลวออกมาตัวหนึ่ง เสื้อเป็นผ้าแพรต่วน ฝีมือดีมาก เพียงแค่ซักไปหลายครั้งแล้วจึงดูเก่าเล็กน้อย

ซือลั่วจำได้ว่า เมื่อตอนที่ท่านอ๋องน้อยเว่ยพึ่งมาถึงก็สวมใส่ชุดนี้ หากไม่ใช่เพราะเสื้อเปื้อนเลือดคงถูกเจ้าของเดิมนำไปขายนานแล้ว

ซือลั่วรับมาและกล่าวอย่างเคร่งขรึมจริงจังว่า "รอจนข้าหาเงินได้แล้วจะซื้อชุดใหม่ให้เจ้า"

เห็นได้ชัดว่าเว่ยฉงซีไม่ได้คาดหวัง ซือลั่วจะทำสิ่งใดล้วนแล้วแต่นาง ขอเพียงไม่มาทำลายแผนการใหญ่ของเขาก็เพียงพอ

เขาโบกมือ

เมื่อซือลั่วเดินไปถึงประตูก็หันกลับมาพูดว่า "วันนี้พวกเรากินอาหารดีๆ สักหน่อยละกัน!"

เว่ยฉงซีรู้ดีว่าสี่ตำลึงเงินของซือลั่วจะหมดไปอย่างรวดเร็วแน่นอน

ซือลั่วกลับไปเปลี่ยนชุดที่ห้อง ชุดของเว่ยฉงซีนางสวมแล้วใหญ่ไปหน่อย จึงถอดออกมาแล้วปรับแก้อย่างลวกๆ จนพอใจ นางเกล้ามวยผมไม่เป็น ช่วงที่ผ่านมานี้จึงถักเปียตรงลงมาแล้วม้วนไว้บนศีรษะเป็นก้อนกลมใหญ่หนึ่งก้อน ที่จริงแล้วดูไม่ค่อยต่างจากการแต่งกายของบุรุษมากนัก

เมื่อเตรียมตัวเสร็จสิ้น พอซือลั่วออกจากห้องเว่ยฉงซีก็นั่งอยู่ในลานบ้านเรียบร้อยแล้ว

เมื่อเห็นการแต่งกายของซือลั่ว เว่ยฉงซีก็ตกตะลึงเล็กน้อย เขาคาดไม่ถึงว่าพอซือลั่วสวมชุดบุรุษจริงๆ แล้วออกมาดูดีไม่น้อยเลยทีเดียว

ป้ายอันที่สี่นี้ หมายถึงวัตถุดิบทั้งหมดที่อยู่ภายในขอบเขตของการค้า รวมทั้งอาหารที่อยู่ภายในขอบเขตของวัตถุดิบของทางเรา ขอเพียงแค่ท่านสามารถสั่งออกมาได้ทางเราก็ทำออกมาได้หมด

ป้ายทั้งแปดอันหมายถึง อาหารทั้งหลายจากเหนือจรดใต้ เราล้วนมีวัตถุดิบอาหารทุกประเภทครบถ้วนสมบูรณ์ ระดับของพ่อครัวใหญ่ของอาหารจานหลักนั้นนับว่าอยู่ในอันดับต้นๆ ในสายนี้"

เสี่ยวเอ้อร์กล่าวอย่างภาคภูมิใจ "ในตำบลเล็กๆ ของเรานี้มีเพียงหอเทียนเซียงของพวกเราเท่านั้นที่กล้าแขวนป้ายทั้งสี่อัน ทั่วทั้งต้าโจวที่มีป้ายทั้งแปดอันมีเพียงร้านเดียวในหลานจิงซึ่งก็คือหอเทียนเซียงของเรา

เมื่อเสี่ยวเอ้อร์กล่าวจบก็มองซือลั่ว "ท่านลูกค้าคิดได้หรือยังขอรับว่าอยากทานสิ่งใด"

ซือลั่วยิ้ม "อาหารที่อยู่ภายในวัตถุดิบนั้น ขอเพียงแค่สั่งออกมาได้ก็ล้วนทำได้จริงๆ หรือ"

เสี่ยวเอ้อร์รู้สึกว่ารอยยิ้มของซือลั่วแฝงเจตนาร้าย แต่ว่าเขาไม่กลัว มีสิ่งใดบ้างที่หอเทียนเซียงไม่เคยพบเจอมาก่อน ยังจะกลัวอะไรกับคุณชายน้อยที่ยังไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมผู้หนึ่งเช่นเขา

"ทำได้! แต่ว่าต้องเป็นวัตถุดิบในกิจการของเราเท่านั้น"

"ดี!"

ทันใดนั้นซือลั่วก็ลุกขึ้น ส่งเสียงดังขึ้นเล็กน้อย "ข้าชื่นชอบความมั่นใจในตนเองอย่างไม่กลัวฟ้าไม่กลัวดินของหอเทียนเซียง!”

เสี่ยวเอ้อร์หัวเราะแห้งๆ ถ้าเขายังดูไม่ออกอีกว่าซือลั่วจงใจมาก่อเรื่องเขาก็คงเสียชาติเกิดแล้ว ทว่าด้วยคำพูดนั้น เขายังมีผู้หนุนหลังอยู่ เขาไม่กลัวหรอก