ทะลุมิติ ข้าจะเป็นภรรยาขยัน นิยาย บท 26

ซือลั่วพอใจกับเสี่ยวเอ้อร์ผู้เยาว์วัยอย่างมาก

นางนั่งลงอีกครั้งและกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “ฟังให้ดีล่ะ ของหวานจานแรกคือธัญพืชหมักหวานจากซีเป่ย จานที่สองคืออาหารจานเย็นและจะต้องเป็นยำเส้นใหญ่เนี่ยงผี จานที่สามคือไก่ผัดรวมจากซีเป่ย จานที่สี่คือน้ำแกงเนื้อแพะซีเป่ย และสิ่งสุดท้าย ข้าต้องการอาหารจานหลักเป็นโรตี”

หลังจากซือลั่วกล่าวจบก็มองเสี่ยวเอ้อร์ที่มีสีหน้าเขียวคล้ำด้วยรอยยิ้มระรื่น ในใจลอบถอนหายใจ นางจงใจเลือกอาหารของซีเป่ยในโลกปัจจุบันที่แตกต่างกันมาสองสามชนิด อันที่จริงคนโบราณนับว่ามีปัญญาอย่างมาก อาหารมากมายในยุคปัจจุบันล้วนเป็นการสืบต่อมาจากยุคโบราณทั้งนั้น ถ้าหากคนเขาทำเป็นขึ้นมานางต้องจบเห่เป็นแน่

ดังนั้นอาหารที่ซือลั่วเลือกมาจึงล้วนมีความยุ่งยากซับซ้อนอย่างมาก แน่นอนว่ายังมียำเส้นใหญ่เนี่ยงผีที่ง่ายที่สุด แต่ซือลั่วมั่นใจว่าพวกเขาจะต้องทำไม่เป็นอย่างแน่นอน หากว่าทำได้สถานที่ที่อุดมไปด้วยข้าวสาลีอย่างซีเป่ยคงมีอาหารทานเล่นอันโอชะเช่นนั้นปรากฏออกมาตั้งนานแล้ว

ซือลั่วถามเสี่ยวเอ้อร์อย่างไม่รู้อิโหน่อิเหน่ว่า "ทำไมเล่า หอเทียนเซียงทำอาหารที่ง่ายดายถึงเพียงนี้ออกมาไม่ได้หรือ”

นางจงใจขึ้นเสียงให้ดังขึ้นเล็กน้อย บวกกับที่แต่เดิมนางเป็นผู้หญิง ยิ่งพอมาปลอมตัวเป็นบุรุษอีก จึงยังคงมีเสียงที่แหลมเล็กอยู่อย่างแท้จริงและมีพลังทะลุทะลวงที่รุนแรงอย่างมาก แขกที่นั่งโดยรอบล้วนได้ยินหมดแล้ว จึงหันกายมองมาทางพวกเขาไปพลางพร้อมทั้งวิพากษ์วิจารณ์ว่าตกลงเป็นอาหารอะไรกันแน่ที่แม้แต่หอเทียนเซียงที่โด่งดังไปทั่วแคว้นก็ยังทำออกมาไม่ได้ไปพลาง

ชั่วพริบตาเดียว คนทั้งหอเทียนเซียงก็ทราบเรื่องนี้กันหมด

สีหน้าของเสี่ยวเอ้อร์ดูไม่ได้ "ท่านลูกค้า ข้าขอไปถามท่านพ่อครัวใหญ่ก่อน”

“ได้เลย ข้าจะรอนะ”

หลังจากที่ซือลั่วพูดจบก็ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ "ใช่แล้ว ก่อนอาหารมาเอาปิงฉีหลิน*  มาให้ข้าอันหนึ่งด้วยสิ” (คำอธิบาย 冰淇淋 แปลเป็นไทยคือ ไอศกรีม)

เสี่ยวเอ้อร์หันกายกลับมาจ้องนางเขม็ง ปิงฉีหลินมันคือของบ้าอะไรอีกวะ

หอเทียนเซียงสมชื่อเป็นร้านค้าขนาดใหญ่ ซือลั่วมาก่อเรื่องอยู่ด้านนี้ เสี่ยวเอ้อร์อีกคนที่อยู่ด้านนั้นก็รินน้ำให้นางอย่างเฉลี่ยวฉลาด

ซือลั่วอับอายจนเหงื่อตก ถ้าไม่ใช่เพราะชีวิตบีบบังคับ นางก็คงไม่มีวันวิ่งมาถึงนี่เพื่อทำเรื่องเช่นนี้หรอก

เสี่ยวเอ้อร์วิ่งไปที่ครัวด้านหลัง พ่อครัวใหญ่หลี่ทางด้านนี้ยังคงไม่ทราบเรื่องราวนี้ รอจนเสี่ยวเอ้อร์พูด สีหน้าของพ่อครัวใหญ่หลี่ก็มืดครึ้มลง

อาหารที่ซือลั่วเอ่ยถึงนอกจากไก่ผัดรวมจานนั้นที่เป็นอาหารของทางตะวันตกที่เขาได้ยินพ่อค้าจากตะวันตกเคยพูดถึงมาก่อนครั้งหนึ่ง อย่างอื่นเขาล้วนไม่เคยได้ยินมาก่อน

แต่ว่าป้ายที่หอเทียนเซียงแขวนก็คือป้ายร้านอันนี้ ทำการค้าขายอาหารซีเป่ยเป็นหลัก ซีเป่ยโดยธรรมชาติแล้วจะประกอบไปด้วยพื้นที่ทั้งหมดทางตะวันตกของหลานจิง เขาจึงพูดไม่ได้อีกว่าสิ่งที่คนเขาพูดออกมาไม่ถูกต้อง

นอกจากนี้ ในเมื่อเขาเคยได้ยินไก่ผัดรวมนั่นมาก่อนแสดงว่าอาหารเหล่านั้นไม่ได้กล่าวออกมาส่งเดช

“ทำเช่นไรดี ป้ายร้านเหล่านี้จวนจะถูกทำลายหมดแล้ว!” พ่อครัวสองสามท่านที่อยู่ด้านข้างกล่าวตามมา

หอเทียนเซียงเปิดกิจการมาหลายสิบปีใช่ว่าจะไม่เคยพบเจอเรื่องเช่นนี้มาก่อน แม้ว่าพ่อครัวใหญ่หลี่จะทำไม่ได้ ทว่าเขารู้สึกว่าไม่แน่ว่าซือลั่วก็อาจจะทำไม่ได้เช่นกัน

เมื่อผูดูแลร้านถงได้ยินข่าวคราวจึงมาที่ครัวด้านหลังเช่นเดียวกัน มองพ่อครัวใหญ่หลี่พร้อมกับถามว่า “เหลาหลี่ ทำได้หรือไม่”

พ่อครัวใหญ่หลี่ส่ายหัว "ข้าล้วนทำไม่ได้ทั้งหมด และนอกจากไก่ผัดรวมแล้วอย่างอื่นข้าล้วนไม่เคยได้ยินมาก่อน”