ทะลุมิติ ข้าจะเป็นภรรยาขยัน นิยาย บท 6

ซือลั่วหยิบเงินและออกไปจากร้าน มีความรู้สึกที่กำลังถือเงินจำนวนมหาศาลเช่นนี้ มองไปที่ใครก็ล้วนราวกับเป็นขโมย

นางสอบถามคนหลายคน ครู่เดียวก็พบตลาดของที่นี่ แม้จะกล่าวว่าเป็นตลาด แต่จริงๆ แล้วเป็นตลาดเช้า เวลานี้ก็เลยเที่ยงวันไปแล้ว แม่ค้าตั้งแผงลอยก็ไม่ค่อยมี ผักก็เหลือดีๆ อยู่ไม่เยอะ ซือลั่วมองรอบหนึ่ง สุดท้ายจึงไปหยุดอยู่หน้าแผงของหญิงชราผู้หนึ่ง

หญิงชราทั้งอ้วนทั้งดำตามฉบับหญิงชนบททั่วไปที่แต่งงานแล้ว แต่ดูใจดีมาก ด้านหน้าของนางคือกองผักเหี่ยวๆ กองหนึ่ง มีหลากหลายชนิด กองรวมกันอยู่ แม้ว่ารูปลักษณ์จะดูไม่ดี แต่ปริมาณเยอะอยู่

“ท่านป้า ผักเหล่านี้ขายอย่างไร” ซือลั่วถาม

หญิงชราถูกแสงแดดส่องจนรู้สึกง่วงงุน จู่ๆ ได้ยินเสียงคนมาถามราคาผัก สติของนางก็ฟื้นคืนมาทันที "สามเหวินก็เอาไปหมดได้"

ซือลั่วไม่คาดคิดว่ามันจะถูกขนาดนี้ เหมาไปหมดเลย

เดิมทีหญิงชราคิดว่าผักเหล่านี้คงขายไม่ออก ไม่คาดคิดว่าจะขายได้แล้วจริงๆ อีกทั้งเมื่อเห็นว่าซือลั่วยังอายุน้อยและดูใจดี จึงพูดอีกว่า "แม่นาง หลานชายของข้ายังมีไก่อยู่ เจ้าต้องการหรือไม่"

ซือลั่วตกตะลึง "เลี้ยงเองที่บ้านหรือ"

หลังจากถามเสร็จนางรู้สึกว่าคำถามนี้ไร้สาระ ยุคโบราณที่ไม่มีอาหารสัตว์แปรรูปใดๆ ไก่ล้วนเป็นไก่ที่เลี้ยงแบบดั้งเดิมที่ดีต่อสุขภาพ รสชาติสดใหม่ เนื้อแน่น ต้องอร่อยมากแน่นอน

นางกลืนน้ำลาย "ข้าเอา"

หญิงชรายิ้มแย้มจนดวงตาโค้งงอ นางให้ซือลั่วรอชั่วครู่ ประเดี๋ยวเดียวก็พาชายหนุ่มผู้หนึ่งมาด้านหน้านาง

พอซือลั่วได้เห็นหลานชายผู้นั้นก็ถึงกับผงะ คนผู้นี้ทั้งสูงทั้งแข็งแรง แถมผิวยังค่อนข้างคล้ำ ยืนอยู่ตรงหน้านางราวกับเป็นภูเขาลูกเล็กลูกหนึ่ง

ซือลั่วอดไม่ได้ที่จะนึกถึงเว่ยฉงซี เว่ยฉงซีก็สูงเช่นกัน และยังแข็งแรงมาก เขาเป็นคนประเภทที่ถอดเสื้อแล้วจะเห็นกล้ามเนื้อ ใส่เสื้อแล้วดูผอม บวกกับใบหน้านั้น สามารถจินตนาการได้ว่า เขาเคยสูงส่งถึงเพียงนั้น คิดดูแล้วต้องเป็นชายในฝันของเด็กสาวมากมายนับไม่ถ้วนแน่นอน

ซือลั่วฟุ้งซ่านเล็กน้อย แม้ว่าหญิงชราเรียกนางก็ล้วนไม่ได้ยิน

"แม่นาง"

ทั้งสามคนจึงไปเดินซื้อของที่ตลาด โชคดีที่ร้านค้าที่นี่ตั้งอยู่ใกล้กันจึงซื้อของได้สะดวกมาก

ระหว่างพูดคุยกันจึงได้ทราบว่าหญิงชราตรงหน้าแซไช่ อาศัยอยู่หมู่บ้านเสี่ยวหลิวที่ห่างออกไปสิบลี้ ป้าไช่เป็นหม้ายตั้งแต่วัยกลางคน ตระกูลสามีก็เหลือเพียงแค่หลานชายผู้นี้ ป้าไช่เองก็มีบุตรชายหนึ่งคน ป้าไช่กับพวกเขามีชีวิตที่นับว่าไม่เลวเลยทีเดียว

ภายใต้การแนะนำของป้าไช่ ซือลั่วก็ซื้อของใช้ที่จำเป็นในชีวิตประจำวัน เส้นก๋วยเตี๋ยว น้ำมัน เครื่องปรุงรสและอื่นๆ สุดท้ายตอนที่เดินผ่านร้านกระเบื้องเคลือบ นางอยากจะซื้อถ้วยชาให้ตนเองกับเว่ยฉงซี แต่หลังจากดูแล้ว ถ้วยชาที่ถูกที่สุดของที่นี่หนึ่งถ้วยยี่สิบเหวิน นางยังคงตัดใจซื้อไม่ได้จริงๆ 

ป้าไช่ดูออกว่านางลังเล จึงกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า "ที่จริง ไม่ใช้กระเบื้องเคลือบก็ได้ มันแพงมากเกินไป ชาวไร่ชาวนาอย่างพวกเราซื้อไม่ไหว"

“นั่นน่ะสิ” ซือลั่วถอนหายใจ ไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะมีวันที่นางตัดใจซื้อถ้วยชาสองใบไม่ลงด้วย

ป้าไช่กล่าว "มีร้านเล็กๆ ร้านหนึ่งอยู่ไม่ไกลข้างหน้า ด้านในขายถ้วยไม้ไผ่ ทั้งแข็งแรงทั้งราคาถูก

ดวงตาของซือลั่วเป็นประกาย "พวกเราไปดูกันเถอะ"