ทะลุมิติ ข้าจะเป็นภรรยาขยัน นิยาย บท 5

เมื่อซือลั่วเห็นสีหน้าเศร้าหมองของเว่ยฉงซีก็อดไม่ได้ที่จะถามว่า "คุณอยู่บ้านคนเดียวได้ไหม"

นี่นางเป็นห่วงจริงๆ หรือว่าเขาจะอยู่บ้านคนเดียวได้หรือไม่? ช่างน่าขันจริงๆ เว่ยฉงซียิ้มหยันและหันหน้าหนี ไม่ต้องการตอบนางแม้แต่น้อย

ซือลั่วเข้าใจด้วยตนเองว่าเขาหมายความว่าอะไร ถอนหายใจเล็กน้อยแล้วถามอีกครั้ง "งั้นเจ้ารู้ไหมว่าโรงรับจำนำอยู่ที่ไหน"

"ออกจากบ้านไปทางทิศตะวันตก!" หลังจากเว่ยฉงซีพูดจบก็นอนลงบนเตียงโดยหันหลังให้นาง เห็นได้ชัดว่าจะไม่พูดอีก

ซือลั่วจัดแจงตัวเองครู่หนึ่ง มองเว่ยฉงซีแล้วจึงหันกายออกจากบ้าน

ตำบลที่พวกเขาอาศัยอยู่ชื่อตำบลหย่วนซาน ตั้งอยู่ทางตะวันตกเฉียงเหนือและเป็นตำบลที่ใหญ่ที่สุดในเมืองหรง ซึ่งมีความเจริญรุ่งเรืองอย่างมาก ในตำบลเต็มไปด้วยร้านค้าและเหลาสุรามากมาย มีชีวิตชีวาเป็นอย่างยิ่ง เพียงแต่ว่ามันห่างไกลจากบ้านสกุลเว่ยและห่างไกลจากเมืองหลวงยิ่งกว่า เห็นได้ชัดว่า องค์จักรพรรดิทำเช่นนี้เพื่อให้เว่ยฉงซีอยู่ตามยถากรรม คนไร้ประโยชน์ที่สูญเสียขาไปทั้งสองข้าง อีกทั้งยังแต่งภรรยาเช่นเจ้าของร่างเดิมอีก เว่ยฉงซีจะต้องตายในไม่ช้าก็เร็วแน่นอน

ซือลั่วอดไม่ได้ที่จะมองกลับไปยังทิศทางของสวนของบ้านตนเอง เว่ยฉงซีสามารถยืนหยัดมาได้จนถึงตอนนี้นับว่าแข็งแกร่งอย่างมาก

เดินทางไปยังทิศตะวันตกครู่เดียวก็ถึงส่วนที่ค่อนข้างคึกคักของถนน ซือลั่วสอบถามเล็กน้อยก็พบโรงรับจำนำตระกูลไป๋

เมื่อนางเดินเข้าไป เด็กในร้านที่โต๊ะก็เหลือบเปลือกตาขึ้น เมื่อดูเสื้อผ้าที่ซือลั่วสวมใส่ก็รู้ว่านางเป็นไม่ใช่คนที่มีเงิน

ชีวิตก่อนของซือลั่วทำธุรกิจร้านแฟรนไชส์ จึงอ่านสีหน้าของเด็กในร้านผู้นี้ได้อย่างชัดเจน แต่นางก็ไม่ใส่ใจ ในสถานที่อย่างโรงรับจำนำเช่นนี้เป็นเรื่องปกติที่จะดูคนแล้วค่อยวางอาหาร (คำอธิบาย 看碟下菜 เป็นสำนวนจีน หมายถึง เนื่องจากแขกแต่ละคนไม่เหมือนกันจึงจะเลือกเสิร์ฟอาหารที่แตกต่างกันไปในแต่ละคน เป็นการพูดถึงการเลือกปฏิบัติกับคนอย่างไม่เท่าเทียมกัน)

ซือลั่วนำปิ่นปักผมวางไว้บนโต๊ะ นางคำนวณน้ำหนักด้วยมือ ปิ่นปักผมชิ้นนี้ไม่หนา แม้แต่หนึ่งตำลึงก็คงไม่ถึง นางไม่ค่อยเข้าใจราคาแลกเปลี่ยนในปัจจุบัน แต่ในใจก็มีตัวเลขโดยประมาณแล้ว

เด็กในร้านดูปิ่นปักผมชิ้นนั้นเสร็จก็ประเมินราคาได้แล้ว

“แม่นาง ปิ่นปักผมชิ้นนี้ฝีมือธรรมดา คุณภาพก็ไม่ดี ให้เจ้าได้แค่ห้าตำลึง!”

ซือลั่วหัวเราะ

เด็กในร้านก็หัวเราะแห้งๆ เช่นเดียวกัน "แม่นาง ข้าพูดความจริง เดิมทีปิ่นปักผมสีทองก็..."

“แปดตำลึง ได้ก็แลก หากไม่ได้ข้าจะไปดูร้านอื่น”