ทะลุมิติ ข้าจะเป็นภรรยาขยัน นิยาย บท 8

หลังจากที่พวกป้าไช่จากไปแล้ว ซือลั่วก็เดินเข้ามา วางของไว้ตรงหน้าของเว่ยฉงซีอย่างโอ้อวด "วันนี้ตอนค่ำพวกเรากินไก่ดีหรือไม่"

คนฉลาดเช่นนาง ดูออกได้อย่างง่ายดายว่าเว่ยฉงซีกำลังอารมณ์ไม่ดี แต่ว่านางไม่เข้าใจว่าเขาโกรธเพราะอะไร

เว่ยฉงซีเค้นเสียงอย่างเย็นชา "เจ้าทำตัวผิดไปจากปกติเช่นนี้ต้องมีเรื่องอะไรไม่ดีเป็นแน่ เจ้าต้องการจะทำอะไร"

ซือลั่วทั้งฉิวทั้งขัน "วางยาเจ้าจนตาย แล้วแต่งงานใหม่ได้ไม่ได้"

เว่ยฉงซีชะงักไปนิดหนึ่ง แล้วเค้นยิ้มอย่างเย็นชาทันที "เจ้าเคยใช้ชีวิตอยู่กับข้าเว่ยฉงซีอย่างข้า อยากจะแต่งงานใหม่เกรงว่าจะยากแล้ว ทั้งชีวิตนี้เจ้าไม่มีทางพลิกตัวกลับมาได้อีก!"

หลังจากพูดจบ เขาราวกับยังไม่ได้ระบายความโกรธแค้นจึงกล่าวอีกว่า "ข้าได้ยินมาว่าซิ่วไฉจย่าหมั้นหมายแล้ว เจ้าล้มเลิกความตั้งใจซะเถอะ"

ซือลั่วผงะ ค้นหาจากความทรงจำในหัวอยู่พักหนึ่งถึงจะนึกออกว่าซิ่วไฉจย่าเป็นใคร เพื่อเขาผู้นี้แล้ว เจ้าของร่างเดิมถึงกับกระโดดน้ำตาย เพื่อต้องการให้เว่ยฉงซีหย่ากับนางแล้วไปแต่งงานใหม่

นางลอบแลบลิ้นอย่างลับๆ เจ้าของร่างเดิมนี่เป็นตัวปัญหาจริงๆ 

"ใช่ๆๆ ข้าล้มเลิกความตั้งใจแล้ว นี่เป็นเพราะว่าข้าต้องการที่จะใช้ชีวิตดีๆ กับเจ้า" ซือลั่วพูดจบก็อดไม่ได้ที่จะสังเกตเว่ยฉงซี

"มองอะไร"

เว่ยฉงซีไม่พอใจอย่างมากเรื่องที่มีคนมามองขาของเขา แต่ทว่าหลายปีมานี้ถูกซือลั่วด่าทอตลอดทั้งวันเขาจึงไม่ได้อ่อนแอเช่นนั้นแล้ว

เมื่อพิจารณาท่าทางของซือลั่วในตอนนี้ คาดว่านางคงต้องการที่จะเหยียดหยามเขาอีก

ไม่คาดคิดว่าซือลั่วกลับพูดว่า "เจ้าคลานออกมาได้อย่างไร มือเจ็บจนกลายเป็นเช่นนี้ไปแล้วเจ้าไม่รู้หรือ"

เว่ยฉงซีผงะ กล่าวเสียงเสียงต่ำว่า "ไม่ใช่ว่าเป็นเพราะเจ้าหรือไง"

นางไม่ได้สั่งให้เขาคลานออกมานะ

ซือลั่วขี้เกียจจะโต้เถียงกับเขา นางหิวจะตายแล้ว โจ๊กชามนั้นตอนเที่ยงถูกย่อยไปตั้งนานแล้ว ในตอนนี้นางรู้สึกว่าตัวเองกินวัวตัวหนึ่งได้เลย

อีกทั้งเว่ยฉงซีเจ้าคนน่าเป็นห่วงผู้นี้ ตัวนางเองตอนนี้ก็ไม่มีเรี่ยวแรงจะประคองเขากลับห้องแล้วจริงๆ

โชคดีที่ทันทีที่นางคิดเสร็จ เด็กจากร้านขายไม้ไผ่แห่งนั้นก็นำเก้าอี้ไม้ไผ่มาส่งพอดี