ทะลุมิติไปเป็นสาวน้อยนำโชคของครอบครัวชาวนา นิยาย บท 1
“พี่สะใภ้ใหญ่ ช่วยบอกท่านแม่ได้หรือไม่ ให้ข้าดื่มน้ำหวานสักถ้วย ข้าไม่มีแรงคลอดแล้วจริงๆ ...”
จ้าวซื่อที่อยู่บนเตียงเหงื่อท่วมหัว ใบหน้าและริมฝีปากขาวซีด เหงื่อไหลเปียกชื้นจนผมของนางแนบติดใบหน้า กำลังวิงวอนขอร้องหญิงอีกคนที่ยืนอยู่ข้างเตียง
ท้องของจ้าวซื่อตั้งสูงกำลังคลอดลูก นางคลอดมาหนึ่งวันหนึ่งคืนแล้ว พลังงานถูกใช้ไปจนหมดสิ้น วินาทีนี้ แม้แต่แรงจะยกมือยังไม่มี นางรู้ดีว่าหากยังไม่มีอะไรตกถึงท้อง นางจะคลอดลูกคนนี้ออกมาไม่ได้
“น้องสะใภ้ เจ้าทำให้ข้าลำบากใจอยู่นะ ท่านแม่ของพวกเรามีนิสัยอย่างไรใช่ว่าเจ้าจะไม่รู้ หากเจ้าคลอดลูกชายให้น้องสามสักคน หากเจ้าอยากดื่มน้ำหวาน ท่านแม่จะไม่ให้หรือ? เจ้าออกแรงอีกหน่อยเถอะ รีบคลอดลูกออกมา ไม่อย่างนั้นปล่อยให้เป็นเช่นนี้ต่อไปคงไม่ดีแน่”
หลี่ซื่อเอ่ยกับจ้าวซื่ออย่างลำบากใจ หากไม่ใช่เพราะน้องสะใภ้รองโจวซื่อกลับไปบ้านแม่ หน้าที่ทำคลอดให้จ้าวซื่อจะตกมาถึงนางได้อย่างไร คลอดมาตั้งหนึ่งวันหนึ่งคืนแล้ว ยังคลอดไม่ออกอีก น่าโมโหยิ่งนัก
เด็กที่อยู่ในท้องต้องมาจองเวรแน่เลย นี่ขนาดยังไม่คลอดก็ทำให้จ้าวซื่อเกือบเอาชีวิตไม่รอด
ขณะนี้เป็นช่วงเก็บเกี่ยวในเดือนแปดพอดี ทุกคนในบ้านก็ไปที่ไร่นาหมดแล้ว แม่สามีหวังซื่อกำลังนอนหลับอยู่ในห้อง บอกไว้แต่แรกแล้ว หากยังไม่คลอดอย่าไปรบกวนนาง หวังซื่อไม่ใช่คนน่าคบหา หลี่ซื่อเองก็ไม่อยากไปทนดูสีหน้าแม่สามี
สายตารังเกียจของหลี่ซื่อแสดงออกชัดเจน ทำให้จ้าวซื่อรู้สึกสิ้นหวัง
จ้าวซื่อสะอื้นทั้งลำคอแห้งผาก ขอร้องอีกฝ่าย
“พี่สะใภ้ใหญ่ รบกวนท่านเทน้ำให้ข้าสักถ้วยได้หรือไม่? ขอร้องละ”
หลี่ซื่อกลอกตา แล้วเอ่ยอย่างรำคาญ
“งั้นเจ้ารอไปก่อน เดี๋ยวข้าไปห้องสุขากลับมาแล้วค่อยเทให้เจ้า”
เมื่อพูดจบ หลี่ซื่อหันหลังจากไปทันที นางเดินไปด้วย ใช้พัดในมือพัดจมูกไปด้วย พร้อมบ่นเหม็นจะตายแล้ว
หลี่ซื่อเปิดประตูแล้วเหวี่ยงประตูปิด ทำให้ห้องที่สว่างชั่วครู่กลับมามืดอีกครั้งในพริบตา
จ้าวซื่อยกมือลูบท้องอย่างยากเย็น ในดวงตามีน้ำตาไหลริน
หลี่ซื่อออกไปครึ่งชั่วยามแล้ว แต่ก็ยังไม่กลับมา
ระหว่างนี้ ความเจ็บปวดจู่โจมจ้าวซื่อหลายครั้ง แต่นางไม่มีแรงแม้แต่น้อย เมื่อความเคลื่อนไหวในท้องเบาลงเรื่อยๆ ทำให้จิตใจของนางค่อยๆ สิ้นหวัง
ขณะนี้ ประตูถูกเปิดออก
แววตาจ้าวซื่อมีความหวังอีกครั้ง จึงตะโกนเสียงสั่น
“พี่สะใภ้ใหญ่...”
“ท่านแม่ ข้าเอง ท่านเป็นอย่างไรบ้าง?”
ซูซานเม่ยเอ่ยเสียงค่อย แล้วเดินไปข้างเตียง นางจ้องมองจ้าวซื่ออย่างเป็นห่วง
เมื่อจ้าวซื่อได้ยินว่าเป็นเสียงของลูกสาว ในใจโศกเศร้าเล็กน้อย นางรู้ว่าหากไม่ถึงหนึ่งหรือสองชั่วยามหลี่ซื่อคงไม่กลับมา หากอยากคลอดลูกคนนี้ นางต้องพึ่งตัวเอง
“ซานเม่ย ไปเทน้ำให้แม่สักถ้วย”
“ไม่ต้องกลัว แม่ไม่เป็นไรหรอก”
จ้าวซื่อพูดอย่างอิดโรย นางจะล้มไม่ได้ หากนางล้มลงแล้วลูกคนนี้จะทำอย่างไร
ในดวงตาซูซานเม่ยเต็มไปด้วยความกังวลและหวาดกลัว แต่ก็ยังวิ่งออกไปอย่างเชื่อฟัง ใช้น้ำตักน้ำเย็นเข้ามาให้จ้าวซื่อหนึ่งถ้วย แล้วพยุงจ้าวซื่อให้ลุกขึ้นดื่มน้ำอย่างระวัง
หลังจากจ้าวซื่อดื่มน้ำ พักหายใจสักครู่แล้วเอ่ยขึ้น
“ซานเม่ยขึ้นมา เจ้ากดท้องของแม่เอาไว้ หากแม่บอกให้ออกแรง เจ้าก็ดันลงไปด้านล่าง...”
นางไม่มีแรง ไม่มีทางคลอดลูกคนนี้ออกมาได้ ส่วนหลี่ซื่อที่ช่วยนางทำคลอดก็หายหัวไป ความเคลื่อนไหวของเด็กในท้องเบาลงเรื่อยๆ นางรู้ว่าต้องคลอดเด็กคนนี้ออกมา เด็กถึงจะมีโอกาสรอด
ซูซานเม่ยอายุแค่หกขวบ และนางผอมแห้งจึงมีแรงไม่มากนัก มือน้อยที่วางอยู่บนท้องจ้าวซื่อ รีบหดกลับไปอย่างสั่นเทา นางเอ่ยเสียงสะอื้น
“ท่านแม่ ข้าไม่กล้า”
จ้าวซื่อน้ำตาไหล สูดหายใจแล้วเอ่ยหนักแน่น
“ซานเม่ย เจ้าทำได้ มีเพียงเจ้าที่ช่วยชีวิตแม่ได้ มาเถอะ เจ้าออกแรงให้มากที่สุดแล้วดันลงไปด้านล่าง”
ความเจ็บปวดจู่โจม ทำให้จ้าวซื่อตัวสั่น นางกลัวซูซานเม่ยไม่กล้าดัน จึงอดกลั้นต่อความเจ็บปวดแล้วเอ่ยขึ้น
“ซานเม่ย หากเจ้าไม่กล้า แม่ก็ต้องตาย...”
“ไม่เอา ข้าไม่อยากให้ท่านแม่ตาย ข้าอยากให้ท่านแม่มีชีวิตอยู่...”
ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหาบทใหม่
ตอนฟรี
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ทะลุมิติไปเป็นสาวน้อยนำโชคของครอบครัวชาวนา