ทะลุมิติไปเป็นสาวน้อยนำโชคของครอบครัวชาวนา นิยาย บท 113

"น้องเหิง เจ้าต้องทำได้แน่นอน"

ซูเสี่ยวหลิงมองโจวเหิงด้วยท่าทีมั่นใจ นางเชื่อว่าโจวเหิงจะต้องลุกขึ้นยืนได้แน่นอน

โจวเหิงมองซูเสี่ยวหลิงแวบหนึ่ง แล้วหันกลับไป เขาสูดหายใจลึกๆ ยื่นมือไปจับราวคู่ แล้วออกแรงที่เท้าทั้งสองข้างพยายามยืนขึ้นมาอย่างสั่นเทา

ในขณะที่ยืนขึ้นมานั้น เขารู้สึกถึงความปวดแปลบที่หัวใจ ความเจ็บนั้นแล่นจากฝ่าเท้าขึ้นมาทั่วร่างกาย ในชั่วพริบตาเดียวความเจ็บปวดทำให้ใบหน้าของเขาซีดขาว เขาพยุงตัวโดยใช้รักแร้ยันกับราวคู่ ถ่ายน้ำหนักทั้งหมดไปที่ราวคู่เพื่อมิให้ตนเองล้มกลับลงไปบนรถเข็นไม้

ภาพนี้ทำให้ทุกคนรู้สึกเป็นกังวล

"น้องเหิง เจ้าต้องทำได้แน่นอน เจ้าคือน้องเหิงผู้เก่งกาจที่สุด"

ซูฉงกำหมัดทั้งสองข้างแน่น ตะโกนให้กำลังใจโจวเหิด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

ซูหวาก็ตะโกนตามด้วย "ใช่แล้ว น้องเหิงเก่งกาจที่สุด เจ้าต้องทำได้แน่นอน"

"พี่โจวเหิงเก่งกาจที่สุด"

ซูเสี่ยวลู่ก็กำหมัดแน่น ทำท่าทางให้กำลังใจ

"เจ้าเหิงเก่งกาจที่สุดเลย"

ซูซานหลางกับจ้าวซื่อก็ให้กำลังใจโจวเหิงด้วย

ตาเฒ่าอู๋ไอเบาๆ พูดอย่างรู้สึกอึดอัดอยู่บ้างว่า "พยายามอีกหน่อย อย่างไรก็ต้องทำได้แน่"

พูดจบ ตาเฒ่าอู๋ก็หันหลังเดินจากไป

เรื่องที่ดูซาบซึ้งแบบนี้ เขาไม่ดูดีกว่า ไม่น่าดูเลยสักนิด

โจวเหิงลุกขึ้นยืนอีกครั้ง เป็นเรื่องที่ต้องเกิดขึ้นในไม่ช้าก็เร็ว ตระกูลซูตื่นเต้นเกินไปแล้ว ไม่จำเป็นต้องทำขนาดนั้นเลย

ตาเฒ่าอู๋จากไปแล้ว แต่ครอบครัวของซูซานหลางยังคงให้กำลังใจโจวเหิงอย่างกระตือรือร้น ทุกก้าวที่เขาเดิน พวกเขาก็ให้กำลังใจและสนับสนุนเขา พวกเขาดูเหมือนจะดีใจมากกว่าโจวเหิงเสียอีก

ซูซานหลางกับจ้าวซื่อต่างน้ำตาคลอ

โจวเหิงเดินได้เพียงสิบกว่าก้าว ก็เหงื่อท่วมตัวแล้ว ขาทั้งสองข้างของเขาสั่นตลอดเวลา ทุกครั้งเขาอยากกลับไปนั่งลงบนรถเข็นไม้ที่แสนสบาย แต่ทุกครั้งเขาก็คิดว่า มีครอบครัวที่ดูแลเขาอย่างใส่ใจ ให้กำลังใจและหวังว่าเขาจะยืนขึ้นมาใหม่ได้ เขาจะทำให้พวกเขาผิดหวังได้อย่างไร จะทำให้ดวงตาที่เปล่งประกายนั้นหม่นหมองลงได้อย่างไร ดังนั้นทุกก้าวที่เขารู้สึกว่าทนไม่ไหวแล้ว ก็ยังคงอดทนต่อไป

หลังจากเดินกลับไปกลับมาหนึ่งรอบ โจวเหิงไม่คิดว่าเขาจะพยายามเดินได้ถึงสามสิบกว่าก้าว

เขาอยากเดินอีกสามสิบกว่าก้าว แต่ซูเสี่ยวลู่ก็พูดขึ้นว่า "พี่โจวเหิงเก่งมากเลย ครั้งแรกที่ฝึกก็จบแล้ว พรุ่งนี้เราค่อยเดินต่อนะเจ้าคะ"

พอซูเสี่ยวลู่พูดจบ ซูฉงกับซูหวาก็รีบเข้าไปพยุงโจวเหิงกลับไปนั่งบนรถเข็นไม้

"เจ้าเหิงไม่ต้องรีบนะ ค่อยๆ ทำไป อีกไม่นานเจ้าก็จะหายดีแล้ว ตอนนี้พักผ่อนให้ดีๆ ก่อน"

จ้าวซื่อพูดกับโจวเหิงด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน