ทะลุมิติไปเป็นสาวน้อยนำโชคของครอบครัวชาวนา นิยาย บท 120

ช่วงเวลาที่ผ่านมา โจวเหิงรู้สึกมีความสุขและเต็มไปด้วยความหมาย

เพราะต้องลงเดิน นอกจากการฝังเข็มและทายาทุกวันแล้ว การฝึกฝนก็นับรวมไปด้วย เพราะเส้นทางที่เขาเดินนั้นมากพอจะถือเป็นการฝึกฝน

ฤดูใบไม้ผลิ ฤดูร้อน และฤดูใบไม้ร่วงในปีนี้ สำหรับโจวเหิงนั้นพิเศษมาก เขาได้ปลูกต้นกล้าด้วยตัวเอง เฝ้ามองมันเติบโตขึ้นทีละเล็กทีละน้อย ออกผล และสุดท้ายก็เก็บเกี่ยว

เมื่อเข้าสู่ฤดูหนาว โจวเหิงได้หายเป็นปกติแล้ว

วันที่สิบเอ็ดของเดือนเหมันต์ เป็นวันที่พิเศษ เพราะวันนี้โจวเหิงจะได้วิ่งเป็นครั้งแรก

ซูเสี่ยวลู่วัยสี่ขวบยังคงน่ารัก นางเป็นหมอเด็กแล้ว นางเก็บเข็มและกล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจังว่า

“ตอนนี้ ข้าขอประกาศว่า พี่โจวเหิงหายดีแล้วอย่างสมบูรณ์ เขาสามารถวิ่งได้หลายรอบโดยไม่มีปัญหา ขาของเขาแข็งแรงกว่าก่อนหน้านี้เสียอีก ตอนนี้ข้าจะนับหนึ่งถึงสาม พี่โจวเหิงจะต้องวิ่งรอบบ้านของเราสามรอบ”

เพื่อให้สอดคล้องกับพิธีที่ซูเสี่ยวลู่กล่าวไว้ ครอบครัวของซูซานหลางต่างยืนเรียงรายอย่างเป็นระเบียบอยู่หน้าประตู เพื่อร่วมเป็นพยาน

โจวเหิงเองก็ให้ความสำคัญกับเรื่องนี้อย่างจริงจัง

ในมือของซูเสี่ยวลู่ถือลูกหัวไชเท้า นางเอ่ยขึ้นว่า

“หนึ่ง สอง สาม วิ่ง!”

เมื่อคำพูดจบลง โจวเหิงก็ออกวิ่งไปทันที

ซูฉงและซูหวาวิ่งตามไปพร้อมกับเขา

โจวเหิงวิ่งนำอยู่ด้านหน้า ริมฝีปากเขายกขึ้นเล็กน้อยเป็นรอยยิ้ม เขารู้สึกได้ถึงความแข็งแรงและชีวิตชีวาในสองขาของเขา เขามองซูฉงและซูหวาที่วิ่งอยู่ข้างกาย แล้วเผยยิ้มออกมา

ซูฉงซึ่งมีกำลังมากที่สุด วิ่งโดยไม่หอบแม้แต่น้อย เขายังหัวเราะและถามว่า “น้องเหิง เจ้ารู้สึกเป็นอย่างไรบ้าง?”

โจวเหิงยิ้มและตอบกลับว่า “ข้ารู้สึกดีมาก”

ซูหวาก็ยิ้มพร้อมกล่าวว่า “เช่นนั้นเรามาแข่งกันเถอะ ดูสิว่าใครจะวิ่งครบสิบรอบก่อน!”

โจวเหิงพยักหน้า “ไม่มีปัญหา”

เมื่อวิ่งครบหนึ่งรอบ ซูเสี่ยวหลิงยืนอยู่ข้างซูซานหลางและจ้าวซื่อ นางยิ้มอย่างอ่อนโยน ส่วนซูเสี่ยวลู่ที่มัดผมเป็นสองก้อนกลมแบบลูกเปา ก็กระโดดโลดเต้นพร้อมตะโกนว่า “พี่ใหญ่เก่งที่สุด! พี่โจวเหิงเก่งที่สุด! พี่รองเก่งที่สุด...”

ความคึกคักของบ้านซู ทำให้ครอบครัวเฉินหู่ต้องออกมาดู

เด็กน้อยเฉินสือที่พอจะเดินได้แล้ว ยืนอยู่ข้างเฉียนซื่อพร้อมปรบมือพลางตะโกนว่า “พี่ชายเก่งที่สุด!”

เมื่อวิ่งครบสิบรอบ ซูฉงและซูหวาก็เริ่มชะลอฝีเท้า เปิดทางให้โจวเหิงที่เริ่มหายใจหอบได้วิ่งเข้าเส้นชัยก่อน

โจวเหิงที่ไม่ได้วิ่งมานาน รู้สึกถึงความเจ็บปวดเล็กน้อยในปอด เลือดในร่างกายพลุ่งพล่านจนรู้สึกถึงความร้อนที่แผ่ซ่านไปทั่ว หลังจากวิ่งเสร็จ เขาก้มตัวลงพักโดยใช้มือยันเข่า หายใจหอบหนัก

ซูซานหลางและจ้าวซื่อรีบเข้ามาหา ถามด้วยความเป็นห่วงว่า “เจ้าเหิง เป็นอย่างไรบ้าง เจ้ามีตรงไหนไม่สบายหรือไม่?”