ทะลุมิติไปเป็นสาวน้อยนำโชคของครอบครัวชาวนา นิยาย บท 133

ไม่ทันรู้ตัว ร่างกายของนางก็เต็มไปด้วยเข็มมากมาย ครั้นเมื่อซุนเป่าเชียนตั้งสติได้และมองดู นางก็พลันเข้าใจถึงความหวังดีของซูเสี่ยวลู่

เข็มสุดท้ายปักลงที่นิ้วไร้นามเช่นเดียวกัน

“เสี่ยวลู่ ขอบใจเจ้ามาก หากมีโอกาส ข้าจะต้องพบพี่สาวของเจ้าให้ได้ หากนางมิรังเกียจข้า ข้าก็ใคร่อยากเป็นสหายกับนาง”

ซุนเป่าเชียนแย้มยิ้มบางเบาให้แก่ซูเสี่ยวลู่ก่อนกล่าวออกมาอย่างอ่อนโยน

ซูเสี่ยวลู่พยักหน้าลงเบา ๆ พร้อมกล่าวว่า “ย่อมเป็นเช่นนั้นแน่นอน”

ในห้องหอของซุนเป่าเชียนมีชั้นหนังสือ ตั้งเรียงรายด้วยตำรามากมาย คิดไปถึงพี่สาวสามของตน ซึ่งโปรดปรานการศึกษาหาความรู้ หากนางได้รู้จักกับซุนเป่าเชี่ยน นิสัยของทั้งสองที่คล้ายคลึงกัน คงจะกลายเป็นสหายที่ดีต่อกันได้อย่างแน่นอน

มิรู้ว่าเหลียนซื่อมาถึงตั้งแต่เมื่อใด แต่นางก็ไม่ได้เอ่ยวาจาใดออกมาเลย

ครั้นเมื่อซูเสี่ยวลู่เก็บของเสร็จแล้วลุกขึ้นเตรียมจะไปหาเหลียนซื่อ นางก็พบว่าเหลียนซื่ออยู่ในห้องแล้ว นางยิ้มหวานพลางกล่าวว่า “ท่านอาสะใภ้ ท่านมาแล้ว พอดีเลย คราวนี้ถึงตาท่านแล้ว”

ดวงตาของเหลียนซื่อแดงเรื่อเล็กน้อย นางมาอยู่ที่นี่ได้สักพักแล้ว และเห็นทุกสิ่งที่ซูเสี่ยวลู่ดูแลเอาใจใส่อารมณ์ของซุนเป่าเชียน สิ่งนี้ทำให้นางรู้สึกชื่นชมและเอ็นดูซูเสี่ยวลู่มากยิ่งขึ้น

เมื่อถึงคราเหลียนซื่อ ทุกอย่างก็ง่ายขึ้นมาก ซูเสี่ยวลู่เพียงปักเข็มที่มือและบริเวณเอวของนาง นางเพียงให้เหลียนซื่อถอดเพียงเสื้อนอกออก เหลือเพียงเสื้อชั้นในก็เพียงพอแล้ว

เหลียนซื่อมีสีหน้าอ่อนโยน มองดูซูเสี่ยวลู่ปักเข็มทีละเข็ม ไม่นานนักก็เสร็จเรียบร้อย

ซูเสี่ยวลู่เก็บถุงเข็มเรียบร้อยแล้ว นางมองไปยังเหลียนซื่อก่อนกล่าวว่า “ท่านอาสะใภ้ เมื่อใดที่ท่านรู้สึกว่าท้องน้อยอบอุ่นขึ้น โปรดเรียกข้าด้วย”

เหลียนซื่อพยักหน้าพลางกล่าวว่า “ได้ เจ้าคงเหนื่อยแล้วใช่หรือไม่ พักเอนกายสักครู่เถิด”

เหลียนซื่อมองเห็นเหงื่อบาง ๆ บนใบหน้าของซูเสี่ยวลู่ สีหน้าฉายแววห่วงใยและเวทนาอย่างยิ่ง

ซูเสี่ยวลู่แย้มยิ้มบางเบา ยกมือขึ้นเช็ดเหงื่อก่อนโบกมือพลางกล่าวว่า “ข้าไม่เหนื่อยดอก พวกท่านพักสักครู่เถิด ข้าจะไปดูที่อาจารย์ของข้าสักหน่อย”

อย่างไรเสียการถอนเข็มยังต้องรออีกสักครู่ นางอยู่ที่นี่ต่อไปก็เพียงแต่เบื่อหน่ายเท่านั้น

เหลียนซื่อพยักหน้ารับ พลางเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า “เจ้าค่อย ๆ ไปเถิด”

ซูเสี่ยวลู่ผู้แสนร่าเริง วิ่งออกไปอย่างรวดเร็วทันที

เหลียนซื่อมองตามร่างเล็ก ๆ ที่วิ่งลับสายตาไปในพริบตา จากนั้นจึงละสายตากลับมา มองดูซุนเป่าเชียนที่นอนอยู่บนเตียงด้วยแววตาอ่อนโยน เปี่ยมไปด้วยความเวทนาและห่วงใยอย่างสุดซึ้ง

ซูเสี่ยวลู่วิ่งไปยังลานเรือนที่อยู่ด้านข้าง

“ท่านอาจารย์ ข้ามาแล้วเจ้าค่ะ”

ซูเสี่ยวลู่เปล่งเสียงเรียกออกมาแล้วจึงก้าวเข้าไปในเรือนทันที

ซุนปั๋วเฉิงและซุนจื่อเชียนถอดเสื้อชั้นนอกออก เผยให้เห็นทั้งหน้าอกและแผ่นหลังที่เต็มไปด้วยเข็มเงินปักอยู่ทั่ว

เมื่อซูเสี่ยวลู่ก้าวเข้ามา ทั้งสองรู้สึกกระดากใจอยู่เล็กน้อย แต่ความกระดากนั้นเพียงผุดขึ้นในใจ ก็พลันถูกคำพูดของตาเฒ่าอู๋ขจัดจนหมดสิ้นทันที

ตาเฒ่าอู๋ยังคงลงเข็มต่อไป โดยมิได้หันกลับมา พลางกล่าวว่า “แม่หนู มาดูสิ เจ้าพอจะเข้าใจวิชาเข็มนี้หรือไม่?”