ทะลุมิติไปเป็นสาวน้อยนำโชคของครอบครัวชาวนา นิยาย บท 141

ทั้งสองกอดกันแนบแน่นอย่างเงียบงัน เป็นเวลานานที่ไม่ได้รู้สึกผ่อนคลายเช่นนี้

......

ในลานบ้านเล็กๆ ตาเฒ่าอู๋และซูเสี่ยวลู่กำลังต้มยาและปั้นยาเม็ดด้วยกัน

ตาเฒ่าอู๋ถือน้ำเต้าใส่เหล้า คอยจิบเหล้าเป็นระยะ หลับตาลงเล็กน้อยอย่างสบายใจราวกับดื่มด่ำกับความสุขในยามบ่าย

ขณะเดียวกันก็คอยสั่งการให้ซูเสี่ยวลู่ปั้นยาเม็ด

ซูเสี่ยวลู่จำต้องทำงานอย่างปลงตก

ยาเม็ดบำรุงร่างกายสำหรับซุนเป่าซ่านและซุนเป่าเชี่ยน แต่ละเม็ดมีขนาดเท่าถั่วลิสง ซูเสี่ยวลู่ปั้นตั้งแต่ช่วงบ่ายจนถึงค่ำ จนมือแทบจะเป็นตะคริว

ส่วนตาเฒ่าอู๋เองก็เอนกายอย่างสบายใจ ครึ่งหลับครึ่งตื่นตลอดช่วงบ่าย

เมื่อเห็นซูเสี่ยวลู่กำลังนวดมือ ตาเฒ่าอู๋ก็ดูเหมือนจะนึกขึ้นได้ว่าศิษย์ตัวน้อยยังเด็กอยู่ จึงโบกมือเรียกนางไปหา “ยัยหนู มานี่สิ เดี๋ยวอาจารย์จะช่วยนวดให้”

ซูเสี่ยวลู่เดินเข้าไปหา ตาเฒ่าอู๋คว้ามือของนางขึ้นมา ดึงแขนเสื้อขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะพ่นเหล้าลงบนมือนางแล้วเริ่มนวด

ซูเสี่ยวลู่ “…”

ระหว่างที่นวด ตาเฒ่าอู๋ก็พูดขึ้นว่า “ยัยหนู เหล้านี่ของดีนัก อาจารย์นวดให้สักพักก็หายเจ็บแล้ว อีกหน่อยเจ้าต้องหมั่นฝึกร่างกายไว้บ้าง หากคิดจะเดินทางท่องไปทั่วหล้าแล้วไม่มีเรี่ยวแรงเดิน จะเอาอย่างไรไหว”

“มือของอาจารย์ล้ำค่านัก หาคนได้รับโอกาสนี้ยากยิ่ง นอกจากอาจารย์ของอาจารย์ก็ไม่มีใครได้สัมผัสมาก่อน เจ้าต้องจำให้ดีนะ ว่าที่อาจารย์นวดอยู่คือจุดสำคัญ วันหน้าเจ้าต้องช่วยนวดให้อาจารย์เข้าใจหรือไม่?”

ระหว่างพูด ตาเฒ่าอู๋ก็นึกขึ้นได้ว่า ตอนนี้ตนเองเป็นอาจารย์แล้ว ควรได้ลิ้มรสความสบายเช่นนี้บ้าง

แต่ซูเสี่ยวลู่ยังเด็ก จำเป็นต้องสอนให้นางเข้าใจเสียก่อน

อย่างไรก็ดี นางเป็นเด็กหัวไว เรียนรู้ไว หากสอนให้เข้าใจ ต่อไปตนก็จะมีโอกาสได้ใช้มือศิษย์น้อยช่วยดูแลแล้ว!

ซูเสี่ยวลู่พยักหน้ารับ “อื้มๆ”

จุดสำคัญบางอย่างและวิธีนวดรักษานี้ นางเพิ่งเคยเห็นเป็นครั้งแรก ตาเฒ่าอู๋สอนนางมากมาย

ในฐานะศิษย์ ย่อมต้องดูแลอาจารย์อย่างดี นี่ถือเป็นธรรมเนียมและกฎเกณฑ์ของสำนัก

โดยเฉพาะอย่างยิ่งสำนักหมิงกู่ ซึ่งมีศิษย์เพียงน้อยนิด ยิ่งต้องตอบแทนบุญคุณของอาจารย์อย่างเต็มที่

หลังจากตาเฒ่าอู๋นวดมือให้ อาการปวดของซูเสี่ยวลู่ก็หายเป็นปลิดทิ้ง

เมื่อฟ้ามืดลง ตาเฒ่าอู๋หันหน้าไปทางประตูหน้าลานแล้วร้องเรียก “ยกสำรับอาหารมาเถอะ”

สำรับที่นำมาเป็นอาหารที่ทำอย่างประณีต เน้นรสอ่อน สะอาด และอร่อย แม้จะอร่อยจริง แต่สำหรับผู้ที่ชอบรสเผ็ดเช่นพวกเขา ก็ยังรู้สึกไม่ถึงใจกับมื้อนี้

ตาเฒ่าอู๋กล่าวขึ้นอย่างอดไม่ได้ “อีกสองวันกลับไป ต้องเอาน้ำพริกเผ็ดจากบ้านเจ้ามาไว้กินกับข้าวถึงจะเหมาะ”

ซูเสี่ยวลู่พยักหน้าเห็นด้วย “ข้าก็คิดเช่นนั้นเหมือนกัน”

หลังรับประทานอาหารเสร็จ ซูเสี่ยวลู่และตาเฒ่าอู๋ก็ออกไปทำการฝังเข็มรักษาให้คนตระกูลซุนตามปกติ