ทะลุมิติไปเป็นสาวน้อยนำโชคของครอบครัวชาวนา นิยาย บท 142

ซูเสี่ยวลู่ยิ้มบางๆ พลางกล่าวว่า “เปล่าเจ้าค่ะ พี่เป่าเชี่ยนความจำดีมากเลย นี่เป็นวิธีใหม่ที่อาจารย์เพิ่งสอนข้าเมื่อวาน อีกสักครู่หลังจากลงเข็มให้พวกท่านเสร็จ ข้าต้องกลับไปเรียนวิธีใหม่อีก”

วิชาหนึ่งร้อยกระบวนค่ายกลที่ตาเฒ่าอู๋กล่าวถึง ซูเสี่ยวลู่ตั้งใจจะเรียนให้ครบทุกชุด

ซุนเป่าเชี่ยนอดชมไม่ได้ “เสี่ยวลู่ เจ้าช่างเก่งจริงๆ เรียนแค่ครั้งเดียวก็จำได้หมด หากเป็นข้า คงจำไม่ได้แน่ๆ”

เมื่อมองดูน้องสาวที่อายุน้อยกว่าตน ซุนเป่าเชี่ยนก็รู้สึกชื่นชมอย่างจริงใจ

“เสี่ยวลู่ เจ้าทำให้ข้าเชื่อว่าสิ่งที่เขียนในหนังสือนั้นเป็นความจริง เจ้าคืออัจฉริยะ”

ซุนเป่าเชี่ยนมองซูเสี่ยวลู่ด้วยแววตาเปล่งประกาย

ซูเสี่ยวลู่เห็นแล้วก็อดยิ้มเขินไม่ได้ ดวงตาของซุนเป่าเชี่ยนนั้น ช่างเหมือนสายตาของผู้ชื่นชมที่เต็มไปด้วยความหลงใหลเสียจริง!

คำชมและความชื่นชอบที่บริสุทธิ์และจริงใจเช่นนั้น ย่อมทำให้ผู้ได้รับคำชมรู้สึกยินดี ซูเสี่ยวลู่ในตอนนี้ก็กำลังรู้สึกเช่นนั้น

เมื่อซูเสี่ยวลู่ลงเข็มให้ซุนเป่าเชี่ยนเสร็จ ซุนเป่าเชี่ยนกล่าวขอบคุณอย่างอ่อนโยน “ขอบใจนะ”

ซูเสี่ยวลู่ขยิบตาให้ด้วยท่าทีขี้เล่น พลางตอบว่า “ไม่ต้องขอบคุณหรอกเจ้าค่ะ”

คำตอบนั้นทำให้ซุนเป่าเชี่ยนอดหัวเราะไม่ได้

เหลียนซื่อที่ยืนดูอยู่ รู้สึกอบอุ่นใจอย่างยิ่ง นางราวกับเห็นภาพตัวเองในวัยเยาว์ จึงตัดสินใจว่า วันพรุ่งนี้จะเขียนจดหมายถึงสหายสนิทเพื่อนัดพบพูดคุยจิบน้ำชาและกินขนมด้วยกัน

เมื่อถึงตาของเหลียนซื่อ ซูเสี่ยวลู่ก็ลงเข็มให้อย่างรวดเร็ว

จากนั้นนางเก็บกระเป๋าเข็ม จากนั้นก็พูดกับเหลียนซื่อและซุนเป่าเชี่ยนว่า “ข้าขอตัวไปก่อนนะเจ้าคะ อีกสักครู่จะกลับมาเอาเข็มออกให้ วันพรุ่งนี้ข้าจะปรุงยาให้ท่านอาสะใภ้ทานร่วมกันไปด้วย จะได้ดีต่อสุขภาพ”

เหลียนซื่อพยักหน้าด้วยความอ่อนโยน พลางกล่าวด้วยเสียงนุ่มนวล “จ้ะ พวกเราไม่รีบร้อน เจ้าอย่าทำงานหนักจนเกินไปนักนะ”

ร่างกายของเหลียนซื่อไม่ได้อ่อนแอถึงขนาดนั้น ทุกอย่างสามารถทำไปอย่างค่อยเป็นค่อยไปได้

ซูเสี่ยวลู่พยักหน้ารับ ก่อนจะเดินออกไป

เมื่อนางมาถึงฝั่งของตาเฒ่าอู๋ ดูเหมือนว่าเขาจะคำนวณเวลาไว้แล้ว เหลือเข็มไว้เพียงยี่สิบแบบไว้รอนาง

หลังจากสอนวิธีใช้เข็มใหม่ห้าแบบ ตาเฒ่าอู๋ก็ให้ซูเสี่ยวลู่ลองฝึกทันที

แม้ว่าซุนปั๋วเฉิงและซุนจื่อเชียนจะเคยเห็นฝีมือของนางเมื่อวานมาแล้ว แต่ก็ยังต้องตะลึงอีกครั้ง

เพราะซูเสี่ยวลู่เพียงลองใช้เข็มสองครั้ง ก็สามารถทำได้อย่างชำนาญ

ตาเฒ่าอู๋เผยสีหน้าภูมิใจ ลูบเคราแล้วกล่าวกับซูเสี่ยวลู่ว่า “เส้นลมปราณของคนเรามีเป็นพัน ๆ เส้น ทั้งหมดล้วนเชื่อมโยงถึงกัน ความรู้สึกของแต่ละเส้นก็แตกต่างกันไป หากเจ้าเรียนรู้ได้อย่างลึกซึ้ง เจ้าก็สามารถทำให้คนไข้ไม่รู้สึกเจ็บปวดแม้แต่น้อย”

“และบางครั้ง เข็มเล็ก ๆ เพียงเล่มเดียว ก็สามารถทำให้คนเจ็บปวดจนแทบทนไม่ไหว หากเจ้าฝึกพื้นฐานให้ดีพอ ยังสามารถใช้วิธีจี้จุดเพื่อปิดเส้นลมปราณได้ด้วย”

ตาเฒ่าอู๋พูดพลางอธิบายอย่างต่อเนื่อง ราวกับอยากถ่ายทอดทุกสิ่งที่เขารู้ลงไปในหัวของซูเสี่ยวลู่ให้หมด

ซุนปั๋วเฉิงและซุนจื่อเชียนที่ยืนฟังอยู่ถึงกับตะลึงงัน พวกเขาแทบกลัวว่าซูเสี่ยวลู่จะเหนื่อยจนหมดแรง