ทะลุมิติไปเป็นสาวน้อยนำโชคของครอบครัวชาวนา นิยาย บท 18

ซูซานหลางรีบพยักหน้าตอบรับ “อืมๆ ข้ามาครั้งแรกขอรับ”

พ่อบ้านซุนยิ้มเบาๆ ก่อนกล่าวว่า “ข้าดูออก เจ้าไม่ต้องวิตกไป ตระกูลซุนของเรานั้นย่อมมิอาจเอารัดเอาเปรียบเจ้าได้ ของของเจ้านั้นดูไม่เลวนัก ข้าจะให้ราคาที่สมควร เนื้อสัตว์ป่านี้ ข้าให้ยี่สิบห้าอีแปะต่อหนึ่งจิน ส่วนเกาลัดป่าที่หายากนัก ข้าจะตีราคาให้ที่สิบแปดอีแปะต่อหนึ่งจินก็แล้วกัน”

ราคานี้ถือว่าสูงนัก หาได้ต่ำไปไม่

ซูซานหลางพยักหน้าด้วยความปรีดา แววตาเปี่ยมไปด้วยความสุข

“ดีๆ ขอบคุณท่านพ่อบ้านซุนยิ่งนัก”

ซูซานหลางกล่าวขอบคุณอยู่หลายครั้ง ก่อนเดินตามพ่อบ้านซุนไปยังหลังครัว

พ่อบ้านซุนชี้ไปยังพื้นข้างๆ อย่างไม่ใส่ใจนัก "วางของตรงนี้เถิด"

พูดจบ พ่อบ้านซุนก็ส่งเสียงเรียกไปทางห้องครัว "เจ้าฝู ออกมาดูของหน่อย"

“ขอรับ”

เสียงขานรับดังมาจากในครัว ไม่นานนัก ชายรูปร่างอวบเล็กน้อย อายุราวห้าสิบปีก็เดินออกมา เมื่อออกมาก็ตรงเข้าหาของป่าทันที เขาก้มมองและจับพลิกดูอยู่ครู่ใหญ่ จากนั้นจึงพยักหน้าอย่างพึงใจ "ของดีๆ ชั่งน้ำหนักแล้วคิดเงินเถิด"

“โอ๊ะ! ยังมีเกาลัดป่าด้วยหรือนี่ พอดิบพอดีคุณหนูกำลังอยากกินเกาลัดคั่วน้ำตาลอยู่เลย”

ซุนฝูยื่นมือคว้าเกาลัดจากถุงป่าน นึกวางแผนคร่าว ๆ ว่าจะจัดการเช่นไร

พ่อบ้านซุนยิ้มพร้อมกล่าวสนับสนุนว่า “ไม่ผิดเลย ข้าก็คิดแบบนั้นอยู่พอดี”

ซูซานหลางยืนเงียบ ๆ อยู่ข้างหนึ่ง คอยรอให้เขาคำนวณเงินให้ ในขณะเดียวกันก็จดจำสถานที่นี้ไว้อย่างเงียบ ๆ คิดว่าหากวันหน้าเขามีของใดอีก ก็จะมาที่นี่ถามไถ่ก่อน หากตระกูลซุนไม่ต้องการ เขาค่อยนำไปขายที่ตลาดแทน

ซุนฝูเรียกบ่าวจากครัวให้ออกมาชั่งน้ำหนักและคิดเงิน

กระต่ายป่าสามตัว ไก่ป่าสองตัว รวมแล้วหนักยี่สิบจิน คิดราคาจินละยี่สิบห้าอีแปะ รวมเป็นห้าร้อยอีแปะ ส่วนเกาลัดป่ามีน้ำหนักสิบเจ็ดจิน คิดราคาจินละสิบแปดอีแปะ รวมเป็นสามร้อยหกอีแปะ รวมสองอย่างได้แปดร้อยหกอีแปะ

ซูซานหลางได้ยินจำนวนเงินนี้ ก็ทั้งตื่นเต้นและตกใจ

พ่อบ้านซุนเห็นท่าทางเขาเหมือนคนที่ไม่เคยเห็นเงินมาก่อนก็นึกขัน จึงหยอกล้อขึ้นว่า “ตะลึงไปเชียว รึเจ้าไม่เคยเห็นเงินมาก่อน?”

พ่อบ้านซุนพูดเย้าหยอก แต่ซูซานหลางนั้นไม่เคยเห็นเงินมากขนาดนี้จริง ๆ เขาจึงพยักหน้าอย่างเขินอาย แววตาหม่นหมองของเขาซ่อนเรื่องราวที่ไม่อาจเล่าให้ใครฟังได้มากมาย

พ่อบ้านซุนผู้ช่างสังเกตพลางคิดว่า คนผู้นี้คงมีเรื่องราวในใจอยู่บ้าง แต่ทั้งคู่ไม่คุ้นเคยกันมากนัก จะถามถึงเรื่องส่วนตัวก็ดูไม่เหมาะสม เขาจึงไม่ได้เอ่ยถามอะไรเพิ่มเติม เพียงแค่นับเงินส่งให้ซูซานหลางอย่างคล่องแคล่ว

จากนั้นก็ส่งซูซานหลางออกไป ซูซานหลางรีบเก็บเงินใส่อกไว้แน่น ขณะเดินออกไปยังคอยลูบที่อกซ้ำไปซ้ำมา

ความระแวดระวังของเขานั้นทำให้พ่อบ้านซุนแอบรู้สึกขัน ในขณะส่งเขาออกจากเรือน พ่อบ้านซุนจึงกล่าวเตือนใจว่า “หนุ่มน้อย เวลาออกนอกบ้านเจ้าควรทำตัวให้สง่าผ่าเผยหน่อย การที่เจ้าคอยระวังเช่นนี้กลับทำให้คนอื่นเห็นชัดว่าเจ้ามีของมีค่าอยู่ในอกเสียอีก”

ซูซานหลางเข้าใจในทันที พอคิดแล้วก็หวาดหวั่นไม่น้อย จึงหันไปขอบคุณพ่อบ้านซุนอย่างซาบซึ้ง “ขอบคุณท่านพ่อบ้านซุน”

พ่อบ้านซุนยิ้มแล้วโบกมือ “ไม่ใช่เรื่องใหญ่โต หากเจ้ามีของดีอีก ส่งมาที่ตระกูลซุนเราเถิด”

ซูซานหลางพยักหน้าด้วยความซาบซึ้ง ในใจนึกถึงเรื่องฟืน เมื่อเห็นพ่อบ้านซุนมีท่าทีเป็นกันเองเช่นนี้ เขาจึงเอ่ยถามออกไป

“ท่านพ่อบ้านซุน ตระกูลซุนต้องการฟืนบ้างหรือไม่? ข้าเองก็มีฝีมือในการตัดฟืน รับรองได้ว่าเป็นฟืนคุณภาพดีแน่นอน”

เมื่อซูซานหลางเอ่ยถามเสร็จ เขาก็เงยหน้ามองพ่อบ้านซุนอย่างคาดหวัง รอคอยคำตอบ

หลังจากทหารเปิดทางให้ ซูซานหลางก็รีบสะพายตะกร้าแล้วมุ่งหน้ากลับบ้านด้วยความเร่งรีบ

หนึ่งชั่วยามให้หลัง เขาก็กลับมาถึงหมู่บ้านอันคุ้นเคย

ยามนี้เพิ่งจะผ่านยามเซิน ชาวบ้านส่วนใหญ่ยังยุ่งอยู่กับงานในท้องนา ตามทางจึงแทบไม่มีผู้คนให้เห็นนัก แต่ก็ยังมีบางคนสังเกตเห็นซูซานหลางเดินกลับบ้านพร้อมตะกร้าของเต็มหลัง

ซูซานหลางไม่สนใจสายตาของคนอื่น เขาเพียงอยากกลับถึงบ้านให้เร็วที่สุด

ยังไม่ทันถึงบ้าน ซูซานหลางก็สังเกตเห็นจากระยะไกลว่า ซูซานเม่ยกำลังเล่นจับแมลงอยู่กับพี่ชายทั้งสอง และยังได้ยินเสียงหัวเราะของลูกชายทั้งสองอย่างมีความสุข สายตาของซูซานหลางพลันเปื้อนรอยยิ้มแห่งความปลื้มปิติ

ขณะซูซานเหมยกำลังซักผ้าอ้อมอยู่นั้น เธอก็เหลือบเห็นพ่อเดินกลับมาอย่างรวดเร็ว จึงร้องตะโกนด้วยความดีใจว่า “ท่านพ่อกลับมาแล้ว!”

ซูฉงและซูหัวได้ยินเสียง จึงหันมองไปทางถนนด้านล่าง พอเห็นซูซานหลางก็ร้องเรียกอย่างดีใจว่า “ท่านพ่อ มีไข่อีกฟองแล้ว!”

ซูซานหลางปลาบปลื้มยิ่งนัก ซูซานเม่ยรีบลุกขึ้นวิ่งตรงเข้ามา เงยหน้าขึ้นกล่าวว่า “ท่านพ่อ วันนี้มีไข่อีกฟอง ข้าเก็บใส่บ้านไว้แล้วเจ้าค่ะ”

ซูฉงและซูหัวก็รีบวิ่งเข้ามาล้อมรอบซูซานหลางพลางพูดอย่างภูมิใจว่า “ท่านพ่อ ข้ากับน้องหัวได้จับไข่แล้ว ไม่ทำให้แตกร้าวเลย”

ซูหัวกลืนน้ำลายแล้วมองท่านพ่อด้วยแววตาใฝ่ฝัน กล่าวว่า “ท่านพ่อ ไข่ช่างหอมนักขอรับ”

ซูซานหลางชื่นมื่นนัก ยิ้มพลางลูบศีรษะของบุตรทั้งสามเอ่ยด้วยความตื่นเต้นว่า “ลูกรักของพ่อช่างเป็นเด็กดีนัก คืนนี้พ่อจะทำซุปไข่ให้กินกัน!”

“ดีใจยิ่งนัก!”

ซูฉงและซูหัวปรบมือ