ทะลุมิติไปเป็นสาวน้อยนำโชคของครอบครัวชาวนา นิยาย บท 184

ระหว่างทาง ซูซานหลางเอ่ยถามเฉินหู่ว่า “เป็นอย่างไรบ้าง ให้ข้าหามท่านหรือไม่?

ตลอดทางนี้ เฉินหู่เดินอย่างยากลำบาก ถึงกับมีเหงื่อซึมออกมา

เฉินหู่ยิ้มพลางส่ายศีรษะแล้วกล่าวว่า “ไม่ต้อง ข้าเดินเองได้”

เขาดื่มยาเข้าไปแล้ว อาการปวดจึงบรรเทาลง แต่ก็ยังรู้สึกไม่สบายอย่างยากจะอธิบาย

ทั้งสองกลับถึงเรือน เฉินสื้อก็นั่งชิดใกล้โจวเหิง ใช้ไม้ขีดวาดลวดลายไปมาบนพื้นเล่นอย่างสนุกสนาน

เฉินสือเป็นเด็กว่าง่าย หากมีสิ่งที่เขาสนใจ เขาก็จะเล่นได้นานโดยไม่งอแงหรือก่อความวุ่นวาย

ซูซานหลางและเฉินหู่ต่างพากันวุ่นวายอยู่กับงาน โจวเหิงจึงชวนเฉินสือมาเล่นด้วยกัน

ไม่นานนัก ก็มีผู้คนแบกผักเขียวมาขายถึงเรือน

ส่วนใหญ่เป็นครอบครัวที่พากันมาด้วย พวกเขายิ้มให้ซูซานหลางพลางกล่าวว่า “ซานหลาง ของพวกเรานี้ไม่ขายเชื่อหนา”

ซูซานหลางพยักหน้าด้วยท่าทีอ่อนโยน พลางหยิบถุงเงินขึ้นมาพูดว่า “อืม ข้าทราบแล้ว เราจะตรวจดูให้แน่ใจก่อน หากไม่มีปัญหาก็ชั่งน้ำหนักและจ่ายเงินให้”

ไม่ว่าใครจะมา ผักในตะกร้าหลังต้องถูกหยิบขึ้นมาตรวจดูให้ถ้วนถี่ทุกครั้ง

ย่อมมีบางครั้งที่มีใบเหลืองหรือใบที่แมลงกัดปะปนอยู่ในนั้นด้วย

ซูซานหลางกล่าวด้วยสีหน้าเคร่งขรึมว่า “น้าจ๋า หากเจ้าไม่หยิบใบที่ใช้ไม่ได้เหล่านี้ออกตอนนี้ เจ้าก็แบกผักกลับไปเถิด ข้าจะไม่ค้าขายกับเรือนของเจ้าอีก”

การอ้างเรื่องน้ำใจและความสัมพันธ์ สำหรับซูซานหลางนั้นไร้ผลโดยสิ้นเชิง

เมื่อเห็นเขาเด็ดขาดเช่นนี้ ครอบครัวที่ตั้งใจจะแอบเอาของไม่ดีมาปนก็รีบหยิบของเสียออกทันที พวกเขาเพียงแค่หวังจะฉวยโอกาส แต่เมื่อเห็นว่าไม่มีช่องทางก็ยอมเลิกล้มความตั้งใจทันที

ครั้นถึงคิวของครอบครัวพ่อเฒ่าซู ผู้คนต่างหลีกทางให้โดยไม่รู้ตัว พลางมองด้วยสายตาเหมือนกำลังรอดูเรื่องสนุกที่จะเกิดขึ้น

ซูซานหลางทำตามปกติ เดินขึ้นไปเพื่อคัดเลือกและตรวจดูผัก แต่หวังซื่อส่งเสียงฮึดฮัดเย็นชา ก่อนจะกล่าวว่า “เจ้าสาม เจ้ายังไม่เชื่อใจพวกเราอีกหรือ? อย่างไรเสีย เจ้าก็เป็นลูกที่ข้าคลอดออกมานะ.”

หลี่ซื่อและโจวซื่อมองสำรวจลานเรือนนี้ เห็นสถานที่ดีเช่นนี้ ความอิจฉาริษยาก็พลุ่งพล่านขึ้นมาในใจ

นางทั้งสองย่อมรู้ดีว่าหวังซื่อแอบใส่ผักที่ไม่ดีปะปนเข้าไปมากเพียงใด จึงจ้องมองซูซานหลางด้วยความคาดหวัง อยากรู้ว่าเขาจะยอมผ่อนปรนให้หรือไม่

ซูซานหลางมีสีหน้าราบเรียบ เขามองไปยังหวังซื่อก่อนจะกล่าวอย่างเย็นชา “หากท่านไม่ให้ข้าตรวจสอบ เช่นนั้นผักของท่านก็เชิญนำกลับไปเถิด บ้านข้าไม่อาจรับซื้อได้”

การยกเว้นเป็นกรณีพิเศษนั้นไม่มีทางเกิดขึ้น ซูซานหลางไม่มีทางยอมทำเช่นนั้นให้กับผู้ใด

การทำการค้าย่อมต้องมีระเบียบและกฎเกณฑ์ของการค้า หากผู้อื่นคิดจะเอาเปรียบเขา เขาย่อมไม่มีทางโง่เขลายอมตกลงง่าย ๆ

เมื่อหวังซื่อเห็นว่าซูซานหลางเย็นชาและไร้ความปรานี นางก็เตรียมที่จะใช้กลอุบายร้องไห้ฟูมฟายและโวยวายทันที