ทะลุมิติไปเป็นสาวน้อยนำโชคของครอบครัวชาวนา นิยาย บท 189

ผู้เฒ่าซูขมวดคิ้วแน่นพลางถามว่า “ขายไม่ได้จริงๆ หรือ?”

ซูต้าหลางและซูเอ้อร์หลางพยักหน้าหนักแน่น ซูเอ้อร์หลางกล่าว “จริงๆ พวกเราว่ามันเป็นปัญหาจากฝีมือตระกูลเฉิน แต่เฉินหลงกับเฉินเฉียงกลับไม่ยอมรับ พูดว่าไม่มีปัญหาอะไร พรุ่งนี้เราจะไปซื้อของจากซูซานหลางมาลองเปรียบเทียบ ถ้าไม่เหมือนกัน เราต้องเรียกตระกูลเฉินมาชดใช้ค่าเสียหาย!”

ตระกูลเฉินเป็นฝ่ายมาชวนให้ร่วมมือ และพวกเขาก็พูดเสียจนดูดี ครอบครัวซูจึงตกลงร่วมธุรกิจด้วย แต่ถ้าตระกูลเฉินไม่มีฝีมือจริงๆ นั่นย่อมหมายถึงตั้งใจทำให้พวกเขาขาดทุน เรื่องนี้พวกเขายอมไม่ได้

ซูต้าหลางเสริมขึ้นว่า “พ่อ แม่ ครั้งนี้ตระกูลเฉินคงคิดจะหลอกพวกเรา เรื่องนี้ปล่อยไว้ไม่ได้แน่”

ผู้เฒ่าซูครุ่นคิดอย่างเงียบๆ ใบหน้าบึ้งตึงเต็มไปด้วยความโกรธ

หวางซื่อเมื่อได้ยินว่าไม่ได้กำไรสักนิด ใบหน้าก็เปลี่ยนเป็นโกรธจัด นางพูดขึ้นอย่างเคียดแค้น

“ตระกูลเฉินใจดำอำมหิตนัก กล้าคิดจะมาหลอกพวกเรา ถ้าพวกเขาไม่คืนเงินให้ เรื่องนี้ไม่มีทางปล่อยผ่านแน่!”

“เจ้าสามคนนี้มันช่างเลวจริงๆ ตอนนั้นข้าไม่น่าคลอดมันออกมาเลย เกิดมาทำไมให้เป็นแบบนี้ ทุกวันนี้มันเหมือนเอามีดมาทิ่มใจข้าทุกวัน!”

หวังซื่อสบถสาปแช่งซูซานหลางด้วยความโมโห

ทุกคนที่ได้ยินคำด่าของหวังซื่อต่างก็เงียบ ไม่มีใครพูดอะไรออกมา เพราะความจริงแล้ว ทุกคนในบ้านต่างไม่พอใจที่ซูซานหลางใช้ชีวิตดีขึ้นเรื่อยๆ ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา

เมื่อคนของตระกูลเฉินมาชวนให้ร่วมมือทำธุรกิจ พวกเขาต่างคิดว่าหากร่วมมือกันแล้วจะสามารถแย่งลูกค้าจากซูซานหลางมาได้ ทุกคนจึงยอมเสี่ยงหวังว่าครั้งนี้จะเป็นโอกาสพลิกสถานการณ์

แต่ผลลัพธ์กลับกลายเป็นเช่นนี้ วันนี้ฝั่งตรงข้ามคงหัวเราะเยาะพวกเขาอยู่ในใจแน่ๆ

จากความคาดหวังที่เต็มเปี่ยม ตอนนี้กลับเหลือเพียงความผิดหวัง ตระกูลซูไม่มีใครอารมณ์ดี ทุกคนดูซึมเซา ความสุขที่เคยคาดหวังล้วนพังทลายลงจนหมดสิ้น พร้อมกับความรู้สึกหม่นหมองที่ก่อตัวขึ้นในใจ

“กินข้าวกันก่อนเถอะ” ผู้เฒ่าซูพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงหนักอึ้ง

เมื่อทุกคนมานั่งที่โต๊ะอาหาร กลับไม่มีใครมีอารมณ์อยากกินอะไรเลย

หวังซื่อร้องไห้พลางพูดว่า “พวกเราเสียเงินไปตั้งหลายตำลึง เงินของข้า... โอ๊ย ไอ้พวกใจดำอำมหิตพวกนั้น!”

หลี่ซื่อและโจวซื่อต่างเงียบกริบ ไม่มีใครกล้าเข้าไปพูดปลอบใจ เพราะหวังซื่อยังดูโกรธจัด หากเข้าไปยุ่งตอนนี้มีหวังถูกนางตีแน่นอน

คนในตระกูลซูแต่ละคนเต็มไปด้วยความกังวลและเศร้าหมอง สภาพของตระกูลเฉินก็ไม่ต่างกันนัก

ด้านเฉินหลงและเฉินเฉียง เมื่อกลับถึงบ้าน พ่อเฉินและแม่เฉินที่รออยู่ด้วยความคาดหวังก็รีบถามทันที

พ่อเฉินพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น “ทำไมกลับมาช้าขนาดนี้? ขายหมดแล้วใช่ไหม? เงินแบ่งกันแล้วหรือยัง? พรุ่งนี้เอาไปขายเพิ่มอีกสักหลายสิบชั่งดีไหม? มะรืนนี้ก็ปีใหม่แล้ว พอถึงมะรืนคงไม่มีคนมาซื้อ พรุ่งนี้ขายเพิ่มหน่อยดีกว่า”

แม่เฉินพยักหน้าเห็นด้วย “ใช่ๆ พรุ่งนี้เพิ่มอีก เราไปซื้อผักเพิ่มมาให้มากๆ จะได้ทำให้บ้านนั้นไม่มีผักขาย!”