ทะลุมิติไปเป็นสาวน้อยนำโชคของครอบครัวชาวนา นิยาย บท 33

ซูซานหลางมองจ้าวซื่อแล้วบอกว่า เขาต้องรีบหาเงินในช่วงนี้ให้มากขึ้น เพื่อจะได้มีเงินพาบุตรชายทั้งสองไปหาหมอ

จ้าวซื่อเข้าใจดี นางจึงพยักหน้า "เจ้าวางใจเถอะ เรื่องในบ้านฝากไว้กับข้าได้เลย"

ซูซานหลางคำนวณวันคร่าวๆ แล้วพูดว่า "แม่ไก่กกไข่มาสักยี่สิบเอ็ดยี่สิบสองวันแล้วกระมัง อีกไม่กี่วันลูกไก่คงจะฟักออกมา คงลำบากเจ้าหน่อย"

จ้าวซื่อยิ้มและพูดว่า "นี่ไม่ใช่เรื่องลำบากอะไรเลย เรื่องในบ้านเจ้าไม่ต้องกังวล ข้าจัดการได้ดีอยู่แล้ว"

จ้าวซื่อเข้าใจดีว่าเมื่อเข้าสู่เดือนสิบ งานในไร่นาอันแสนวุ่นวายก็เกือบจะจบลงแล้ว ทุกบ้านจะเน้นการตัดฟืนและไถพรวนดินเสียมากกว่า

แต่ในช่วงเดือนที่ผ่านมา ซูซานหลางได้เตรียมการเรื่องพวกนี้ไว้หมดแล้ว ดังนั้นในขณะที่ผู้อื่นยุ่งกับการตัดฟืนและไถพรวนดิน เขาจึงสามารถพาบุตรชายทั้งสองเข้าไปทำกับดักจับสัตว์ในป่าได้

ทุกสิ่งที่ซูซานหลางทำก็เพื่อนางกับลูก จ้าวซื่อจะถ่วงแข้งถ่วงขาเขาได้อย่างไรกัน ดังนั้นนางจึงบอกให้ซูซานหลางไปอย่างสบายใจ

แม้แต่ช่วงครึ่งวันนี้ ซูซานหลางก็ไม่ปล่อยให้ตัวเองว่าง หาบน้ำไปรดพื้นดินและกำจัดวัชพืช

จ้าวซื่อให้ซูซานเม่ยสามพี่น้องดูแลซูเสี่ยวลู่ ส่วนตัวนางก็ไปต้มน้ำอุ่นและนวดแป้ง โดยผสมแป้งข้าวโพดบดละเอียดลงไป แล้วนำไปนึ่งเป็นหมั่นโถว จนได้หมั่นโถวหยาบๆ ลูกใหญ่ออกมา นี่คืออาหารที่นางเตรียมไว้ให้ซูซานหลางและลูกๆ ก่อนเข้าป่า

เช้าวันรุ่งขึ้น ซูซานหลางก็ปลุกบุตรชายทั้งสองให้ลุกขึ้นและออกเดินทาง

จ้าวซื่ออยู่ที่บ้านกับซูซานเม่ยและซูเสี่ยวลู่ ช่วยกันจัดบ้านให้เรียบร้อย และรดน้ำแปลงผักทุกวันเพื่อให้แน่ใจดินชุ่มชื้น

ตอนเที่ยงวัน ซูซานเม่ยกำลังจับแมลงมาเลี้ยงไก่ จู่ๆ ก็ได้ยินเสียงลูกไก่ร้องเจื้อยแจ้ว นางจึงค่อยๆ เดินเข้าไปในเล้าไก่ด้วยความระมัดระวัง แล้วก็เห็นหัวที่ปกคลุมด้วยขนนุ่มๆ โผล่ออกมาจากใต้ปีกของแม่ไก่

ซูซานเม่ยร้องอุทานว่า “ว้าว!”

จ้าวซื่อที่กำลังให้นมซูเสี่ยวลู่อยู่ในบ้าน พอได้ยินเสียงก็ถามว่า “ซานเม่ย เกิดอะไรขึ้นงั้นหรือ?”

ซูซานเม่ยตอบด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นว่า “ท่านแม่ ลูกไก่ของพวกเราฟักออกมาแล้วเจ้าค่ะ!”

เมื่อเห็นหัวลูกไก่ตัวน้อยโผล่ออกมาจากใต้ปีกของแม่ไก่ทีละตัว และส่งเสียงร้องเบาๆ ซูซานเม่ยก็ดีใจเสียจนพูดว่า “น่ารักยิ่งนัก น่ารักเหมือนซื่อเม่ยเลย”

จ้าวซื่อที่อยู่ในบ้านได้ยินคำว่าลูกไก่ฟักออกมาแล้ว ก็ยิ้มออกมา พลางติดกระดุมเสื้อแล้วพูดกับซูเสี่ยวลู่ว่า “ซื่อเม่ยไปกันเถอะ แม่จะพาเจ้าไปดูลูกไก่ แม่คาดว่าในสองวันนี้ลูกไก่จะฟักออกมาแล้ว”

จ้าวซื่ออุ้มซูเสี่ยวลู่ออกมา แล้วส่งซูเสี่ยวลู่ให้ซูซานเม่ยอุ้ม จากนั้นนางก็อุ้มแม่ไก่ออกไป

ไข่ไก่สิบหกฟอง ออกจากไข่แล้วแปดฟอง อีกแปดฟองก็มีรอยแตกจากการจิกเปลือกเช่นกัน จ้าวซื่อรู้สึกพอใจและถอนหายใจด้วยความโล่งอก “ถ้าออกครบสิบหกตัวได้ก็คงจะดีไม่น้อยเลย”

“ท่านแม่ ลูกไก่น่ารักยิ่ง พวกมันตัวเล็กขนาดนี้ กินแมลงได้หรือไม่เจ้าคะ?”

ซูซานเม่ยถาม นางรู้ว่าตอนซูเสี่ยวลู่เกิดใหม่ๆ ต้องดื่มนมมารดาเพื่อเติบโตขึ้นมา แล้วลูกไก่ตัวน้อยๆ ที่เพิ่งฟักออกมานี้จะกินอะไรได้ล่ะ ในเมื่อแม่ไก่ไม่มีนม