ทะลุมิติไปเป็นสาวน้อยนำโชคของครอบครัวชาวนา นิยาย บท 46

ดวงตาใสซื่อบริสุทธิ์ของซูฉงและซูหวาเต็มไปด้วยความสับสนและหวาดกลัว เด็กทั้งสองเบียดตัวเข้าใกล้ซูซานหลางและจ้าวซื่อ พลางมองซูซานหลางด้วยความกังวล แต่ไม่รู้ว่าควรทำอย่างไร

ซูซานหลางสูดลมหายใจยาวเพื่อระงับความเจ็บปวด ก่อนจะเอ่ยอย่างยากลำบากว่า “แม่ ไปกันเถอะ”

จ้าวซื่อเช็ดน้ำตาออกจากใบหน้า แล้วพยักหน้าอย่างเงียบๆ

ครอบครัวทั้งห้าค่อยๆ เดินจากไปอย่างช้าๆ ไม่มีใครหันกลับมามองแม้แต่คนเดียว

ลานบ้านที่ปรับปรุงใหม่และกระท่อมหญ้าคาแตกต่างจากแต่ก่อนโดยสิ้นเชิง แปลงผักสี่หมู่ที่หลังเขา ก็เขียวชอุ่มไปด้วยต้นผักอ่อนที่เติบโตงอกงาม

ในกลุ่มคนที่มุงดูอยู่ มีผู้หนึ่งถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะพึมพำออกมาด้วยเสียงแผ่วเบา “ช่างน่าเวทนานัก”

เมื่อซูซานหลางและครอบครัวเดินจากไป ฝูงชนที่มุงดูเหตุการณ์ก็ค่อยๆ แยกย้ายกลับไปเช่นกัน

พ่อเฒ่าหลี่เอ่ยขึ้นว่า “ในเมื่อเรื่องราวจบลงแล้ว เช่นนั้นข้าก็ขอลากลับเช่นกัน”

พ่อเฒ่าซูยิ้มส่งแขกด้วยความนอบน้อม “ต้องขอบคุณทุกท่านที่ลำบากมาวันนี้”

พ่อเฒ่าหวางผู้ใหญ่บ้านก็เอ่ยขึ้นว่า “พ่อเฒ่าซู ข้ายังมีธุระที่ต้องจัดการ เช่นนั้นขอลา”

ผู้คนที่พ่อเฒ่าซูเชิญมาล้วนทยอยลุกขึ้นกลับไปทีละคน

ขณะนั้นหลี่ซื่อและโจวซื่อรีบเข้าไปในเรือน พลิกค้นบ้านจนรื้อทุกซอกมุม และในที่สุดก็เจอเงินที่ซ่อนไว้

ยังไม่ทันที่หลี่ซื่อจะเปิดดู หวังซื่อก็ก้าวพรวดเดียวเข้ามาคว้าถุงเงินไปอย่างรวดเร็ว

“ไอ้คนไร้หัวใจพวกนี้ ข้าว่าแล้วมันต้องซ่อนเงินไว้จริงๆ! และดูสิ ซ่อนไว้เยอะถึงเพียงนี้!”

หวังซื่อเปิดถุงออกดูคร่าวๆ พบว่ามีเงินอยู่มากกว่าสิบตำลึง ซึ่งตรงกับที่นางคาดการณ์ไว้

หลี่ซื่อและโจวซื่อต่างเม้มปากแน่น ไม่กล้ากล่าวสิ่งใด

หลี่ซื่อเอ่ยถามอย่างประจบเอาใจ “ท่านแม่ ช่วงไม่กี่เดือนที่ผ่านมานี้ พวกน้องสามคงเก็บเกี่ยวได้ไม่น้อยเลยใช่หรือไม่? นี่มีเงินอยู่เท่าไรหรือ มีหายไปบ้างหรือเปล่า”

โจวซื่อรีบเสริม “ใช่แล้ว ข้าได้ยินคนในหมู่บ้านพูดกันว่าคงไม่น้อยกว่าสิบกว่าตำลึงแน่ๆ”

หวังซื่อแค่นเสียงเย็นชา ก่อนกัดฟันตอบอย่างไม่พอใจ “ก็คงประมาณนั้นล่ะ เอาผ้าห่มพวกนี้กลับไปด้วย ส่วนพวกเนื้อสัตว์กับสัตว์เลี้ยงก็จับกลับไปทั้งหมด ข้าล่ะไม่อยากคิดเลยว่าพวกเขากินกันไปเท่าไรแล้ว”

ถ้าหากเปลี่ยนของพวกนี้เป็นเงิน คงได้อีกตั้งหลายตำลึงแน่นอน

หวังซื่อบ่นพึมพำด้วยความโกรธพลางเดินออกไป

หลี่ซื่อและโจวซื่อสบตากัน ไม่มีใครกล้ากล่าวอะไรอีก ต่างนิ่งเงียบ