ทะลุมิติไปเป็นสาวน้อยนำโชคของครอบครัวชาวนา นิยาย บท 74

ซูเสี่ยวลู่ในวัยสามปี เป็นเด็กที่ทั้งฉลาดแสนรู้และซุกซน นางช่วยเก็บเกี่ยวข้าวและยังช่วยเก็บข้าวโพดด้วย นางขยันขันแข็งไม่ต่างจากซูเสี่ยวหลิง พี่สามของนาง

เมื่อแดดเริ่มร้อนขึ้นเรื่อยๆ จ้าวซื่อก็มองไปที่ลูกสาวทั้งสองก่อนจะพูดกับซูเสี่ยวหลิงว่า

“ซานเม่ย ใกล้เที่ยงแล้ว เจ้าพาซื่อเม่ยกลับไปต้มบะหมี่ไว้ก่อน เดี๋ยวพวกเรากลับไปจะได้กินกัน”

เมื่อเห็นใบหน้าที่แดงเพราะแดดของซูเสี่ยวหลิงและซูเสี่ยวลู่ จ้าวซื่อก็รู้สึกสงสารจับใจ สิ่งเดียวที่นางทำได้ในตอนนี้คือให้ลูกสาวทั้งสองได้พักผ่อนก่อน

ตลอดสามปีที่ผ่านมา ซูเสี่ยวหลิงโตขึ้นมาก ตัวสูงขึ้น ผิวพรรณก็ขาวใสขึ้นเรื่อยๆ นางมีหน้าตาที่สะสวยจนคนในหมู่บ้านต่างพากันชมว่า นางจะต้องเป็นที่หมายปองเมื่อถึงวัยหมั้นหมาย

ส่วนซูเสี่ยวลู่ แม้จะยังเด็ก แต่ก็มีผิวพรรณขาวผ่องไม่ต่างกัน แม้จะต้องอยู่กลางแดดจ้าของพระอาทิตย์ที่ร้อนแรง แต่นางและพี่สาวก็ไม่เคยถูกแดดเผาจนผิวคล้ำเลย

ซูเสี่ยวหลิงพาซูเสี่ยวลู่เดินกลับบ้าน โดยมีตะกร้าครึ่งใบที่เต็มไปด้วยข้าวโพดสะพายอยู่บนหลัง

ระหว่างทาง ซูเสี่ยวหลิงพูดกับน้องสาวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า

“ซื่อเม่ย เดินช้าๆ ระวังหน่อยนะ”

ซูเสี่ยวลู่ที่วิ่งนำหน้าไป พลางหันมายิ้มแล้วตอบกลับ

“พี่สามวางใจได้ ข้าไม่ล้มง่ายๆ หรอก”

นางดูร่าเริงเหมือนผีเสื้อที่บินโฉบไปมา นางอยากรีบกลับบ้านให้เร็วที่สุดเพื่อเตรียมน้ำพุวิญญาณให้พี่สามของนางดื่ม

เมื่อถึงบ้าน ซูเสี่ยวลู่รีบเข้าไปเตรียมน้ำให้เรียบร้อย แต่ทันใดนั้น นางก็ได้ยินเสียงของซูเสี่ยวหลิงเหมือนกำลังพูดคุยกับใครบางคน

นางรีบวิ่งออกมาดู พบว่าซูเสี่ยวหลิงกำลังพูดคุยกับชายชรา

“ท่านปู่อู๋ ท่านกลับมาแล้วหรือ ท่านกลับมาเมื่อไหร่ ข้าจะไปบอกท่านพ่อท่านแม่เดี๋ยวนี้เลย พวกท่านรู้แล้วต้องดีใจมากแน่ๆ”

เมื่อซูเสี่ยวหลิงกลับมาถึงบ้าน สายตาของนางก็สังเกตเห็นว่าประตูบ้านข้างๆ ซึ่งเคยล็อกไว้ได้ถูกเปิดออก นางเดินเข้าไปอย่างสงสัยและลองผลักประตูเบาๆ ประตูก็เปิดออก นางเห็นตาเฒ่าอู๋กำลังยุ่งอยู่ในลานบ้าน

ซูเสี่ยวหลิงรู้สึกยินดีอย่างยิ่ง

เมื่อตาเฒ่าอู๋เห็นซูเสี่ยวหลิง เขาชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเรียกนางด้วยน้ำเสียงเรียบๆ

“นี่ซานเม่ยหรือ”

คำพูดนี้ทำให้ซูเสี่ยวหลิงยิ่งดีใจ ที่ท่านปู่ยังจำตัวเองได้ นางจึงถามด้วยความตื่นเต้นและปลื้มปีติ

ในขณะนั้น ซูเสี่ยวลู่เดินออกมาจากบ้าน นางยืนอยู่ข้างซูเสี่ยวหลิงด้วยท่าทางเรียบร้อย ก่อนจะเงยหน้ามองตาเฒ่าอู๋และถามด้วยเสียงเบาๆ

“พี่สาม ท่านปู่เป็นใครหรือ ทำไมน่าตาคุ้นจัง”

สายตาของตาเฒ่าอู๋เลื่อนมองมาที่ซูเสี่ยวลู่ สีหน้าของเขานุ่มนวลลงเล็กน้อยก่อนจะพูดขึ้น

“นี่คงเป็นซื่อเม่ยของเจ้าสินะ”