ทะลุมิติไปเป็นสาวน้อยนำโชคของครอบครัวชาวนา นิยาย บท 75

ตาเฒ่าอู๋กำลังลังเลว่าจะพูดอย่างไรดี แต่ทันใดนั้นเขาก็เห็นซูเสี่ยวลู่วิ่งตรงไปยังห้องข้างๆ

นี่เป็นสิ่งที่ตาเฒ่าอู๋ไม่ได้คาดคิดไว้เลย และยิ่งทำให้โจวเหิงเด็กชายบนรถเข็นตกใจยิ่งกว่าเดิม ในตอนนั้นเขาพยายามจะหลบกลับเข้าไปในห้อง แต่ซูเสี่ยวลู่กลับพุ่งมาหาเขาอย่างกระตือรือร้น นางคว้ามือของเขาไว้พร้อมรอยยิ้มที่ทั้งหวานและสดใส เสียงของนางนุ่มนวลและเต็มไปด้วยความจริงใจ

“สวัสดี ข้าชื่อซูเสี่ยวลู่ เจ้าเจ็บขาใช่หรือไม่ ข้าดูให้ได้นะ เวลาพี่ใหญ่กับพี่รองของข้าเจ็บ ข้าก็จะนวดให้ แล้วพวกเขาก็รู้สึกดีขึ้นเยอะเลย”

เพื่อเป้าหมายที่จะได้ฝากตัวเป็นศิษย์ ซูเสี่ยวลู่ตั้งใจเต็มที่ นางรู้ว่าความน่ารักและความใสซื่อของตัวเองเป็นจุดแข็ง ใครกันจะสามารถปฏิเสธเด็กสาวนุ่มนิ่มน่ารักได้

“ข้าจะนวดให้นะ ข้าจะเบามือ ไม่ทำให้เจ้าเจ็บแน่นอน”

ดวงตาของซูเสี่ยวลู่ที่จ้องมองไปยังโจวเหิงเปี่ยมไปด้วยความจริงใจ เสียงของนางยังคงอ่อนหวานและฟังแล้วอบอุ่น

โจวเหิงมองซูเสี่ยวลู่ ความตั้งใจจะพูดปฏิเสธของเขาถูกกลืนหายไปทันที ซูเสี่ยวลู่ไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร แต่นางก็เข้าหาเขาอย่างบริสุทธิ์ใจ ดวงตากลมโตของนางคู่นั้นยิ่งดูงดงงาม

ยังไม่ทันที่โจวเหิงจะปฏิเสธ มือเล็กๆ ของซูเสี่ยวลู่ก็ปล่อยจากมือเขา และเริ่มบีบนวดบริเวณขาของเขาอย่างนุ่มนวล

ตาเฒ่าอู๋รีบเดินเข้ามาหาในทันที เตรียมจะห้ามนาง แต่เมื่อเห็นว่านางไม่ได้กดหรือนวดผิดจุด และสีหน้าของโจวเหิงก็ไม่ได้แสดงความรำคาญหรือโกรธ ตาเฒ่าอู๋จึงเปลี่ยนใจพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

“เสี่ยวลู่ช่างฉลาดจริงๆ งั้นเจ้าก็นวดให้พี่โจวเหิงต่อไปนะ แบบที่เจ้าทำตอนนี้ก็ดี และลองนวดบริเวณน่องด้วยนะ”

โจวเหิงได้รับบาดเจ็บหนักที่ขาทั้งสองข้าง แม้จะรักษาไว้ได้ แต่การฟื้นฟูต้องใช้เวลานาน การนวดเพื่อกระตุ้นการไหลเวียนของเลือดและเส้นประสาทจึงเป็นสิ่งที่จำเป็นอย่างยิ่ง ตาเฒ่าอู๋พาโจวเหิงมาหลบอยู่ที่นี่เพื่อช่วยดูแลและฟื้นฟูร่างกายของเขา

สำหรับเด็กที่ไม่สามารถเดินได้อย่างโจวเหิง เขามักได้รับสายตาและการปฏิบัติที่แตกต่างจากคนรอบข้าง ซึ่งอาจทำให้เกิดปัญหาทางจิตใจในระยะยาว หากเขากลับไปในสภาพนี้ย่อมไม่พ้นปัญหาใหญ่ ลูกสาวคนเล็กของซูซานหลางราวกับนางฟ้าตัวน้อย นางมีจิตใจที่งดงามและเปี่ยมไปด้วยความเมตตา การที่โจวเหิงไม่ปฏิเสธหรือแสดงความรังเกียจต่อการเข้าหาของนาง ถือเป็นเรื่องที่ดีที่สุด

ซูเสี่ยวลู่ปฏิบัติตามคำแนะนำของตาเฒ่าอู๋อย่างว่าง่าย นางนวดขาให้โจวเหิงอย่างตั้งใจ พร้อมกับส่งยิ้มหวานให้เขา

“พี่โจวเหิง ข้าเรียกเจ้าแบบนี้ได้ไหม? ข้าไม่ได้โกหกใช่ไหม นวดแบบนี้สบายขึ้นหรือเปล่า?”

โจวเหิงนิ่งอึ้งไปชั่วขณะ ราวกับสมองของเขายังประมวลผลไม่ทัน จนกระทั่งเขากลับมาตั้งสติได้ ซูเสี่ยวลู่ก็เรียกเขาว่า “พี่โจวเหิง” ไปแล้ว

นางยังถามอีกว่าเรียกได้ไหม ทั้งที่เรียกไปแล้วแท้ๆ

มือน้อยๆ ของซูเสี่ยวลู่ที่นวดขาของเขา แม้จะไม่ออกแรงมาก แต่ก็ไม่เบาจนเกินไป ความรู้สึกที่ขาของเขาอ่อนแอมากแทบจะไม่มี แต่ในตอนนี้เขากลับรู้สึกดีอย่างน่าประหลาด เมื่อมองเข้าไปในดวงตาของสาวน้อยที่กำลังรอคำชมอยู่ โจวเหิงพยักหน้าและเอ่ยขึ้น

“อืม สบายดี ขอบใจเจ้านะ”

ซูเสี่ยวลู่ยิ้มหวาน ก่อนจะก้มหน้าลงนวดขาให้เขาอย่างตั้งใจ