ทะลุมิติไปเป็นสาวน้อยนำโชคของครอบครัวชาวนา นิยาย บท 77
“ต่อไปเราอย่าขายไก่กับเป็ดเลย เก็บไว้ให้โจวเหิงบำรุงร่างกายดีกว่า”
จ้าวซื่อพูดขณะหุงข้าวเสร็จแล้วหันมามองซูซานหลาง
นางยังจำได้ว่าตาเฒ่าอู๋ชอบกินเนื้อมาก
ซูซานหลางพยักหน้า “ได้ ตามที่เจ้าว่า”
ไม่นาน ทั้งคู่ก็เตรียมอาหารเสร็จเรียบร้อย
ซูซานหลางเดินออกมาเรียกทุกคนไปกินข้าว เมื่อเห็นโจวเหิงที่เคลื่อนไหวไม่สะดวก เขาก็เดินไปนั่งยองๆ ตรงหน้าโจวเหิง และพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
“เหิงเอ๋อร์ ให้ข้าแบกเจ้าไปกินข้าวดีหรือไม่?”
โจวเหิงมองซูซานหลางก่อนจะเหลือบมองไปทางครัว เมื่อเห็นว่าตาเฒ่าอู๋ยังไม่ออกมา เขาก็ลดสายตาลงเล็กน้อยก่อนพยักหน้าและพูดเบาๆ
“ขอบคุณท่านอาซาน”
ตาเฒ่าอู๋ไว้วางใจครอบครัวนี้ และครอบครัวของซูซานหลางก็แสดงออกถึงความมีน้ำใจและความจริงใจที่สมควรได้รับความไว้วางใจนั้น
ซูซานหลางแบกโจวเหิงขึ้นบนหลัง ก่อนจะหันไปพูดกับซูฉงและซูหวา “เจ้าฉง เจ้าหวา ช่วยยกเก้าอี้ของเหิงเอ๋อร์มาด้วยนะ”
ซูฉงและซูหวายิ้มตอบพร้อมพยักหน้ารับคำ
โจวเหิงที่นอนอยู่บนหลังของซูซานหลาง หันกลับไปมองพี่น้องซูฉง
พวกเขาต่างช่วยกันทำงาน ซูเสี่ยวลู่กระโดดหยอกล้อไปมาอยู่ข้างหลัง พลางโบกมือให้เขาอย่างร่าเริง
ซูเสี่ยวหลิงที่จูงมือน้องสาวยิ้มให้อย่างอ่อนโยน โจวเหิงมองนางก่อนจะหันกลับไปซบกับหลังของซูซานหลาง ริมฝีปากของเขาค่อยๆ คลี่ยิ้มออกมาเล็กน้อยโดยไม่รู้ตัว
เมื่อเข้ามาในบ้านของซูซานหลาง โจวเหิงสังเกตเห็นความอบอุ่นในบ้านหลังเล็กๆ ที่สะอาดเรียบร้อย ก่อนจะเข้าไปในห้องโถงหลัก
ซูฉงและซูหวาช่วยกันยกเก้าอี้รถเข็นไม้มาวาง จากนั้นซูซานหลางก็อุ้มโจวเหิงลงไปนั่งอย่างระมัดระวัง
บนโต๊ะอาหารมีข้าวสวย ผักสด หมั่นโถว หมูน้ำค้างผัด ซุปผักใบเขียวและไข่เจียว ทุกอย่างส่งกลิ่นหอมเย้ายวน
จ้าวซื่อยิ้มอ่อนโยนพลางพูดกับโจวเหิงว่า “เจ้าเหิง เจ้าลองชิมดูสิว่าชอบหรือเปล่า ถ้าอยากกินอะไร บอกป้านะ ป้าจะทำให้”
ไม่นานตาเฒ่าอู๋ก็มาถึง พอได้ยินคำพูดของจ้าวซื่อ เขาก็ยิ้มและพูดกับโจวเหิงว่า “โจวเหิง ต่อไปนี้เจ้าก็อยู่ที่นี่แหละ พวกเขาจะดูแลเรื่องอาหารให้เจ้า อยากกินอะไรก็บอกไป”
ซูเสี่ยวลู่ยิ้มสดใสพลางพูดเสริม “พี่โจวเหิง แม่ของข้าทำอาหารอร่อยมาก เจ้าต้องชอบแน่ๆ”
โจวเหิงพยักหน้าอย่างเขินอาย ทุกคนสังเกตได้ว่าเขาเป็นเด็กที่พูดน้อย แต่มีท่าทางสุภาพ อ่อนโยน และใบหน้าที่ดูสะอาดสะอ้านน่ามอง
เมื่อเริ่มรับประทานอาหาร จ้าวซื่อก็คอยคีบผักใส่จานของโจวเหิงอยู่ตลอด
โจวเหิงลองกินคำแรก แต่ทันทีที่กลืนลงไป เขาก็สำลักไอออกมา พยายามสูดลมหายใจและผ่อนลมออกจนใบหน้าที่ดูสะอาดสะอ้านเริ่มแดงขึ้น
ซูเสี่ยวหลิงเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
“น้องเหิง เจ้ากินพริกไม่ได้หรือ?”
โจวเหิงพยักหน้าด้วยใบหน้าแดงก่ำ
ตาเฒ่าอู๋พยักหน้าเหมือนนึกอะไรขึ้นได้
บทใหม่
ตอนฟรี
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ทะลุมิติไปเป็นสาวน้อยนำโชคของครอบครัวชาวนา