ทะลุมิติไปเป็นสาวน้อยนำโชคของครอบครัวชาวนา นิยาย บท 84

ซูเสี่ยวหลิงรู้สึกประหลาดใจอยู่บ้าง ดวงตาของนางเปล่งประกาย อดมิได้ที่จะมองโจวเหิงด้วยสายตาคาดหวัง โจวเหิงจะยินดีสอนนางหรือไม่?

โจวเหิงมองซูเสี่ยวหลิงแวบหนึ่ง เขาเม้มริมฝีปากแล้วพูดเบาๆ ว่า "ได้สิ"

เขามองซูฉงกับซูหวาที่ดูงุนงงเล็กน้อย เห็นว่าพวกเขาก็มองมาที่เขาเช่นกัน โจวเหิงจึงพูดต่อว่า "อาฉงกับอาหวาก็เรียนด้วยกันได้นะ"

ซูฉงกับซูหวาไม่เข้าใจว่าการรู้หนังสือมีประโยชน์อะไร พวกเขาเพียงแต่เห็นว่าน้องสามกับน้องสี่ดูชอบมาก พวกเขาจึงอยากได้บ้าง ตอนนี้ได้แบ่งปันความสุข ทั้งสองคนจึงยิ้มอย่างมีความสุข

"ขอบคุณน้องเหิงครับ"

ซูฉงซูหวาพูดขอบคุณพร้อมกัน

โจวเหิงรู้สึกว่าใบหน้าของเขาร้อนขึ้นเล็กน้อย เขาจึงพูดเบาๆ ว่า "ไม่ต้องขอบคุณหรอก"

โจวเหิงมองไปที่ตาเฒ่าอู๋แล้วพูดว่า "ท่านอาจารย์อู๋ขอรับ ได้โปรดช่วยซื้อกระดาษและพู่กันเพิ่มให้ข้าเผื่อไว้ใช้หน่อยนะขอรับ"

ตาเฒ่าอู๋พยักหน้า "อืม"

ทีเดียวมีคนใช้เพิ่มขึ้นหลายคน ก็ต้องซื้อเพิ่มอีกหน่อยจริงๆ

โจวเหิงฝังเข็มเพียงครึ่งชั่วโมงก็สามารถถอนออกได้

แต่สำหรับซูฉงกับซูหวาต้องใช้เวลาหนึ่งชั่วโมง

หลังจากถอนเข็มเสร็จ ก็เป็นเวลาบ่ายแล้ว

การรักษาเป็นกระบวนการที่ต้องใช้เวลานาน ซูซานหลางกับจ้าวซื่อจึงปรึกษากันและตัดสินใจให้เด็กๆ ไม่ต้องทำงาน ให้อยู่บ้านรักษาตัวอย่างเต็มที่ หลังจากถอนเข็มทุกวันก็ให้ช่วยซูเสี่ยวหลิงทำอาหารมื้อเย็นก็พอ

ตอนเช้าหลังกินอาหารมื้อเช้าแล้ว ซูฉงกับซูหวาก็แบกโจวเหิงออกไปเล่นข้างนอก ตาเฒ่าอู๋ยุ่งกับการเก็บสมุนไพรทุกวัน จึงมอบหมายให้พวกเขาดูแลโจวเหิง หลังจากอยู่ด้วยกันมาหลายวัน โจวเหิงก็คุ้นเคยกับซูเสี่ยวลู่และพี่น้องคนอื่นๆ แล้ว

ช่วงบ่ายของต้นเดือนเก้า พี่น้องซูเสี่ยวลู่หลายคนต่างถือถ่านมาเขียนหนังสือบนพื้น รถเข็นไม้ของโจวเหิงถูกเข็นออกมาข้างนอก เขานั่งอยู่บนนั้น ทำหน้าเคร่งขรึมราวกับเป็นอาจารย์ตัวน้อย

"น้องเหิง ข้าเขียนเสร็จแล้ว"

ซูเสี่ยวหลิงเขียนชื่อของตัวเองลงบนพื้น หลังจากฝึกมาสองวัน ในที่สุดก็สามารถเขียนได้ครบถ้วน

โจวเหิงมองไป เขายิ้มเล็กน้อยแล้วพูดว่า "เสี่ยวหลิงเขียนได้ดีมาก"

ส่วนซูฉงกับซูหวาเขียนได้แค่ตัวอักษรซูเท่านั้น

ซูเสี่ยวลู่เขียนเป็นแล้ว แต่นางเห็นพี่สามแอบฝึกฝน นางไม่อยากทำลายความสุขของพี่สาว ดังนั้นซูเสี่ยวลู่จึงวาดรูปเต่าแทน

"เสี่ยวลู่ เจ้าวาดมั่วอีกแล้ว ระวังอาจารย์จะลงโทษนะ"

ซูเสี่ยวหลิงมองดูสิ่งที่ซูเสี่ยวลู่เขียนแล้วพูดอย่างจนปัญญา แม้แต่น้ำเสียงที่ดุก็ยังแฝงไปด้วยความเอ็นดู

ซูเสี่ยวลู่ยิ้มซุกซน นางถามยิ้มๆ ว่า "พี่สาม พี่โจวเหิง ดูสิว่าข้าวาดเหมือนหรือไม่เจ้าคะ"

โจวเหิงมองดูแล้วถามว่า "เสี่ยวลู่ ทำไมใต้เต่าที่เจ้าวาดถึงมีวงกลมกองหนึ่งล่ะ?"