ทะลุมิติไปเป็นสาวน้อยนำโชคของครอบครัวชาวนา นิยาย บท 9

ในยุคโบราณ พวกชาวบ้านไม่สามารถพูดคุยเรื่องในราชวงศ์ได้ตามอำเภอใจ ครอบครัวธรรมดาไม่สามารถ

ดูเหมือนว่าหากนางอยากรู้ อย่างน้อยก็หลังจากนั้นสองสามปี

แต่ที่นี่ สามารถปลูกข้าวและข้าวโพดได้ อาหารหลักน่าจะเป็นข้าวและข้าวโพด น่าจะเป็นฝั่งทางใต้ พื้นที่อวิ๋นกุ้ยโจวและฉงชิ่งในปัจจุบันก็กินข้าวและข้าวโพดเป็นหลัก ในยุคโบราณน่าจะเรียกว่าเมืองจิ่นกวน เมืองอี้โจว เมืองฝูหรง

เรื่องเหล่านี้นางจะรู้เมื่อโตขึ้น

เมื่อเห็นว่าจ้าวซื่อกินอย่างเอร็ดอร่อย ซูเสี่ยวลู่ก็รู้สึกหิวเช่นกัน

สภาพจิตใจของจ้าวซื่อดีกว่าเมื่อวานมาก แม้ว่านางจะยังผอมมาก แต่สีหน้าก็ดีขึ้นมาก

ซูซานหลางเข้ามาเก็บชาม เห็นเช่นนั้นก็ดีใจ จึงกล่าวด้วยรอยยิ้ม “อีกเดี๋ยวก็ต้มยาเสร็จแล้ว ซานเม่ยจะยกมาให้เจ้าดื่ม ข้าจะพาเจ้าฉงกับเจ้าหวาขึ้นเขาไปวางกับดักสัตว์สักสองสามที่ แล้วก็จะตัดฟืนมาด้วย อีกสองสามวันข้าจะเข้าเมืองไปถามตระกูลคนรวยพวกนั้นดูว่าอยากซื้อฟืนหรือไม่ ถึงตอนนั้นข้าจะได้ตัดฟืนไปขาย”

ซูซานหลางอธิบายอย่างละเอียด เพราะไม่อยากให้จ้าวซื่อกังวลเรื่องใช้ชีวิต เขามีอิสระแล้ว เขายังหนุ่มมีกำลังวังชา เขาอยากจะให้ครอบครัวได้กินอิ่ม

จ้าวซื่อจะไม่เข้าใจได้อย่างไร นางพยักหน้าแล้วกล่าวว่า “พ่อ ถ้าอย่างนั้นเจ้าก็ห่อข้าวไปด้วยเถอะ รักษาตัวด้วย”

ซูเสี่ยวลู่มองซูซานหลางพร้อมรอยยิ้ม “อ๊า แอ๊ ย่า...”

ทักทายซูซานหลางด้วยคำพูดเหล่านี้

ใบหน้าของซูซานหลางก็ยิ้มอย่างอ่อนโยน เขามองซูเสี่ยวลู่ด้วยสายตาอบอุ่นแล้วพูดว่า “ซื่อเม่ยเป็นเด็กดีจริงๆ เป็นเด็กดีนะ ไว้พ่อทำงานเสร็จแล้วจะกลับมาดูแลเจ้า”

เวลาไม่คอยท่า หลังจากซูซานหลางสั่งซูซานเม่ยแล้ว เขาก็พาซูฉงและซูหวาขึ้นไปบนภูเขา

เพราะอยู่ใกล้กับภูเขา แม้ว่าจะห่างไกลความเจริญ แต่มันก็ค่อนข้างสะดวก

ในเวลานี้ ทุกคนในหมู่บ้านยุ่งกับการเก็บเกี่ยวช่วงฤดูใบไม้ร่วง แค่เก็บเกี่ยวธัญพืชของตัวเองก็ไม่ทันแล้ว ไหนเลยจะมีเวลาขึ้นเขา

หรือพูดอีกอย่าง ซูซานหลางถูกพ่อแม่ไล่ออกมา จึงไม่ต้องทำนาทำสวนเลยมีเวลาว่างขึ้นเขา

หลังจากที่ซูซานหลางจากไป ซูซานเม่ยก็ต้มยาแล้วนำมาให้จ้าวซื่อดื่มอย่างเชื่อฟัง

ยังช่วยจ้าวซื่อเปลี่ยนผ้าอ้อมให้ซูเสี่ยวลู่ด้วย

ซูเสี่ยวลู่จะร้องไห้เฉพาะตอนที่นางอึหรือฉี่เท่านั้น หลังจากนางฉี่ไปสามรอบถึงจะร้องไห้

ฉี่สามรอบ นางพอจะทนได้ ทารกไม่ฉี่มาก ถ้าผ้าอ้อมเปียกเกินไป มันจะชื้นและไม่สบายตัว ห่อเอาไว้กับฉี่ชื้นๆ อาจจะเกิดผื่นคันได้

ถ้าสามครั้งก็พอประมาณแล้ว ต้องเปลี่ยนให้ทันเวลา จ้าวซื่อถึงจะได้พักผ่อนอย่างสบายใจ ไม่ต้องกังวลกับฉี่ที่เหม็นเน่า

หลังจากกินอิ่มแล้ว ซูเสี่ยวลู่ก็เข้านอน

ยิ่งกินมากก็ยิ่งนอนหลับมากขึ้น คือเป้าหมายในการอยู่รอดตอนนี้ของนาง

ซูซานเม่ยไม่ได้เกียจคร้าน นางขุดไส้เดือนในสวนเพื่อเอาไปเลี้ยงไก่สองตัวในบ้าน พอถึงตอนเที่ยงนางก็อุ่นข้าวมาให้จ้าวซื่อ

มีการบำรุงจากน้ำพุวิญญาณ จ้าวซื่อจึงสามารถลงจากเตียงได้ด้วยตัวเอง

นางอยากจะทำความสะอาดภายในบ้าน แต่ขณะที่นางกำลังจะเดินออกไป ซูเสี่ยวลู่ก็ร้องไห้

ร่างกายของจ้าวซื่อยังอ่อนแอ จะทำงานหนักในเวลานี้ได้อย่างไร นี่เป็นสาเหตุอันดับหนึ่งของการตายก่อนวัยอันควร

ซูเสี่ยวลู่ร้องไห้เหมือนใจจะขาด จ้าวซื่อจนปัญญาเลยต้องกลับขึ้นมาบนเตียงเพื่อปลอบใจนาง หลังจากพยายามอยู่หลายครั้ง เห็นน้ำตาที่ไหลพรากบนใบหน้าของซูเสี่ยวลู่ จ้าวซื่อก็ใจอ่อน เช็ดน้ำตาให้นางแล้วถอนหายใจว่า “ซื่อเม่ย เจ้ากลัวว่าแม่จะไม่อยู่ด้วยหรือ? อย่ากลัวเลยนะ แม่อยู่นี่แล้ว”

ซูเสี่ยวลู่เบ้ปาก “อุแง๊ อุแง๊ อุแง๊...”

ร่างกายไม่ค่อยจะดี ถ้าทำงานหนักอีก คงอยู่ไม่เกินเดือนนี้

ต่อให้นางจะใช้เส้นผมคิด นางก็รู้ว่าย่าใจร้ายผู้นั้นใจร้ายแค่ไหน หลายครั้งก่อนไม่ยอมให้จ้าวซื่ออยู่ไฟเลย

ดังนั้นสภาพร่างกายของจ้าวซื่อจึงแย่มาก แม้ว่าจะได้น้ำพุวิญญาณบำรุงในสองวันที่ผ่านมา ก็บำรุงพลังงานเพียงชั่วคราวเท่านั้น การบำรุงร่างกายจำเป็นต้องใช้เวลาอีกนาน

นางไม่ต้องตรวจชีพจรให้จ้าวซื่อด้วยซ้ำ ก็รู้ว่าสุขภาพของจ้าวซื่อไม่ดีนัก

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน