ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง นิยาย บท 1017

จนกระทั่งตบยี่สิบฉาดเรียบร้อยแล้ว ใบหน้าเจียงฉิงหลานถูกตบจนบวมเปล่ง

ใบหน้าที่เดิมทีเรียวเล็กบัดนี้เปี่ยมความเจ็บปวด ร้องไห้จนดวงตาบวมแดง ถลึงตาใส่ซ่งรั่วเจินและฉู่จวินถิงอย่างอดไม่ได้ แต่ไหนแต่ไรมานางไม่เคยได้รับโทษเช่นนี้เลย ช่างอัปยศอดสูโดยแท้!

เจียงหลูเสวี่ยเห็นสภาพของเจียงฉิงหลาน สายตาเปี่ยมความสงสาร พูดว่า “ฉู่อ๋อง บัดนี้ตบยี่สิบฉาดไปแล้ว เรื่องนี้ก็สมควรจบลงเช่นนี้แล้วกระมัง?”

“ภายภาคหน้าหม่อมฉันจะสั่งสอนนางดีๆ ไม่ให้นางพูดจาเหลวไหลไร้สาระอีก อีกทั้งยังไม่ให้นางพูดจาว่าร้ายแม่นางซ่งอีกแม้ประโยคเดียว”

ฉู่จวินถิงไม่คิดถือสาให้มากความ อย่างไรเสียก็ต้องไว้หน้าเซียวอ๋องอยู่บ้าง

เห็นสองพี่น้องจากไปแล้ว ที่ด้านนอกยังสามารถมองเห็นเจียงฉิงหลานสะบัดมือเจียงหลูเสวี่ยออกอย่างไม่สบอารมณ์ได้อีกด้วย

“ล้วนเป็นเพราะท่าน! ถึงขั้นเห็นคนตายแล้วไม่ช่วย! ข้าเป็นน้องสาวแท้ๆ ของท่านนะ รอข้ากลับไปแล้วจะบอกท่านพ่อท่านแม่!”

เจียงหลูเสวี่ยเผยสีหน้าระอา “น้องหญิง ใช่ว่าเจ้าไม่รู้อุปนิสัยของฉู่อ๋อง หากไม่ใช่เพราะเจ้าพูดจาเหลวไหลล่วงเกินฉู่อ๋อง เรื่องก็คงไม่กลายเป็นเช่นนี้ เหตุใดถึงโทษข้าเล่า?”

“อิงตามที่ข้าเห็น เห็นได้ชัดว่าเจ้าตั้งใจทำร้ายข้า! หาไม่แล้วอยู่ดีๆ เหตุใดถึงเอ่ยถึงเรื่องนี้?”

เจียงฉิงหลานโกรธจัด ปิดพวงแก้มของตน เพียงขยับมุมปากก็รู้สึกเจ็บแล้ว

ฉู่มู่เหยาเห็นภาพที่อยู่ไม่ไกล สายตาเผยแววรังเกียจ “เจียงฉิงหลานยอดเยี่ยมยิ่งนัก ไม่คิดเลยว่าคำพูดเหล่านี้จะออกมาจากปากของนาง ตรงข้ามกันยังโยนความผิดทั้งหมดไว้ที่พี่สะใภ้อีกด้วย?”

ซ่งรั่วเจินรับชมสถานการณ์ของสองพี่น้องคู่นี้เงียบๆ รู้สึกแปลกอยู่บ้าง กลับไม่พูดมาก

อย่างไรเสีย เรื่องของพวกนางสองพี่น้องก็ไม่เกี่ยวอันใดกับพวกเขา ไม่ว่าผลลัพธ์เป็นเช่นไร ก็ไม่เกี่ยวอันใดกับนาง