ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 799

เหลิ่งชิงเหยารวบรวมแรงกายทั้งหมด นางมีแผนที่จะต่อสู้ให้ตายกันไปข้างหนึ่งแล้ว

พระชายาเฮ่าผอมแห้งแรงน้อย ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของตัวเองแน่นอน เมื่อสบโอกาส เหลิ่งชิงเหยาก็รีบทำเป็นเหมือนสิงโตเกรี้ยวกราด กระโจนเข้าหาพระชายาเฮ่า โกรธแค้นถึงขีดสุด

“ไปตายซะ นังงูพิษ!”

ปิ่นปักผมที่อยู่บนหัว ถูกปักลงเข้าที่หน้าอกของพระชายาเฮ่า

เสียงร้องตกใจจากรอบข้าง

พระชายาเฮ่าหลบไม่ทัน ถูกปิ่นของเหลิ่งชิงเหยาปักเข้าไปตรงๆ เลือดไหลทะลักออกมาทันที เสื้อผ้าตรงบริเวณหน้าอกชุ่มไปหมด นางล้มลงบนพื้นท่ามกลางเสียงร้องตกใจของทุกคน

เหลิ่งชิงเหยาไม่ยอมหยุด ยังคงคิดที่จะทำร้ายนางอีก คนรับใช้พากับรุมจับนางไว้ หลังจากนั้นก็ใช้เชือกมัดเอาไว้อย่างแน่นหนา

เพราว่าพระชายาเฮ่าเสด็จมาพวกชาวบ้านในหมู่บ้านจึงให้ความสนใจเป็นอย่างมาก มองดูอยู่ไกลๆ ถึงแม้ว่าจะไม่ได้ยินที่ทั้งสองคนพูดกัน แต่เมื่อเห็นเหลิ่งชิงเหยาท่าทางตื่นตัวมาโดยตลอด ใบหน้าบิดเบี้ยว หลังจากนั้นก็เริ่มลงมือทำร้ายอย่างบ้าคลั่ง ก็ประหลาดใจเล็กน้อยพากันไปมุงล้อมบ้านไว้โดยพร้อมเพียงกัน

คนรับใช้กลุ่มหนึ่งกำลังล้อมพระชายาเฮ่า ตื่นตระหนกจนทำอะไรไม่ถูก

พระชายาเฮ่าเอามือลูบที่หน้าอก มองเหลิ่งชิงเหยาอย่างไม่อยากจะเชื่อ “เจ้าจำข้าไม่ได้จริงๆเหรอ? ข้าตั้งใจมาเยี่ยมเจ้า ทำไมเจ้าต้องทำร้ายข้า?”

หมอส่ายหน้าอย่างจนปัญญา แอบรับยาที่อยู่ในมือพระชายาเฮ่า แล้วพูดเสียงดัง “พระชายาเฮ่าอย่าได้เศร้าใจไปเลย พระชายารองเสียใจจนเสียสติไปแล้ว ตอนนี้ยิ่งรุนแรงมากขึ้น สติไม่สมประกอบ พูดจาเลอะเลือน มักจะทำร้ายคนโดยไม่มีสาเหตุอยู่บ่อยครั้ง ไม่ไว้หน้าใครทั้งสิ้น ขังเอาไว้ยังดีเสียกว่า เพื่อไม่ให้ไปทำร้ายใครโดยไม่มีเหตุผล ไม่งั้นคงจะเป็นเรื่องได้”

ทุกคนต่างก็คือเช่นนี้เหมือนกันหมด ไม่ได้สงสัยอะไร

เหลิ่งชิงเหยาพยายามดิ้นอย่างแรง ใช้แรงที่มีทั้งหมดเพื่อที่จะได้สะบัดหนีได้ แต่ก็ไร้ประโยชน์ ยุ่งเหยิงทุลักทุเลอยู่พักหนึ่ง บวกกับความโกรธแค้นทำให้มองดูแล้วเหมือนเป็นคนบ้า

นางตะคอกเสียงดัง “ข้าไม่ได้บ้า นางต่างหากที่เป็นบ้า นางจะฆ่าข้า พวกเจ้าช่วยข้าไปบอกท่านอ๋องที ข้าไม่ได้ท้อง นางต่างหากที่คิดร้ายข้า ไปบอกจวนมหาเสนาบดีก็พอ ข้าจะให้เงินพวกเจ้า”

เสื้อผ้าฤดูร้อนนั้นบางเบา แนบติดกับท้องของเหลิ่งชิงเหยา บรรดาหญิงสาวในหมู่บ้านที่มามุงล้อมพากันชี้แล้ววิจารณ์กัน “เป็นบ้าไปแล้วจริงๆด้วย น่าสงสารเด็กในท้อง”

พระชายาเฮ่าปาดน้ำตาอย่างจอมปลอม “งั้นพวกเจ้าก็ต้องดูแลนางให้ดี อย่าให้นางทำร้ายเด็กในท้องเป็นอันขาด”

หมอพยักหน้า “ข้าน้อยจะดูแลพระชายารองอย่างสุดความสามารถ”

เหลิ่งชิงเหยาอ้าปากต้องการที่จะตะคอกใส่ แต่ถูกหมอจับล็อคกรามเอาไว้ ยาเม็ดก็ไหลเข้าคอลงกระเพาะไปแล้ว

นางตกใจมาก เบิกตากว้าง “ช่วยด้วย ขอร้องพวกเจ้าช่วยข้าด้วย!”

รู้สึกชาไปทั่วตัว ชี้ให้เห็นรอยยิ้มเยาะเย้ยของนางที่ไม่รู้จักผิดชอบชั่วดี พูดถึงคุณธรรมความใจดีของพระชายา

คนรับใช้รีบผลักนางเข้าไป แล้วล็อคลงกลอนประตูห้องอีกครั้ง

สาวรับใช้ประคองพระชายาเฮ่าเข้าไปในห้อง หมอเดินตามหลังเข้าไปติดๆ แล้วปิดประตูที่อยู่ด้านหลังลง

หลังจากที่พระชายาเฮ่านั่งลงบนเตียง สาวรับใช้ข้างกายก็ช่วยถอดเสื้อผ้าออก นำผงยาที่เตรียมไว้ก่อนแล้วมาทาลงบนปากแผล

“พระชายารู้สึกอย่างไรบ้าง?” หมอถามด้วยน้ำเสียงสุภาพ

“ไม่เป็นไร” พระชายาเฮ่าพูดอย่างเรียบเฉย

“การกระทำของพระชายาเฮ่านั่นเสี่ยงเกินไป ท่านรู้ว่ามันอันตราย ยังจงใจยั่วโมโหเหลิ่งชิงเหยาอีก”

พระชายาเฮ่ากัดฟันแน่นด้วยความเจ็บปวด “ไม่เช่นนั้นล่ะ? ให้เหลิ่งชิงฮวนรู้เรื่องที่ข้าถูกแว้งกัดโดนทำร้าย จะไม่นึกแคลงใจสงสัยหรือไง? เหลิ่งชิงเหยาทำร้ายข้า อย่างน้อยที่สุดก็สามารถอำพรางได้บางส่วน สร้างความสับสนในสายตานาง”

หมอก้มหัวลง “พระชายาช่างรอบคอบนัก”

พระชายาเฮ่าสูดหายใจเข้าลึกๆ “เมื่อกี้ข้าเห็นแล้ว ต้องการอีกเพียงแค่ครึ่งเดือนเท่านั้น ของที่อยู่ในท้องเหลิ่งชิงเหยาก็จะโตเต็มที่อย่างสมบูรณ์ ทุ่มเทแรงกายแรงใจไปมากขนาดนี้มันสำคัญมาก ข้าละทิ้งความพยายามทั้งหมดนี้ไปไม่ได้จริงๆ ดังนั้นข้าจำเป็นต้องทนต่อไป”

“พระชายามองเห็นเบาะแสอะไรบ้างหรือไม่?”

พระชายาเฮ่าหรี่ตาลงเล็กน้อย “เหลิ่งชิงฮวนนั้นมีความสามารถมากก็จริง แต่ข้าก็ไม่เชื่อนางจะยังสามารถมองออกว่าในท้องของเหลิ่งชิงเหยาคืออะไรกันแน่ หากเห็นท่าไม่ดี ข้าจะรีบให้คนมาส่งข่าวท่าน เมื่อสบโอกาสเจ้าก็ลงมือได้”