ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 10

เหลิ่งชิงฮวนร่างกายอ่อนเพลียและนอนหลับสนิทมาก แต่เนื่องจากบาดแผลในหัวใจของเธอยังคงเจ็บปวดอยู่ ในหัวของเธอจึงเต็มไปด้วยความคิดต่างๆ และฝันเรื่องแปลกๆ

เธอฝันถึงตอนที่พบเจอกับมู่หรงฉีครั้งแรก และเขาได้ทำให้หัวใจของเธอเต้นแรง

เมื่อครึ่งเดือนก่อนที่จวนมหาเสนาบดี เธอได้พบกับเหลิ่งชิงหลางที่สะพานในลาน เหลิ่งชิงหลางพูดเหยียดหยามและพูดจาหยาบคายใส่เธอตามปกติ ตั้งแต่ที่แม่ของเธอเสียชีวิตด้วยโรคภัยและพี่ชายก็ป่วยหนัก เธอก็ไม่มีที่พึ่งในจวนมหาเสนาบดีอีก เมื่อเจอกับการยั่วยุของเหลิ่งชิงหลาง เธอก็อดทนเอาไว้แทบจะทุกครั้ง

เหลิ่งชิงหลางไม่ยอมปล่อยเธอไปและเข้ามาขวางทางเธอ จากนั้นก็เอื้อมมือมาฉีกคอเสื้อของเธอออก “สาวบ้านนอกแบบเจ้าดูจะไม่รู้เรื่องอะไร เกรงว่าคงจะเกลือกกลั้วกับชายหนุ่มบ้านนอกมาตั้งนานแล้ว ยังจะมาทำตัวสูงส่งต่อหน้าข้าอีก! วันนี้ข้าจะดูร่างกายของเจ้า ดูว่าสัญลักษณ์บัวแดงแห่งความบริสุทธิ์ของเจ้ายังอยู่หรือไม่”

เธอตกใจมาก กลัวว่าจะถูกเหลิ่งชิงหลางรู้ความลับของตัวเองเข้า เธอจึงเอื้อมมือขึ้นมาปิดบังอย่างร้อนรน

เหลิ่งชิงหลางถอยหลังไปสองก้าว เธอตกลงไปในบ่อปลาคราฟใต้สะพาน

จือชิวร้องขอความช่วยเหลือด้วยความตกใจ “ช่วยด้วย คุณหนูใหญ่ผลักคุณหนูรองตกน้ำ!”

เหลิ่งชิงหลางผลุบๆ โผล่ๆ อยู่ในน้ำ เสื้อผ้าของเธอขาดไปครึ่งหนึ่ง เผยให้เห็นไหล่เนียนและหน้าอกสวย สัญลักษณ์บัวแดงแห่งความบริสุทธิ์ของลูกสาวตระกูลเหลิ่งจะมีสีแดงและสะดุดตามากขึ้นหลังจากโดนน้ำ

ร่างสง่างามและโดดเด่นกระโดดข้ามน้ำมาราวกับสยายปีก และจับเหลิ่งชิงหลางขึ้นจากน้ำ จากนั้นก็ลงไปบนสะพานอย่างนิ่งเฉย ดวงตาเข้มกวาดไปทั่วคอเสื้อที่ยุ่งเหยิงของเหลิ่งชิงหลางและถอดเสื้อคลุมออกมาให้เธอห่อหุ้มร่างกาย

เหลิ่งชิงหลางเอนกายไปในอ้อมแขนของเขาอย่างอ่อนแรง ราวกับถูกดึงกระดูกออกไป และเธอก็พึมพำเบาๆ “อ๋องฉี”

ชายที่ลงมาจากฟ้าราวกับเทพเจ้าคนนี้คือมู่หรงฉี และนี่เป็นครั้งแรกที่ทั้งสองได้พบกัน

ผู้เป็นพ่อวิ่งเข้ามาจากด้านหลัง และก้าวเข้าไปตบเหลิ่งชิงฮวนอย่างรุนแรงแบบไม่ถามเรื่องราวเลยสักนิด “นังอสรพิษ! แม้แต่น้องสาวแท้ๆ ของตัวเองก็ยังทำได้ลง! ยังไม่คุกเข่าลงอีก!”

เหลิ่งชิงฮวนจับแก้มที่ร้อนผ่าวของตัวเองและมองไปยังพ่อที่โกรธจัด น้ำตาแห่งความคับข้องใจเอ่อล้นในดวงตาของเธอ “ข้าไม่ได้ทำนะเจ้าคะ นางเป็นคนที่หยาบคายใส่ข้าก่อน ข้าก็แค่ใช้มือมากั้นไว้เท่านั้น”

“ไม่สำนึกผิดแล้วยังจะแก้ตัวอีก เมื่อสักครู่นี้พ่อกับอ๋องฉีก็เห็นอย่างชัดเจน คนที่ปฏิบัติตัวไม่สมกับเป็นสตรีเช่นเจ้าทำไมยังไม่รีบไปขอโทษน้องสาวของเจ้าอีก ขออ๋องฉีให้อภัยด้วยเถิด”

เหลิ่งชิงหลางเปียกโชกไปทั้งตัว ร่างกายของเธอสั่นเทาเล็กน้อย เธอทำหน้ากล้ำกลืนความไม่เป็นธรรม “เป็นเพราะลูกเองที่ระวังไม่มากพอ ท่านพ่อ ท่านอย่าลงโทษท่านพี่เลยนะเจ้าคะ

มู่หรงฉีหันหน้ามา ดวงตาที่เย็นชาและมืดมนของเขามองมาที่เหลิ่งชิงฮวน ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความรังเกียจ “กำเริบเสิบสาน ใช้อำนาจบาตรใหญ่ อำมหิตและเลวทราม เจ้าคงไม่ได้เป็นคุณหนูใหญ่ของตระกูลสูงศักดิ์หรอกใช่ไหม ทำไมถึงแตกต่างจากตอนที่อยู่ต่อหน้าไทเฮาลิบลับเลยล่ะ”

ท่านพ่อดูลำบากใจเล็กน้อย “เป็นเพราะกระหม่อมสั่งสอนนางได้ไม่ดีพอ กระหม่อมจะให้แม่นมในจวนมาสอนกฎระเบียบให้นางใหม่”

“ไม่จำเป็น!” เสียงของมู่หรงฉีเย็นชามาก “ลูกสาวคนโตของตระกูลสูงศักดิ์หยิ่งผยองเกินไป ข้าทนไม่ได้ ข้าจะเข้าวังและขอให้เสด็จพ่อและเสด็จย่ายกเลิกสัญญาหมั้นระหว่างเราสองคนเสีย”

ท่านพ่อหน้าซีดด้วยความตกใจ “ท่านอ๋อง นี่..."

มู่หรงฉีก้มลงมองไปยังเหลิ่งชิงหลางที่งดงามและน่าสงสารในอ้อมแขนของเขา “และข้าก็จะขอคำสั่งให้แต่งงานกับคุณหนูรอง และให้อยู่ในฐานะพระชายาเอกของข้าในจวนอ๋องฉีด้วย”

เหลิ่งชิงฮวนตกตะลึง ถึงแม้ในใจจะเต็มไปด้วยความน้อยใจ แต่ก็รู้สึกโล่งใจเหมือนยกภูเขาออกจากอกด้วย เธอไม่ได้พูดอะไร ทำเพียงแค่หลับตาลงเท่านั้น นับตั้งแต่ที่เธอได้พบกับฝันร้ายในสำนักแม่ชี มู่หรงฉีก็เป็นดาวที่เกินสูงเอื้อม

ใบหน้าของพ่อซีดลง จากนั้นแววตาแห่งความปิติก็ปรากฏขึ้นมาในดวงตาของเขา “เป็นโชคดีของนางจริงๆ ที่ได้รับความสนใจจากท่านอ๋อง”

มู่หรงฉีตะคอกอย่างเย็นชา “อย่างไรก็ตาม ขอท่านช่วยอบรมสั่งสอนคุณหนูใหญ่คนนี้ให้ดีด้วย ข้าไม่ต้องการให้พระชายาในอนาคตถูกรังแกโดยไม่มีเหตุผลอีก”

เหลิ่งชิงฮวนกัดริมฝีปากล่างของเธอเบาๆ เธอกลั้นน้ำตาไม่ไหวอีกต่อไป น้ำตาของเธอเอ่อล้นออกมา ภายในดวงตาที่พร่ามัว เธอเห็นเหลิ่งชิงหลางเดินจากไปภายใต้การดูแลของมู่หรงฉี และก่อนที่เธอจะจากไป เธอก็ทิ้งท้ายไว้ด้วยความภาคภูมิใจที่แผนการนี้ประสบความสำเร็จ

เหลิ่งชิงหลางตื่นขึ้นจากฝันร้ายและยิ้มอย่างขมขื่น หัวใจของเธอเจ็บปวดอย่างแสนสาหัส ด้านหนึ่งเป็นเพราะแผลเก่า และอีกด้านหนึ่งก็เป็นเพราะสิ่งที่เกิดขึ้นกับเจ้าของร่างเดิมทำให้เธอรู้สึกเห็นอกเห็นใจและเจ็บปวดไปด้วย