ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 9

ภายใต้คำแนะนำของคนรับใช้ เหลิ่งชิงฮวนพาโตวโตวมายังลานหลัก บนประตูมีแผ่นป้ายสีดำที่สลักไว้ด้วยตัวอักษรสีทอง ‘ตำหนักฉาวเทียน’ ซึ่งนำมาจาก ‘หม่านเจียงหง’ ของเย่ว์เฟย ตัวอักษรมีทั้งความแข็งแกร่งและนุ่มนวล หรูหราและโอ่อ่า แต่ก็เหมาะสมกับท่าทางและจิตใจของเทพสงครามอย่างท่านอ๋อง

ที่ลานไม่มียามคอยคุ้มกัน หลังจากเข้าไปภายในลานอย่างเงียบๆ ก็เห็นว่าประตูใหญ่เปิดออกอยู่และมีเสียงหัวเราะดังออกมาจากทางหน้าต่าง

“วันนี้คุณหนูงดงามมากเลยเจ้าค่ะ งดงามยิ่งกว่าดอกโบตั๋นบนโต๊ะนี้เสียอีก เหลิ่งชิงฮวนเป็นแค่คนบ้านนอกเซ่อซ่าก็เท่านั้น ไม่คู่ควรแม้แต่จะถือรองเท้าให้คุณหนูด้วยซ้ำ แต่ท่านอ๋องช่างมีวิสัยทัศน์ยิ่งนัก อีกเดี๋ยวถ้าท่านกลับมาและได้เห็นคุณหนู จะต้องชอบคุณหนูแน่นอนเจ้าค่ะ”

“ช่างพูดมากเสียจริง ที่บอกให้เจ้าไปแจ้งครัวเล็กให้เตรียมนารีแดง เจ้าเพิ่มบ๊วยต้มเข้าไปหรือยัง”

“คุณหนู ไม่ใช่สิ ควรจะเป็นพระชายามากกว่า คุณหนูวางใจได้เลยเจ้าค่ะ ไม่ต้องพูดถึงเหล้าบ๊วย แม้แต่กับแกล้มต่างๆ ครัวเล็กก็จัดเตรียมให้เป็นแบบที่ท่านอ๋องชอบ รอให้ท่านอ๋องกลับจวนก็สามารถยกไปได้เลยทันที คุณหนูไปดื่มเป็นเพื่อนท่านอ๋อง แลกแก้วร่วมสาบาน”

“นังเด็กไร้ยางอาย อย่าลืมเตรียมเงินรางวัลสำหรับพรุ่งนี้เช้าด้วยล่ะ”

แค่ได้ยินเสียงก็รู้แล้วว่าเป็นใคร

รีบร้อนขนาดนี้ กะว่าวันนี้จะอยู่ที่ลานหลักล่อลวงชายหนุ่มจนได้เป็นนายหญิงเลยหรืออย่างไร จะมาทำความคุ้นเคยกับสภาพแวดล้อม? ความจริงแล้วตั้งใจจะเข้าวังเพื่อจะเข้ามาเป็นนายหญิงของจวนท่านอ๋องเสียมากกว่า

เหลิ่งชิงฮวนเดินเข้ามาพร้อมกับคำพูดเหน็บแนม เหลิ่งชิงหลางเอนกายอยู่บนเตียงแกะสลักด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความสดใสและแกว่งพู่ระย้าไปมาอย่างเย้ายวน หลังจากเห็นเหลิ่งชิงฮวนเดินเข้ามา เธอก็ลุกขึ้นมาด้วยความประหลาดใจ

“เหลิ่งชิงฮวน? ท่านพี่กลับมาแล้วหรือ”

“เกรงว่าคงจะทำให้เจ้าผิดหวังแล้ว ท่านอ๋องกับข้ายังไม่ได้เลิกรากันไป ความฝันอันงดงามของเจ้าอาจจะยังเร็วไป

เหลิ่งชิงหลางลุกขึ้นนั่ง ในดวงตาปรากฏความอิจฉาและแค้นใจ เธอเหน็บแนม “ตอนนี้ท่านอ๋องยังไม่ได้ทิ้งเจ้าไปแล้วอย่างไรเล่า ท่านอ๋องจะยอมให้หญิงสกปรกเฉกเช่นเจ้าไปนอนบนเตียงของท่านได้อย่างไร ร้านขายของชำสิถึงจะเหมาะกับเจ้า ถ้าข้าอยากจะเข้ามาอยู่ที่นี่ แค่พูดประโยคเดียวก็สามารถเข้ามาอยู่ได้แล้ว”

“ถ้าเจ้ามีความสามารถขนาดนั้น ทำไมตอนนั้นถึงไม่ให้ท่านอ๋องมอบตำแหน่งพระชายาให้เจ้าเลยล่ะ”

“เจ้า!” เหลิ่งชิงหลางชี้ไปที่หน้าของเธอด้วยสีหน้าโกรธเคือง “ถ้าไม่ใช่เพราะมีนังชั่วช้าเช่นเจ้ามาแย่งตำแหน่งลูกคนสนิทของข้าไปละก็ เจ้าจะได้เป็นชายาได้อย่างไร”

เหลิ่งชิงฮวนไม่อยากที่จะต่อล้อต่อเถียงเรื่องบุญคุณความแค้นของคนรุ่นก่อนกับเธอ ถึงอย่างไรก็คงจะเป็นการสีซอให้ควายฟังเสียเปล่าๆ

“เหลิ่งชิงหลาง อยู่ในจวนมหาเสนาบดีเจ้าจะโอ้อวดอย่างไรก็ได้ แต่ที่นี่คือจวนอ๋องฉี เจ้าเป็นแค่ชายารองเท่านั้น เจ้าควรจะรู้กฎของการเป็นอนุภรรยา ถ้าเจ้ายังเป็นบ้าเป็นหลังเช่นนี้อีก อย่าหาว่าพระชายาเอกอย่างข้าไม่เกรงใจก็แล้วกัน”

เหลิ่งชิงหลางตะลึงกับท่าทางของเธอเมื่อสักครู่นี้ สักพักก็ได้สติขึ้นมา เธอก็หัวเราะจนตัวสั่นเทา “เหลิ่งชิงฮวน เจ้าเห็นตัวเองเป็นต้นหอมที่ทุกคนจะต้องใส่เข้าไปในเครื่องจิ้มหรือ เจ้าทำตัวผิดประเวณี สำส่อนไปทั่ว อย่ามาพูดให้คำว่าพระชายาเอกแปดเปื้อนหน่อยเลย”

เหลิ่งชิงฮวนไม่มีท่าทีของความร้อนใจ “เจ้าจะพูดให้ดังขึ้นอีกก็ได้นะ ทำให้รู้กันไปทั้งจวนเลยยิ่งดี พอถึงตอนที่ท่านอ๋องเสียเกียรติ ความผิดคงไม่ได้มาตกอยู่ที่ข้าหรอก...

...แต่ถ้าเรื่องแดงมาถึงข้า แค่ข้ายืนยันว่าชายฉกรรจ์คือท่านอ๋อง ถ้าเขาเปลี่ยนใจมาเล่นกับข้าและทิ้งข้าไป ข้าไม่เชื่อหรอกว่าเจ้าจะกล้าพูดเรื่องสำนักแม่ชีออกมา อย่างมากก็เสียกันทั้งคู่ ข้าไม่กลัวแม้แต่ความตายแล้วข้ายังต้องกลัวอะไรอีก”

คำพูดเหล่านั้นถูกพูดออกมาอย่างสบายๆ แต่ทุกๆ คำกลับมีพลัง เหลิ่งชิงหลางเข้าใจดีว่าตอนนี้เหลิ่งชิงฮวนเป็นราวกับสัตว์ที่ต่อสู้อยู่ในกรง และถูกบีบจนแทบไร้หนทาง ถ้าเธอบีบเธอเข้าไปอีกขั้นหนึ่ง เหลิ่งชิงฮวนอาจจะทำเรื่องที่ทำให้สูญเสียกันทั้งสองฝ่ายก็เป็นได้

เธอไม่เรียนรู้จากข้อผิดพลาดและไม่เกรงกลัวสิ่งใด แต่ในใจของเธอก็ยังคำนึงถึงจิตใจบริสุทธิ์ไร้มลทินของมู่หรงฉีอยู่เสมอ ก่อนที่เธอจะคว้าหัวใจของชายหนุ่มคนนี้ได้ เธอต้องห้ามทำอะไรบุ่มบ่ามเด็ดขาด

แน่นอนว่าเธอไม่พอใจที่ต้องทำตัวโอนอ่อนต่อหน้าเหลิ่งชิงฮวน เธอพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง “เจ้ากำลังขอให้ข้าเก็บความลับให้อยู่นะ ยังจะเสนอข้อแลกเปลี่ยนอีกหรือ เห็นแก่ความเป็นพี่น้อง ข้าจะไว้หน้าเจ้าในฐานะน้องก็แล้วกัน เรื่องนี้เงียบเอาไว้ก่อน”

เหลิ่งชิงฮวนยิ้มเย้ยหยันและมองด้วยสายตาเย็นชา “เจ้าผิดแล้ว เหลิ่งชิงหลาง ข้าแค่จะเตือนเจ้าไว้ก็เท่านั้น ก่อนที่ข้าจะออกจากจวนอ๋องฉีไป เจ้าน่าจะเก็บหางของเจ้าไว้ให้ดีและทำตัวเป็นคนให้มากที่สุด อย่ามาหาเรื่องข้าอีก ข้าไม่กลัวคนที่พูดอะไรพล่อยๆ หรอก”