ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 119

“ข้าไม่รับปาก” มู่หรงฉีอธิบายเบา ๆ “และจะไม่รับปากด้วยเช่นกัน”

งั้นสิ่งที่คิดนั้นถูกต้องแล้ว

“เช่นนั้นวันนั้นท่านจงใจแสดงความรักกับหม่อมฉันต่อหน้านาง และยังขอให้แม่นมเตียวมอบผ้าเช็ดหน้าสีแดงให้ ไม่ใช่เพื่อช่วยหม่อมฉัน แต่เพราะอยากให้นางตายใจใช่หรือไม่”

มู่หรงฉีมองเธออย่างจริงจัง “หากเจ้าต้องการอธิบายแบบนี้ก็ไม่เป็นไร”

“ที่ท่านไม่ปล่อยหม่อมฉันไป เป็นเพราะไม่อยากแต่งงานกับนางงั้นหรือ”

ปลายนิ้วของมู่หรงฉีสั่นระรัว ก่อนจะกำเข้าหากันอย่างเชื่องช้าราวกับลังเล

จากนั้นรอยยิ้มก็ปรากฏขึ้นที่มุมปากของเขา “ใช่”

เหลิ่งชิงฮวนสูดหายใจเข้า “แล้วเมื่อไรหม่อมฉันจะได้ไปจากที่นี่เสียที”

รอยยิ้มบนริมฝีปากของมู่หรงฉีลึกล้ำมากขึ้น “ง่ายมาก ทำดีกับข้าให้มากกว่านี้สิ ขอแค่พวกเราสองคนรักกัน นางก็จะยอมตายใจ”

“นางน่ะหัวดื้อจะตาย นางไม่มีทางเปลี่ยนใจแน่! ในฐานะที่ท่านเป็นตัวต้นเรื่อง ท่านควรจะปฏิเสธนางอย่างเด็ดขาด ถ้าท่านมัวแต่เกรงใจ นางก็จะเป็นแบบนี้เรื่อยไป”

“รู้ได้ไงว่าข้าไม่ปฏิเสธ”

“ยังไม่หนักแน่นพอน่ะสิ”

มู่หรงฉีถอนหายใจเบา ๆ “ตอนนั้นพ่อของนางมีบุญคุณกับข้ามาก”

ใช่ นี่เป็นอีกหนึ่งเหตุผลของความยุ่งเหยิง

“ถ้าอย่างนั้นท่านควรตอบแทนน้ำใจให้นาง หาบ้านที่ดีให้นางเสียแต่เนิ่นๆ ในราชสำนักมีเด็กหนุ่มมากความสามารถ ท่านก็หามาสักคนไม่ได้หรือ”

“ท่านแม่รักและเอ็นดูนางมาก ข้าไม่สามารถก้าวก่ายเรื่องสำคัญอย่างการแต่งงานของนางได้”

“ว่ากันตามเหตุผลขนาดตัวท่านเองยังควบคุมเรื่องการแต่งงานของตัวเองไม่ได้ จะคาดหวังอะไรกับควบคุมเรื่องของคนอื่น”

มู่หรงฉีสำลักและส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้

เหลิ่งชิงฮวนถอนหายใจยาวด้วยความโล่งอก ราวกับว่าได้ปลดเปลื้องภาระอันหนักอึ้ง “ท่านไม่ต้องวางแผนต่อต้านหม่อมฉันด้วยวิธีนี้ แบบนี้เหมือนท่านใช้หม่อมฉันเป็นตัวรับกระสุนและเป็นหนี้บุญคุณ ดังนั้นต่อไปท่านต้องปกป้องหม่อมฉัน ห้ามรังแกหม่อมฉันอีก ไม่อย่างนั้นหม่อมฉันจะเลิกช่วยท่านเมื่อไรได้ทุกเมื่อ!”

ดวงตาของมู่หรงฉีแฝงไปด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะเอ่ยขึ้นเบาๆ “ได้”

ทันใดนั้นเหลิ่งชิงฮวนก็ค้นพบว่าเขาดูดีมากจริงๆ เมื่อยิ้ม ดวงตาของเขาเหมือนดวงอาทิตย์อบอุ่นและดวงดาวส่องแสง ทำให้เธอรู้สึกราวกับได้สัมผัสสายลมฤดูใบไม้ผลิ ดอกท้อบานสะพรั่งไปทุกที่

เขายังคงเป็นคนบ้าเผด็จการและไม่มีเหตุผลอยู่ไหม

ชั่วขณะหนึ่งเธอได้ตกหลุมพรางความงามจนกระทั่งลืมคำพูดในลำคอ

แน่นอนว่าผู้หญิงก็หื่นกามได้เช่นกัน

ในอีกไม่กี่วันข้างหน้าเพื่อรอการตรวจการสอบขุนนางของพี่ชาย เหลิ่งชิงฮวนไม่ได้อยู่เฉยๆ

มีร้านค้าสองร้าน ร้านหนึ่งถูกดัดแปลงเป็นร้านขายผ้าไหมและผ้าซาติน ส่วนอีกร้านเชี่ยวชาญด้านปากกา หมึก กระดาษและหินหมึก กระดาษเขียนพู่กันและกระดาษวาดภาพ

ร้านขายผ้าไหมและผ้าซาตินนั้นพูดง่าย ๆ มีร้านค้ามากมายภายใต้ชื่อของฉีจิ่งอวิ๋น เขาขายผ้าไหมทุกชนิดที่เขาขายจากทางใต้ แม้แต่สินค้ายังเป็นการชำระเงินหลังการขายซึ่งเทียบเท่ากับร้านแฟรนไชส์สมัยใหม่และเกือบจะเป็นธุรกิจที่สามารถทำกำไรได้โดยไม่เสียเงินใดๆ

อีกร้านหนึ่งซึ่งขายของใช้ในการเรียนนั้นอยู่ใกล้สถานศึกษา ไม่ต้องกังวลเรื่องยอดขายในอนาคต ทว่าการซื้อนั้นยุ่งยากกว่า ดังนั้นจึงต้องใช้ความพยายามพอสมควรในการเตรียม

สิ่งที่ฉีจิ่งอวิ๋น คิดคือร้านค้าทั้งสองนี้เป็นธุรกิจระยะยาวและควรดำเนินการอย่างช้าๆ เมื่อมีลูกค้าประจำมากขึ้นกำไรก็จะมากขึ้นเช่นกัน เช่นเดียวกับธุรกิจบางอย่างที่เข้ามาอย่างรวดเร็ว เช่น ร้านอาหารและโรงน้ำชา เมื่อพวกเขาเปิดประตูก็จะมีกำไร แต่มีข้อพิพาทมากมายและลำบากในการดำเนินการ ดังนั้นจึงไม่เหมาะสำหรับเหลิ่งชิงฮวน

เหลิ่งชิงฮวนรู้สึกขอบคุณมากสำหรับความเอื้ออาทรและความช่วยเหลือของเขา มาก แม้ว่ามันจะเป็นเรื่องตลกบนโต๊ะเหล้าในวันนั้น แต่เขาช่วยครอบคลุมการลงทุนในช่วงแรกทั้งหมด แต่ไม่สามารถลงทุนเงินจนหมดหน้าตักได้

ดังนั้นเธอจึงเตรียมธนบัตรเงินทั้งหมดห้าพันตำลึงที่รีดไถจากมู่หรงฉีครั้งล่าสุดส่งให้พวกฉีจิ่งอวิ๋น

ฉีจิ่งอวิ๋นยืนกรานปฏิเสธที่จะรับ โดยบอกว่าจะมีคนยินดีจ่ายเงินในช่วงแรก ดังนั้นเธอจึงไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้

เหลิ่งชิงฮวนจะรู้ได้อย่างไรว่าคนนั้นคือใคร เธอคิดเพียงว่าฉีจิ่งอวิ๋นกำลังคิดถึงมิตรภาพของมู่หรงฉีจึงใจดีกับเธออีกครั้ง

นี่สินะที่เรียกว่าคนจนไร้ความมั่นใจที่จะพูด ถึงมีเงินในมือมากก็หาประโยชน์จากคนอื่นไม่ได้

ยุ่งไปยุ่งมา การสอบก็ได้สิ้นสุดลง

เหลิ่งชิงฮวนไปรับเหลิ่งชิงเฮ่อด้วยตนเอง

ความพยายามอย่างหนักเก้าวันทำให้เหลิ่งชิงเฮ่อดูเหนื่อยล้าและซีดเซียว ทว่าเขายังดูมีกำลังใจอยู่มาก เมื่อเห็นสีหน้ามีความสุขเหลิ่งชิงฮวนจึงรู้ว่าเขาชนะการทดสอบแล้ว

เหลิ่งชิงฮวนรู้สึกโล่งใจและรอการเปิดตัวรายชื่อ จากนั้นจึงซื้อเหล้าสำหรับฉลองให้กับพี่ชาย

ตั้งแต่พระนางสนมฮุ่ยเฟยจากไปในวันนั้น เหลิ่งชิงหลางก็ให้ความสนใจกับความเคลื่อนไหวใน ตำหนักฉาวเทียนอย่างมากเมื่อเห็นว่ามู่หรงฉีไม่ได้เอาเรื่องเหลิ่งชิงฮวน หัวใจของนางก็จมดิ่งลงอย่างช้าๆ

นางไม่อยากจะเชื่อเลยว่าแม่นมเตียวได้รับคำสั่งจากมู่หรงฉีจริงๆมู่หรงฉีออกตัวปกป้องเหลิ่งชิงฮวนได้ยังไง เขาไม่รังเกียจเลยหรือที่เหลิ่งชิงฮวนสูญเสียความบริสุทธิ์ไป?

นอกจากนี้นางยังค้นพบว่าเหลิ่งชิงฮวนเปลี่ยนไป

จากเดิมที่ขี้ขลาดตาขาว ดวงตาเต็มไปด้วยความขี้อาย

แต่ตอนนี้นางกลับเป็นเหมือนหยกขาวคุณภาพสูงชิ้นหนึ่ง มีความสง่างาม สูงส่งและความมั่นใจในตนเองจากภายในสู่ภายนอก ท่าทางนั้นแตกต่างกับตอนที่นางอยู่ในห้องอย่างสิ้นเชิง ราวกับว่าเธอได้เกิดใหม่อย่างสมบูรณ์

แม้กระทั่งดวงตาก็ยังสดใสมากขึ้น ดวงตาคู่นั้นเหมือนทะเลสาบใส ยามหัวเราะจะมีแสงแดดส่องลงมาบนทะเลสาบเป็นประกาย ยามเงียบเสมือนอัญมณีสงบ บริสุทธิ์และละเอียดอ่อนในบางครั้ง ดวงตาคู่นั้นยังเปรียบเสมือนแสงดาวส่องไสวทั่วท้องฟ้า ทำให้ทั้งใบหน้ามีชีวิตชีวา

นางแทบจะคลั่งด้วยความริษยา ความปรารถนาที่จะสวยงามนั้นแข็งแกร่งขึ้นทุกวัน

ทำให้ยิ่งคลั่งไคล้ยาเม็ดหนิงเซียงมากขึ้น ทุกครั้งที่นางดื่มเหล้าร้อนจะรู้สึกสบายใจและลืมความกังวลทั้งหมดไป

เธอเฝ้ารอการส่งมอบของฟังผิ่นจือ แต่ไม่มีข่าวใดๆ กระทั่งนางรอต่อไปไม่ไหวจึงส่งคนไปหาจินเอ้อร์เพื่อกระตุ้นเขา

สองวันต่อมา ฟังผิ่นจือมาที่หน้าประตูโดยยังคงแต่งตัวปลอมเป็นหญิงสาว

เหลิ่งชิงหลางขอให้คนรับใช้ออกไปและถามทันทีอย่างกระวนกระวายใจว่า “ยาเม็ดหนิงเซี่ยงเล่า”

ฟังผิ่นจือถือคติถอยเพื่อหนทางสู่ความก้าวหน้า ดังนั้นเขาจึงตั้งใจทิ้งนางไว้ตามลำพังเป็นเวลานาน เมื่อเห็นว่านางกังวลมาก เขาจึงรู้ว่าถึงเวลาต้องจุดไฟแล้ว

“เพื่อนของข้าน้อยบอกว่ากล่องหนึ่งราคาไม่น้อยกว่า 500 ตำลึง ข้าน้อยรู้สึกชายารองไม่ทำตามคำพูดก่อนหน้า เงินจำนวนเล็กน้อยเพียงนี้ ข้าน้อยรู้สึกลำบากใจจึงไม่กล้ามาพบหน้าท่าน”

เหลิ่งชิงหลางเจ็บปวดอยู่พักหนึ่ง เงิน 500 ตำลึงนั้นเยอะมากจริงๆ เงินออมทั้งหมดของนางอยู่ได้ไม่นานแล้ว แต่ช่วงนี้นางไม่ค่อยได้กินอะไรและรู้สึกว่ามีบางอย่างขาดหายไปเสมอ จากนั้นนางจึงกัดฟันและหยิบธนบัตรเงินสองใบออกมาจากกล่องข้างๆ

“ห้าร้อยก็ห้าร้อย เอากล่องยาออกมาก่อน”

ฟังผิ่นจือแอบดีใจ เขาหยิบกล่องยาเม็ดหนิงเซียงออกมาจากแขนเสื้อ ถือไว้ในมือทั้งสองข้างแล้วส่งให้เหลิ่งชิงหลางทันที

เหลิ่งชิงหลางถือมันไว้ในมือเหมือนสมบัติ ก่อนจะเปิดกล่องและรู้สึกถึงกลิ่นหอม หัวใจของนางรู้สึกผ่อนคลายขึ้นมาก ลมหายใจที่ติดอยู่ในลำคอดูเหมือนจะลดลง

ฟังผิ่นจือรับเงินและชมนางอีกสองสามคำให้มีความสุข หลังจากทำความเคารพและกำลังจะจากไปที่หน้าประตู เขาก็หันกลับมาอีกครั้ง

“ตอนที่ข้าน้อยมาที่นี่ จินเอ้อร์ฝากข้าน้อยถามว่าเหตุใดคุณชายใหญ่จวนของท่านถึงอาการดีขึ้น”