ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 124

ตอนเช้าวันรุ่งขึ้น หลังจากเก็บข้าวของและสั่งให้เตรียมรถม้าเดินทางไปวัดต้าหลี่

เมื่อเดินไปที่ประตูจวนมู่หรงฉีก็ยืนรออยู่ข้างถนนโดยจูงม้าสีแดงคู่ใจของเขา

เหลิ่งชิงฮวนเหลือบมองเขาเล็กน้อยโดยไม่ตอบสนอง ในขณะที่เธอยกกระโปรงขึ้นและกำลังจะเข้าไปในรถม้า

มู่หรงฉีกระแอมขึ้นเบาๆ “นี่!”

เหลิ่งชิงฮวนยังคงเมินเฉยเพราะความโกรธ มู่หรงฉีรีบหยิบม้วนผ้าไหมสีเหลืองออกมาจากอก เหล่มองเธอและพูดอย่างใจเย็นว่า “ในเมื่อเจ้าอยากไม่ดู ข้าจะโยนทิ้งก็แล้วกัน”

เหลิ่งชิงฮวนก้าวเข้าไปในรถม้าพลางหันหน้าไปมอง เธอไม่รู้ว่ามันคืออะไร ดังนั้นเธอจึงก้มลงและเข้าไปในรถม้าอย่างไม่สงสัย

ทว่าโตวโตวที่อยู่ข้างหลังกลับคว้ากระโปรงของเธอไว้และพูดอย่างตะกุกตะกัก “คุณหนู เป็นไปได้ไหมว่าสิ่งที่เจ้าชายกำลังถืออยู่นั้นเป็นข่าวดี”

เหลิ่งชิงฮวนตกตะลึงไปครู่หนึ่งและมองดูอย่างระมัดระวัง มู่หรงฉีเลิกคิ้วอย่างภาคภูมิใจ พลางเอาม้วนผ้าไหมสีเหลืองตีมือเป็นจังหวะ

“ข่าวดีเป็นสีเหลืองหรือสีแดง”

โตวโตวมองไปที่การแสดงออกของมู่หรงฉี นางเกือบจะเดาสิ่งนั้นได้และกระโดดอย่างมีความสุข “ประกาศรายชื่อ! คุณหนู โดยปกติแล้วจะเป็นกระดาษสีแดงห่อด้วยผ้าแพรสีเหลือง ด้านหลังมีภาพมังกรบิน ข้างล่างมีภาพภูเขาเมฆและทะเลหมอก น่าจะใช่นะเจ้าคะ”

เหลิ่งชิงฮวนชำเลืองมองไปที่ดวงอาทิตย์ ถึงเวลาประกาศอันดับแล้วงั้นเหรอ หรือว่าชายคนนี้ใช้เส้นสายเพื่อให้ได้มันมา

เธอกระโดดออกจากรถม้าไปหามู่หรงฉีเหมือนกระต่าย “ขอหม่อมฉันดูหน่อย!”

มู่หรงฉียกแขนขึ้นสูงพลางมองด้วยสายตาเหยียดหยาม “เจ้าอ่านหนังสือไม่ออก จะดูไปทำไม”

“หม่อมฉันรู้ชื่อพี่ชายก็พอ”

“เงินรางวัล”

“ไม่มี”

“ถ้าไม่มีก็อย่าคิดจะเอาไป”

เหลิ่งชิงฮวนยื่นแขนออกไปพลางกระโดดหยิบ ทว่าด้วยปัญหาส่วนสูงของเธอทำให้ไม่สามารถหยิบมันได้แม้จะกระโดดอยู่หลายครั้ง

เธอใจร้อนและเริ่มหงุดหงิดทันที จากนั้นจึงคล้องคอของมู่หรงฉีแล้วปีนขึ้นไปเหมือนลิง

มู่หรงฉีปล่อยให้ปีนป่ายในอ้อมแขนของเขา ไม่กล้าที่จะโยนเธอออกไป ก่อนจะกระแอมอย่างอึดอัด “อะแฮ่ม นี่มันบนถนนนะ จะมาโอบกอดเอาเช่นนี้ ทำลายขนบธรรมเนียม เหมาะสมแล้วหรือ”

เหลิ่งชิงฮวนไม่ใส่ใจ เมื่อมองภาพในตอนนี้เธอกำลังห้อยอยู่บนตัวของเขา

แม้แต่ทหารยามที่ประตูก็ยังเหล่ตาเพื่อดูด้วยความตื่นเต้น ก่อนจะหันกลับไปและยืดหน้าอกขึ้นหันกลับไปมองอย่างจริงจัง

ดูเหมือนว่ามันจะอุจาดตาเล็กน้อย โดยเฉพาะอย่างยิ่งหูของมู่หรงฉีเป็นสีแดงก่ำเมื่อถูกลวนลาม

เธอลื่นลงจากร่างของมู่หรงฉีอย่างเชื่อฟัง เมื่อเธอลงไป เธอเหยียบรองเท้าบู๊ตของมู่หรงฉีและบิดมันไปมาหลายครั้ง

มู่หรงฉีอดไม่ได้ที่จะเปล่งเสียงร้องและก้มลงมอง เหลิ่งชิงฮวนใช้โอกาสนี้คว้าข่าวดีจากมือของเขาและกระโดดออกไปเหมือนกระต่าย

เธอเปิดดูอย่างตื่นเต้น ชำเลืองมองซ้ำแล้วซ้ำเล่าแล้วถามโตวโตว “นี่มันลำดับที่เท่าไรหรือ ที่หนึ่ง ที่สองหรือที่สาม?”

โตวโตวยืดคอไปดู เมื่อนางได้ยินคำถามก็กลอกตาอย่างมีความสุข “หม่อมฉันไม่รู้หนังสือ คุณหนูจะถามหม่อมฉันทำไมเจ้าคะ”