ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 139

ผู้หญิงสมัยนี้ เมื่อมีโรคลับที่ไม่ยากจะพูดถึงจึงไม่กล้าที่จะหาหมอ เมื่อพวกนางไม่มีลูกหลานก็จะเป็นการผิดประเพณีทั้งเจ็ด และจะถูกสามีหย่าร้าง

พวกนางไม่มีวิธีการคุมกำเนิด จึงต้องคลอดลูกต่อไปเรื่อยๆ จนร่างกายรับไม่ไหว

ที่สำคัญกว่านั้นคือ ตอนที่พวกนางให้กำเนิดบุตร ก็เท่ากับว่าก้าวเท้าเข้าไปในประตูนรกแล้ว อัตราการเสียชีวิตสูงมาก

เหลิ่งชิงฮวนที่เป็นผู้หญิงด้วยกันเองนั้นรู้สึกเศร้าเสียใจในความโชคร้ายและโกรธเคืองแทนพวกนาง แต่ภายใต้ความคิดที่มันหัวโบราณแบบนี้ ตนเองก็ไม่รู้ควรจะทำยังไง ไม่สามารถที่จะแก้ไขได้

สิ่งเดียวที่นางทำได้ก็คือช่วยพวกนางให้รู้จักปกป้องตนเองอย่างดี

อีกอย่างสิ่งที่สำคัญที่สุดคือ วิธีการรักษาที่อยู่ในขอบเขตการแพทย์เดียวกันนั้นเมื่อสืบทอดกันขึ้นมามันก็ง่าย รวมถึงเทคนิคที่ซับซ้อนที่สุดอย่างการผ่าคลอดนั้น ตามเงื่อนไขที่สมัยโบราณนั้นมี ก็สามารถที่จะพิชิตและทำตามจริงได้ ไม่จำเป็นจะต้องทำด้วยตนเองทั้งหมด

เมื่อนางเหล่าความคิดนี้ให้ฉีจิ่นอวิ๋นฟัง ฉีจิ่นอวิ๋นกลับเย้ยหยันว่า “พี่สะใภ้ประเมินคุณค่าและฐานะของผู้หญิงสูงเกินไปแล้ว หากค่ารักษานั้นแพงเกิน ครอบครัวทั่วไปคงจะยอมเสียสินสอดเพื่อแต่งใหม่แต่ไม่ยอมให้เสียเงินเพื่อรักษา”

เหลิ่งชิงฮวนนั้นไม่เชื่อ "อย่างน้อยก็เป็นชีวิตหนึ่งชีวิต อีกอย่างยังมีความสัมพันธ์ระหว่างสามีภรรยา"

ฉีจิ่นอวิ๋นกะพริบตา "งั้นพวกเราพนันกันไหม"

"พนันอะไร"

"หากเจ้าแพ้ เรื่องของโรงน้ำชานี่ก็จะต้องฟังคำของข้าให้เป็นโรงน้ำชาต่อไป บนถนนเส้นนี้มีจำนวนผู้คนที่เพียงพอ เพียงแค่จับจุดเด่นและจุดขายไม่ได้เท่านั้นเอง"

ตอนนี้เหลิ่งชิงฮวนรู้สึกเฉยๆ แค่ได้เบี้ยมาก็สามารถให้ฝันของตนเองเป็นจริงได้ อีกอย่างก็ไม่ได้รีบร้อนอะไร

"พนันยังไง ทำยังไงให้รู้แพ้ชนะ"

ฉีจิ่นอวิ๋นยิ้มเบาๆ "เอาแบบนี้ ข้าจะเลี้ยงน้ำชาพี่สะใภ้ในที่ที่มีผู้หญิงเยอะๆ"

เขายื่นตัวออกไปมองทหารอารักขาหน้าปีศาจสองคนที่เฝ้าอยู่หน้าประตูโรงน้ำชา "ที่นี่มีประตูหลังไหม"

ประตูหลังนั้นมีอยู่แล้ว

ทั้งสองคนหลุดพ้นจากการสายตาของทหารอารักขาหน้าปีศาจสองคนนั้น แล้วออกจากประตูหลังแล้วเดินอ้อมไปมาในตรอกฉีจิ่นอวิ๋นพาเหลิ่งชิงฮวนไปที่เรือนหลิงหลาง อย่างคุ้นชิน ซึ่งเป็นที่ที่เสพสุขระดับต้นๆ ของเมืองฉางอัน

เหลิ่งชิงฮวนยืนลังเลอยู่หน้าเรือนหลิงหลาง "ผู้หญิงอย่างข้ามานั่งกินชาที่นี่ พูดตามตรงเลยว่ามันขาดทุนมาก เสียเงินไปเปล่าๆ แล้วยังไม่พึงพอใจอีก ไปหาที่ที่มันธรรมดาทั่วไปจะดีกว่า"

ฉีจิ่นอวิ๋นฉีกยิ้ม แล้วโบกพัดในมือไปมา "พี่สะใภ้คงจะไม่ได้กลัวว่าพี่ฉีอ๋องจะรู้ใช่ไหม"

ไม่พูดถึงมู่หรงฉียังดี พอพูดถึงเหลิ่งชิงฮวนก็รู้สึกโกรธเคืองอย่างมากเกินจะห้ามไหว

"อย่างข้าเรียกว่ารักนวลสงวนตัว หากให้ใครมารู้เข้าว่าพระชายาอย่างข้ามาในที่แบบนี้ มันจะไม่งาม"

"เข้าใจ"

ฉีจิ่นอวิ๋นทำท่าทางเข้าใจ จากนั้นจึงพาเหลิ่งชิงฮวนเข้าร้านเสื้อผ้าข้างๆ หลังจากออกจากร้านมาก็แต่งเป็นชายที่รูปร่างสง่างาม ส่วนสูงไม่ถึงก็ใช้หน้าตาเข้าช่วย ท่าทางกิริยานั้นก็สง่างามอย่างมาก

"พวกเจ๊ของเรือนหลิงหลางเป็นสุดยอดหญิงในเมืองฉางอัน และไม่ขาดแคลนในการซื้อเครื่องแป้งแต่งหน้า ทั้งยังอยู่ในกลุ่มคนที่ต้องการจะเลี่ยงการตั้งครรภ์มากที่สุด เดี๋ยวข้าจะให้เบี้ยเงินกับพวกนางเอง คำถามที่มันเปิดเผยขนาดไหนเจ้าก็สามารถถามได้ ทั้งยังเป็นคำตอบที่จริงมากที่สุดแล้ว”

เมื่อลงเสียงกันแล้วก็ถือว่าเข้าท่าดี

ทั้งสองคนเดินเข้าเรือนหลิงหลางไป

เมื่อเจ๊ป่าวเห็นว่าเป็นเขา ตาของนางก็ลุกวาวราวกับเห็นกองเงินกองทอง ไม่ต้องรอให้นางเรียก หญิงสาวที่แต่งตัวสีสันสดในก็ล้อมเข้ามาแล้วเรียกอย่างสนิทสนม

เห็นได้ชัดว่าฉีจิ่นอวิ๋นเป็นลูกค้าประจำของที่นี่ สอดแทรกมุขตลกได้อย่างเป็นธรรมชาติ ทำให้เจ๊ทั้งหลายนั้นตลกขำขันกันราวกับแม่ไก่ออกไข่