ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 141

เหลิ่งชิงฮวนยิ้มเบาๆ นางรู้สึกเบื่อหน่ายจึงหันหลังอยากจะจากไป "ชายบริการคุ้มค่าเงิน แต่ถ้าเป็นเจ้าก็ไม่แน่"

"อย่าไปสิ เรื่องเงินพูดคุยกันได้" ชายงามเจ้าเสน่ห์นั้นเอี้ยวตัวมาขวางทางของนาง "ไม่งั้นเจ้าก็เอาเงินนี่ไปหมดเลย ข้าจ่ายให้เพิ่มก็ยังได้"

"ไร้ยางอายสิ้นดี!"

เหลิ่งชิงฮวนจ้องมองเขาอย่างเยือกเย็น หากเขาเป็นชายบริการของเรือนหลินหลาง อย่างน้อยก็เป็นแค่การอ่อยยั่วยวน แต่ถ้าไม่ใช่ ก็ถือว่ากำลังพูดจาแทะโลมตนเองอยู่

ชายงามเจ้าเสน่ห์เอามือเข้าไปในเสื้อแล้วเอาเงินออกมาอีกหลายใบ "ข้าเพิ่งให้อีกพันสอง เป็นยังไง"

ฉีจิ่นอวิ๋นที่อยู่ด้านหลังนั้นหัวเราะขำขันอย่างมาก "ดูเหมือนว่าวันนี้พาคุณเหลิ่งมานั้นเป็นเรื่องที่ถูกต้องแล้ว ไม่ขาดทุนแถมยังมีรับเพิ่มอีก"

เหลิ่งชิงฮวนนั้นยื่นมือไปเอามีดผ่าตัดออกมาจากอ้อมอก นางยกยิ้มที่มุมปากอย่างเยือกเย็น "หากยังกำเริบเสิบสานอีก เดี๋ยวข้าก็จัดการเจ้าซะเลย!"

ชายงามเจ้าเสน่ห์นั้นตัวสั่นขึ้นมาทันที "คุณชายนี่ช่างอาจหาญจริงเชียว สุดยอดจริงๆ ข้าชอบคนแบบเจ้า"

เหลิ่งชิงฮวนนั้นเป็นคนที่ชอบใช้กำลังอยู่แล้ว นางสะบัดมืออย่างไม่เกรงใจ ใบมีดที่แหลมคมของมีดผ่าตัดนั้นก็จะกรีดไปที่ใบหน้าที่งดงามราวกับหยก

อีกฝ่ายนั้นไม่ขยับไปไหน และก็ไม่เห็นว่าเขาจะมีท่าทีอะไร ใบมีดนั้นเฉียดไปที่จมูกของเขา จากนั้นเขาก็จับข้อมือที่นางถือมีดอยู่แล้วขยับเข้ามาใกล้ เขาไม่ได้มองนาง แต่กลับมองไปที่ใบมีดในมือนางแล้วรู้สึกสนใจอย่างมาก

"บนโลกใบนี้มีงานฝีมือที่ประณีตขนาดนี้เชียวหรือ บางเฉียบราวกับปีกจักจั่น เส้นผมนั้นเพียงสัมผัสก็ขาดออกจากกัน แหลมคมอย่างมาก แม้แต่ใบมีดวิลโลว์ที่มีชื่อเสียงในยุทธภพก็คงจะสู้ไม่ได้ คุณชายเสนอราคามาสิ"

เหลิ่งชิงฮวนนั้นดูออกแล้ว เจ้าหมอนี่คงจะไม่ใช่คนธรรมดา เป็นคนที่ร่ำรวยและมีอำนาจเช่นกัน แถมฝีมืออย่างว่องไวอีกด้วย ไม่เช่นนั้นจะกล้ามาตื๊อตนเองแบบนี้ได้ยังไงกัน

ฉีจิ่นอวิ๋นนั้นเล่นก็ส่วนเล่น เมื่อเห็นว่าเขานั้นลงไม้ลงมือกับเหลิ่งชิงฮวน เขาจะทำเป็นไม่สนใจได้ยังไงกัน อยู่ๆ เขาก็พุ่งตัวใส่เขาราวกับลูกธนูที่ออกจากคันธนูแล้ว

เขายกพัดในมือขึ้นแล้วชี้ไปที่หน้าของเขา

"ปล่อยมือ!"

ชายงามเจ้าเสน่ห์ปล่อยมือแต่โดยดี และยังถอยหลังไปอย่างรู้ตัว "แค่ล้อเล่นเท่านั้นเอง คุณชายเองก็ชินกับสถานบันเทิงแบบนี้อยู่แล้ว ทำไมถึงได้ใจแคบเหมือนกัน"

ฉีจิ่นอวิ๋นยืนบังอยู่หน้าเหลิ่งชิงฮวน เขาโบกผัดในมือให้มันกางออก "แค่จะให้เจ้ารู้ไว้อย่างหนึ่งว่าควบคุมมือของตนเองให้ดี คนบางคนนั้นไม่ใช่ว่าเจ้าจะเล่นด้วยได้"

ชายเจ้าเสน่ห์หรี่ตาแล้วมองผัดในมือของเขา "พัดกระดูกงดงาม ที่แท้ก็เป็นคุณชายรองฉีของจวนท่านเคาน์นั่นเอง ข้าเองที่เสียมารยาทและละเมิดมากเกินไป"

สีหน้าของฉีจิ่นอวิ๋นนั้นเปลี่ยนไปทันที "ข้าได้พัดกระดูกงดงามนี่มาได้แค่เดือนเดียวเอง เจ้ารู้ฐานะของข้าเพียงเพราะดูจากพัดนี่ เจ้าเป็นคนอะไรกัน"

"เป็นผู้ชาย" ชายงามเจ้าเสน่ห์ตอบอย่างชินปาก

เหลิ่งชิงฮวนยิ้มเยือกเย็น "ก็ไม่แน่หรอก"

ชายงามเจ้าเสน่ห์นั้นมองเหลิ่งชิงฮวนด้วยท่าทางไม่หวังดีอีกครั้ง "หากไม่เชื่อ พวกเราหาห้องแล้วมาตรวจดูได้นะ"

บ้าตัณหา!

เหลิ่งชิงฮวนนั้นยิ้มเยือกเย็น "ไม่ชายไม่หญิง เจ้ายังกล้ามาเปลื้องผ้าต่อหน้าข้าหรือ"

ชายงามเจ้าเสน่ห์ที่เมื่อกี้ยังยิ้มแย้มนั้นก็เปลี่ยนสีหน้าไปทันที รอบตัวเขานั้นราวกับมีความอาฆาตแรงกล้า นัยน์ตายาวของเขานั้นแดงก่ำ

ฉีจิ่นอวิ๋นตกใจและรับรู้ได้ในทันที เขาจึงรีบปกป้องกันเหลิ่งชิงฮวนไว้ข้างหลัง

ในขณะที่ทั้งสองนั้นกำลังตกอยู่ในสถานการณ์ตึงเครียด ก็ได้ยินมีคนร้องเสียงดังจากด้านนอกเรือนหลินหลาง เสียงที่ตื่นตระหนกตกใจนั้นดังขึ้นไม่หยุด "ฝ่ายราชการส่งคนมาแล้ว! รีบหนีเร็ว!"