ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 142

ทหารยิ่นหน้าเข้าไปมองด้านใน "วันนี้คุณชายรองมาคนเดียวหรือขอรับ"

ฉีจิ่นอวิ๋นขยับตัว "พูดไร้สาระ เรื่องแบบนี้จะให้รวมตัวพร้อมกันหลายคนหรือ จะเข้าไปค้นดูไหม"

ข้างในนั้นมีผู้หญิงนั่งหันหลังและราวกับกำลังจัดเสื้อผ้าอย่างลนลาน ทหารนั้นยิ้มอย่างไม่หวังดีนัก

"ไม่หล่ะขอรับ ขอให้คุณชายรองสนุกนะขอรับ" ทหารเดินถอยหลังสองสามก้าวแล้วสั่งคนอื่นอย่างเยือกเย็น "ค้นต่อไป!"

เหลิ่งชิงฮวนนั้นถอนหายใจโล่ง แอบคิดโชคดีว่ารอดแล้ว

ที่ด้านนอกมีคนพูดขึ้นมาอย่างเยือกเย็นว่า "ข้ามาปฏิบัติหน้าที่ก็เจอคนรู้จักสะงั้น"

พระเจ้า!

เหลิ่งชิงฮวนนั้นถึงกับมือสั่น แล้วก็เหงื่อตกขึ้นมา

หรือนี่คือที่เขาว่ากันว่าโลกนี้มันกลม คนที่เป็นศัตรูอาฆาตต้องมาเจอกัน ท่านอ๋องอย่างมู่หรงฉีทำไมถึงได้มาสนใจเรื่องแบบนี้กัน พระเจ้าช่วย แบบนี้จะทำยังไงกัน

ฉีจิ่นอวิ๋นนั้นกำลังทักทายอย่างกระตือรือร้น "โถ่ ที่แท้ก็เป็นท่านอ๋องฉีนี่เอง ถ้าข้ารู้ว่าเป็นท่านก็แค่พูดคุยกันก็ได้แล้ว จะได้ไม่ต้องเสียเงินเลี้ยงพวกเขากินชากันเปล่าๆ ไม่ได้ เอาคืนมาได้ไหม ไม่งั้นข้าจะฟ้องร้องว่าพวกเจ้าปฏิบัติหน้าที่โดยมิชอบ"

ทหารที่ได้รับผลประโยชน์นั้นรู้ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับท่านอ๋องฉี พวกเขาเอามือกุมกระเป๋าไว้จากนั้นก็วิ่งหนีไป

มู่หรงฉีนั้นทำสีหน้าอึมครึมแล้วเดินไปที่หน้าประตู แล้วก็มองเข้าไปข้างในอย่างไม่ตั้งใจนัก "เมื่อกี้ได้ยินเจ๊ป่าวพูดว่าเจ้านั้นเดิมพันทีเป็นเงินพันตำลึงฟุ่มเฟือยอย่างมากเพื่อเอาชายบริการตัวเอกของเรือนหลิงหลางนี่ ตอนนี้จะมาหวงเงินกินชาแค่นี้หรือ"

ในใจของฉีจอ่นอวิ๋นนั้นชัดเจนยิ่งกว่าอะไร มู่หรงฉีนี่มันมาแบบไม่หวังดีแน่นอน ทำไมเขาถึงได้น่าเบื่อขนาดนี้กัน

เขาพูดคุยอย่างระมัดระวัง "ก็นี่มันถูกคนอื่นชิงหน้าไปก่อนเลยไม่ได้มา ข้าก็แค่ขึ้นมากินข้าวแล้วก็ดื่มเล็กน้อย"

ชายบริการที่ใส่เสื้อคลุมยาวแดงที่ปักด้วยดอกฮิกันบานะที่อยู่ห้องตรงข้ามนั้นถูกทหารหิ้วตัวออกมา และยังกำลังแก้ตัวว่า "ข้าไม่ใช่แขก ข้าเป็นชายบริการของที่นี่ คุณชายคนนี้เป็นพยานให้ข้าได้"

คนที่พูดนั้นหมายถึงฉีจิ่นอวิ๋น

ทหารนั้นพูดด่า "ยังจะแก้ตัวอีก เป็นผู้ชายแท้ๆ ยังจะมาทำเป็นออดอ้อนเหมือนผู้หญิงอีก วิธีแบบนี้ข้าเจอมามากแล้ว"

ฉีจิ่นอวิ๋นนั้นจับจมูกเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้เป็นพยานให้กับชายบริการคนนั้น ได้แต่ถอนหายใจพูดอย่างน่าเสียดายว่า "หน้าตาก็งั้นๆ วันนี้ขาดทุนจริงๆ"

มู่งหรงฉีสั่งทหารที่อยู่ข้างหลัง "พาคุณชายรองฉีลงไป ไปแจ้งข่าวให้จวนท่านเคาน์ให้เอาเงินมาประกันตัว"

"ไม่เอาน่ะ ท่านอ๋องฉี พวกเราเป็นพี่น้องที่โตมาด้วยกัน ท่านจะโกงคนกันเองแบบนี้หรือ ข้าเป็นคนทำการค้าขาย เสพสุขมันไม่ผิดกฎสักหน่อย"

มู่หรงฉีมองเขาอย่างเยือกเย็น "โกงคนกันเองหรือ คงจะเทียบกับเจ้าไม่ได้หรอกนะ"

ฉีจิ่นอวิ๋นนั้นใจเสาะขึ้นมาทันที เขารู้ตัวดีว่าวันนี้ไปทำให้เขาโกรธเคือง จึงตามทหารลงไปข้างล่างอย่างรู้งาน แถมยังส่งสายตาขอให้โชคดีกับเหลิ่งชิงฮวนที่อยู่ในห้องอีกด้วย ตัวข้านั้นยังเอาตัวไม่รอดเลย คงจะช่วยอะไรเจ้าไม่ได้แล้ว

เสียงประตูนั้นปิดดังปั้ง มู่หรงฉียืนอยู่ที่หน้าประตูแล้วมองไปรอบๆ ห้องอย่างเยือกเย็น จากนั้นก็กัดฟันแล้วพูดว่า "เหลิ่งชิงฮวน! ไสหัวออกมาเดี๋ยวนี้นะ!"

เหลิ่งชิงฮวนนั้นเดินตัวสั่นออกมาจากด้านหลังฉากกั้น นางก้มหน้าก้มตาราวกับเด็กที่ทำความผิดมา จากนั้นก็ยิ้มให้มู่หรงฉีอย่างเอาใจ

"ท่านอ๋องฉีบังเอิญจังเลย ท่านก็มาทานข้าวหรือเพคะ"

ชุดกระโปรงผ้าบางนั้นทำให้เห็นสัดส่วนรูปร่างรางๆ คอเสื้อที่เปิดออกนั้นก็เผยให้เห็นกระดูกไหปลาร้าที่น่าดึงดูด