ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 143

คำว่าสำส่อนนั้นมันบาดหูมากเกินไป เหลิ่งชิงฮวนนั้นก็โกรธขึ้นมาทันที นางขัดขืนออกจากการพันธนาการจากเขาอย่างแรง จากนั้นก็พูดอย่างไม่คิด

"งั้นท่านก็ฆ่าสิ พรุ่งนี้หม่อมฉันจะเหมาซื้อเรือนหลินหลางนี่ซะ แล้วก็จะเลี้ยงชายไว้มากมาย แน่จริงท่านก็ฆ่าผู้ชายบนโลกใบนี้ให้หมดเลย มีแต่ท่านที่โอบซ้ายคนขวาคน หยอกล้อนางเจียวคนงามเสร็จก็ไปพลอดรักกับเหลิ่งชิงหลาง"

"นี่เจ้ากำลังประชดข้ารึ"

"หม่อมฉันไม่ไร้เหตุผลเหมือนท่านหรอก กินอิ่มไม่มีเรื่องจะทำ หม่อมฉันสำส่อนก็หย่าให้หม่อมฉันเลยสิ หม่อมฉันจะได้ไม่สวมเขาให้ท่าน"

ด่าไปด่ามา เสียงของนางก็ค่อยๆ เบาลง นางมองมู่หรงฉีที่โกรธอย่างมาก แล้วนางก็รู้สึกใจเสาะหวาดกลัวขึ้นมา

ตนเองนี่รนหาที่ตายจริงๆ ทำไมถึงได้ไม่สนความเป็นความตายกันนะ ไปล้ำเส้นผู้ชายแบบนี้มันจะดีจริงๆ หรือ เขาคงจะไม่ฆ่าตนเองเพราะความโกรธหรอกนะ

สองสามวันนี้มู่หรงฉีดีกับตนมาก จนทำให้ตนนั้นไม่ระแวงเขาอีก

ความลำบากทำให้คนเราแจ้งเกิด แต่พอหลงความสบายก็จะวายวอดจริงๆ วันนี้เกรงว่าจะสิ้นชีพ มีชีวิตอยู่แค่...ยังไม่บรรลุนิติภาวะเลย

มู่หรงฉีหรี่ตาอย่างอันตราย เขายิ้มเยือกเย็น "ข้าเพิ่งเคยเจอผู้หญิงที่ไม่รู้จักยางอายอย่างเจ้า สำส่อนต่ำต้อยแล้วยังจะพูดอย่างมีเหตุมีผลอีก แม้แต่เจ๊ที่เรือนหลินหลางนี่ก็คงจะมียางอายมากกว่าเจ้า!"

เหลิ่งชิงฮวนหายใจแรงเพราะความโกรธ แต่ก็ยังจ้องมู่หรงฉีกลับอย่างดื้อรั้นและถากถาง "แล้วจะยังไง"

ฆ่าได้หยามไม่ได้!

มู่หรงฉีกัดฟันแน่น "งั้นก็ทำให้ข้าดูสิว่าเจ้าสำส่อนขนาดไหน!"

เขายื่นมือไปจับคางของนางเอาไว้ จากนั้นใบหน้าที่โกรธเคืองนั้นก็ก้มลงมาแล้วประกบเข้าที่ริมฝีปากของนาง

เหลิ่งชิงฮวนตกใจจนเบิกตากว้าง ปฏิกิริยาแรกก็คือดันอกของเขาแล้วผลักเขาออก

มู่หรงฉีที่ไม่รู้จักพอนั้นไม่เพียงแต่ไม่ขยับไปไหน แถมมือใหญ่ของเขายังคว้าไปที่เอวอวบๆ ของนาง จากนั้นก็ดึงเข้าหาตนเอง

การบุกรุกที่รุนแรงราวกับฝนฟ้ากระหน่ำ เหลิ่งชิงฮวนนั้นรู้สึกว่าริมฝีปากนั้นเจ็บมากจนทำให้นางร้องออกมา และนั่นก็ทำให้มู่หรงฉีนั้นรุกล้ำเข้ามา มือที่จับคางของนางก็อ้อมไปข้างหลังแล้วจับหัวของนางเอาไว้ไม่ให้ขยับไปไหน

เหลิ่งชิงฮวนลนลานอย่างมาก ใจของนางแทบจะเต้นจนหลุดออกมา นางทุบไปที่ไหล่ของเขาอย่างแรง แต่มันก็ราวกับว่าทุบไปที่ก้อนหิน อ่อนแรงอย่างมาก อีกทั้งมู่หรงฉียังลงโทษคืนด้วยการรัดเอวของนางเอาไว้ จนนางรู้สึกหายใจไม่ออก

ฝีมือของเขานี่มันห่วยจริงๆ ไม่ได้ห่วยธรรมดาทั่วไปด้วย!

ราวกับการทำสงคราม มุ่งชนไปทั่ว เต็มไปด้วยเผด็จการและบ้าคลั่ง ริมฝีปากกระทบกับฟัน ทำให้เหลิ่งชิงฮวนมีความรู้สึกลนลานที่ศัตรูมาจู่โจมถึงที่หน้าป้อมและมีความรู้สึกที่ว่าไม่รู้จะทำยังไง

ที่ใดมีการบีบบังคับที่นั่นก็จะมีการต่อต้าน

นางกัดลงไปอย่างแรง มู่หรงฉีปล่อยออกเพราะความเจ็บ ริมฝีปากที่แข็งทื่อนั้นมีเลือดออกมาทันที

นัยน์ตาของเขาราวกับมีพายุโหมกระหน่ำ เหมือนกับท้องฟ้าที่มืดมน เขาจ้องมองไปที่หน้าอกที่หายใจแรงของเหลิ่งชิงฮวน จากนั้นก็ใช้ลิ้นเลียเลือดที่อยู่บนริมฝีปากและยิ้มอย่างเยือกเย็นที่แฝงไปด้วยความต้องการเอาชนะ

จากนั้นขาทั้งสองข้างของเหลิ่งชิงฮวนก็ลอยขึ้น ตัวของนางถูกอุ้มขึ้นมาแล้วโยนลงไปบนเตียงไม้สลักที่อยู่ด้านหลัง

เพราะการขัดขืน เสื้อผ้าที่ไม่พอดีกับรูปร่างนั้นก็ยุ่งเหยิงไปหมด

"มู่หรงฉี เจ้ามันสารเลว!"

มู่หรงฉีทิ้งตัวลงไป มองนางจากที่สูงแล้วดึงสายรัดเอวของนางออก "เจ้าเป็นพระชายาของข้า ทำไมจะไม่ได้ มันเป็นเรื่องที่ปกติทั่วไป!"

เขาดึงเสื้อของนางจนขาดออก เผยให้เห็นผิวขาวนวล

เหลิ่งชิงฮวนนั้นใจเสาะแล้ว เมื่อมองดูนัยน์ตาที่เต็มไปด้วยความโกรธ นางรู้ว่าเขาเอาจริง

"ปล่อยข้านะ! ข้าไม่ใช่! เราเคยคุยกันมาก่อนแล้ว"