ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 144

มู่หรงฉีสีหน้านิ่งขรึม เมื่อกลับมาถึงจวน ก็ยังคงอุ้มเธอเดินตรงไปที่ตำหนักฉาวเทียน

โตวโตวมองคุณหนูของตัวเองด้วยสายตาเป็นกังวล ไม่เข้าใจว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ แต่ก็ไม่กล้าที่จะเอ่ยปากถาม

มู่หรงฉีวางเหลิ่งชิฮวนที่บนเตียงอย่างแผ่วเบา หันไปสั่งกับโตวโตวให้ไปเตรียมน้ำกับผ้ามา

โตวโตวรีบไปทำตามรับสั่งอย่างลุกลี้ลุกลน มือไม้สั่นเทาไปหมด

มู่หรงฉีกระซิบถามเสียงทุ้มต่ำอย่างอ่อนโยน “เจ้าอยากจะให้ข้าเปลี่ยนชุดให้ หรือจะให้โตวโตวเปลี่ยน?”

ไม่อยาก! ให้ท่านเปลี่ยนเนี่ยนะ? อย่าแม้แต่จะคิด!

เหลิ่งชิงฮวนจับที่คอเสื้อที่ถูกฉีกขาดอย่างประหม่า จ้องมองเขาด้วยสายตาขุ่นเคือง “ข้าอยากนอนเพคะ!”

“ก็ได้ นอนซะ เดี๋ยวข้าจะเช็ดหน้าเช็ดตาให้เจ้าก่อนแล้วค่อยกลับ”

เหลิ่งชิงฮวนทำจมูกฟุดฟิด “เชิญเสด็จกลับเดี๋ยวนี้เลยเพคะ”

มู่หรงฉีลุกขึ้นอย่างเชื่อฟัง “ก็ได้ ข้าไปล่ะ เจ้าก็ใช้น้ำเย็นประคบที่ตาซะ จะได้ตาไม่บวมปูดเป็นลูกระฆัง”

คิดจะมาเอาอกเอาใจงั้นเหรอ? เหลิ่งชิงฮวนกัดฟังกรอด “ท่านไม่ต้องมาสนใจข้า”

มู่หรงฉีลำบากใจ เม้มปาก เดินสวนกับโตวโตวออกจากห้องไป

โตวโตวถืออ่างน้ำมา ไม่กล้าพูดอะไรกับเขา เหมือนกับหนูเจอแมว ก้มหน้าก้มตาเดินเรียบกำแพงเข้าไปในห้อง หลังจากนั้นก็ถามด้วยความเป็นห่วง “คุณหนูร้องไห้หรือเจ้าคะ?แล้วทำไมถึงใส่เสื้อผ้าผู้ชายได้ล่ะ? อ๊ะ แล้วทำไมเสื้อผ้าขาดรุ่ยเยี่ยงนี้ล่ะเจ้าคะ? เกิดเรื่องอะไรขึ้น?”

หลังจากนั้นเหลิ่งชิงฮวนกัดฟันพูดอย่างแค้นเคืองใจ “ระหว่างทางเจอหมาบ้าตัวหนึ่ง ทั้งขู่ทั้งกัด”

โตวโตวตกใจขึ้นมาทันที “บาดเจ็บรุนแรงหรือเปล่าเจ้าคะ? บาดเจ็บตรงไหน? คุณพระคุณเข้า ทำไมตรงคอถึงได้มีรอยช้ำอยู่ล่ะ? หมาตัวนี้มันลงมือทำคุณหนูได้ยังไงกันนะ? ไม่สิ ใช้ปากสิ?”

มู่หรงฉีใจเต้นตึกตักจนหน้าแดง เอียงหูแนบฟัง

เหลิ่งชิงฮวนหัวเราะอย่างเย็นชา “ไม่เป็นไร โชคดีที่ท่านอ๋องมาช่วยได้ทันเวลาพอดี”

“ขอบคุณสวรรค์ ต่อจากนี้ไปถ้าคุณหนูจะออกจากไปข้างนอกต้องพาโตวโตวไปด้วยนะเจ้าคะ องค์รักษ์ทั้งสองนั้นไว้ใจไม่ได้เลยจริงๆ รูปร่างสูงกำยำไม่มีประโยชน์เอาซะเลย ช่วงเวลาหน้าซิ่วหน้าขวานท่านอ๋องก็ยังดีกว่า”

“พาเจ้าไปด้วยแล้วจะมีประโยชน์อันใด? เจ้าสู้กับหมาไหวหรือไง?”

“ต่อให้สู้ไม่ได้ โตวโตวก็สามารถยื่นแขนออกไปให้มันกัดบ่าวแทนได้นะเจ้าคะ”

ภายในห้อง เหลิ่งชิงฮวนก็“หลุดหัวเราะ”ออกมา เจ้าโตวโตวซื่อบื้อน่ารักเสียจริงนะ

มู่หรงฉีค่อยสบายใจ แต่เมื่อคิดดูอีกที มันไม่ถูกต้องนี่นา

ก็เห็นๆอยู่ว่าเรื่องในวันนี้ผู้หญิงคนนั้นเป็นฝ่ายผิด ตัวเองได้รับรายงานจากองค์รักษ์สองคนนั่น ให้ระดมพลทหารไปปราบปราม ทำไมผลสุดท้าย ตัวเองกลับกลายเป็นฝ่ายผิดได้ล่ะ?

ตนเองมาสังเกตสีหน้านางอย่างระมัดระวังเพื่ออะไรกัน? นางจะร้องไห้ก็ร้องไปสิ เหลิ่งชิงฮวนไม่ได้ร้องไห้ต่อหน้าตนเองซะหน่อย ตนเองมาเครียดอย่างนี้ จะโอนอ่อนคล้อยตามไปเพื่ออะไร?

ยิ่งคิดก็ยิ่งหงุดหงิด

เมื่อนึกถึงตอนที่อยู่เรือนหลิงหลางฉากที่ทำให้คนใจเต้นตึกตัก นึกถึงประโยคที่เหลิ่งชิงฮวนพูดร้องไห้สะอื้น ในใจก็ยิ่งโกรธเป็นไฟมากขึ้น ปรารถนาอย่างยิ่งที่จะตีโพยตีพายออกมา

ผู้ชายคนนั้นที่ครอบครองนางมันเป็นใครกันแน่? ข้ามู่หรงฉีจะต้องฆ่ามันให้จงได้!

ช่วงเวลาหนึ่งที่ในใจนั้นคับแค้นสุดจะทน รีบสาวเท้าก้าวเดินออกไปจากตำหนักฉาวเทียน ตะโกนเรียกอย่างเสียงดัง “ทหาร!”

รองผู้บัญชาการทหารสูงสุดวิ่งหน้าตั้งมาอย่างขันแข็ง “ท่านอ๋องมีอะไรจะรับสั่งขอรับ?”

มู่หรงฉีกวาดตามองขึ้นลงไปที่เขา “จัดการเรียบร้อยแล้ว?”

รองผู้บัญชาการทหารสูงสุดยืดเส้นยืดสาย “ก็ไม่ได้ต่างจากคนสักเท่าไหร่ขอรับ”

“คันมือหรือไม่?”

รองผู้บัญชาการทหารสูงสุดคันไม้คันมือ “มีภารกิจหรือขอรับ?”

มู่หรงฉีคิดแล้วคิดอีก “ช่างเถอะ ข้าไปพาเจ้าไปละ มิเช่นนั้นคงไม่เพียงพอสำหรับข้าแน่ ข้าไปเองดีกว่า อยากมานานแล้ว”

รองผู้บัญชาการทหารสูงสุดตื้ออย่างไม่ยอมลดละ “กระหม่อมจะไม่ลงมือ ขอเพียงแค่เป็นกำลังเสริมอยู่ด้านหลังท่านก็ไม่ได้เหรอพะยะค่ะ?”

มู่หรงฉีพึมพำ “ ไป! ฆ่าไอ้พวกคนชั่วระบายความโกรธ”