ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 16

เหลิ่งชิงฮวนเปิดประตูออกอีกครั้ง จากนั้นก็ยื่นหัวออกมา “ฤทธิ์ยาคงจะอยู่อีกหลายวันนะ คงจะต้องลำบากน้องสาวอยู่ห้องคนเดียวไปก่อน อย่างอื่นก็ไม่มีอะไรแล้ว จะค่อยๆ ดีขึ้นเอง ท่านอ๋องวางใจได้เพคะ”

“เหลิ่งชิงฮวน! สักวันข้าจะฆ่าเจ้า”

“อำมหิตจริงๆ คนสองคนแค่ทะเลาะเบาะแว้งกันนิดหน่อยเอง ช้อนยังมีกระทบกับปากหม้อบ้างเลย เอะอะก็จะฆ่า คิดว่าจวนท่านอ๋องเป็นสนามรบหรือไงกัน”

เสียงที่เยือกเย็นนั้นดังมาจากด้านใน มู่ซรงฉีรู้สึกโมโหจนควันออกหู ไม่รู้ว่าจะระบายความโกรธยังไง ได้แต่สะบัดแขนเสื้อแล้วเดินจากไป

เมื่อเหลิ่งชิงหลางเห็นเขาไปแล้ว ขืนตนเองจะอยู่ต่อจะไม่ได้อะไรอยู่ดี จึงได้แต่จ้องโตวโตวด้วยความโกรธแล้วเดินส่ายเอวจากไป

โตวโตวที่ยืนอยู่ในลานนั้นถึงกับอึ้งไปสักพัก เธอรู้ว่าตั้งแต่ที่คุณหนูฟื้นขึ้นมา ก็รู้สึกว่าเปลี่ยนไปเล็กน้อย แต่อย่างวันนี้ที่ทำให้ท่านอ๋องที่เป็นถึงเทพสงครามของเมืองฉางอันกริ้วขนาดนี้ มันจะไม่องอาจมากไปหน่อยเหรอ

มู่หรงฉีออกจากตำหนักฉาวเทียนด้วยความโกรธ เขาเดินรอบจวนท่านอ๋อง แต่ก็ไม่รู้จะระบายอารมณ์ไปที่ไหน

แต่ได้เจอกับหมอที่อยู่ในจวนพอดี เขากำลังนั่งยองอยู่หน้าราวเก็บยาของเขา ในอกก็อุ้มลิงแก่ของเขาเอาไว้ มือของเขาถือเข็มเงินระยิบระยับเอาไว้สามเข็ม แล้วพูดคุยต่อรองกับลิงแก่ตัวนั้นอย่างค่อยเป็นค่อยไป “ให้ข้าลองอีกครั้งนะ แม้ว่ามันจะเจ็บหน่อย แต่มันจะทำให้ร่างกายแข็งแรง เสริมบำรุงหยางและไต มันดีต่อเจ้านะ”

ลิงแก่ตัวนั้นแยกเขี้ยวเพื่อแสดงความไม่พอใจ

มู่หรงฉีเดินเข้าไปใกล้ จากนั้นดึงแขนเสื้อขึ้น แล้วนั่งลงบนเก้าอี้ด้วยความโกรธ “จับชีพจรให้ข้าด้วย!”

ลิงแก่นั้นกลัวความความโกรธบนตัวของเขาจึงวิ่งหนีไปอย่างว่องไว หมอยิ้ม “แหะแหะ” แล้วถามว่า “ท่านอ๋องไม่สาบายตรงไหนขอรับ”

“ทั้งตัว!”

ดูท่าทางแล้วจะปวดตับนะ แต่หมอไม่กล้าพูดหรอก ได้แต่เข้าไปจับดูชะอย่างตั้งใจ พลางมองดูสีหน้าและอารมณ์ของเขาอย่างระมัดระวัง ผ่านไปนานก็ไม่กล้าที่จะให้ข้อสรุป

“สรุปแล้วเป็นยังไง”

“ท่านอ๋องให้คำใบ้หน่อยได้ไหมขอรับ”

คาดเดาแบบไม่มีที่มาที่ไปมันยากจริงๆ

“วันนี้โดนเข็มเงินจิ้มเข้าที่บริเวณใต้ซี่โครง จู่ๆ ร่างกายก็รู้สึกชาและอ่อนแรง”

“โดนยาพิษหรือขอรับ”

“ใช่” มู่หรงฉีกัดฟันพูด “ตอนนี้การรับรู้ต่างๆ เริ่มจะกลับมาแล้ว แต่ผู้หญิงคนนั้นบอกว่า จะอีกหลายวันถึงจะกลับมาเป็นปกติ!”

นัยน์ตาของหมอนั้นมีความตื่นเต้นขึ้นมาเล็กน้อย “เป็นยาพิษที่แรงจริงๆ! ดูแล้ว คนผู้นี้จะต้องมีฝีมือการรักษาโรคที่เก่งกาจอย่างแน่นอน ไม่ทราบว่าเป็นใครหรือขอรับ”

มู่หรงฉีทำเสียงไม่พอใจ “ข้าว่าเจ้าจะสนใจผิดประเด็นนะ”

“ดูจากชีพจรแล้ว ไม่มีอะไรที่ผิดปกติขอรับ แล้วก็ไม่มีวี่แววของการโดนยาพิษ ที่ท่านอ๋องบอกว่าไม่ปกติหมายถึงอะไรหรือขอรับ”

พระท่านเคยกล่าว ไม่สามารถบอกได้

อยู่ๆ มู่หรงฉีก็ลุกขึ้นมา พอสะบัดแขนเสื้อหน่อยก็มียาเม็ดร่วงหล่นลงมาที่พื้น ซึ่งนั่นเป็นพิษหญ้าไส้ขาดที่เหลิ่งชิงฮวนให้เขากินเมื่อกี้

หมอก้มลงไปเก็บขึ้นมา มู่หรงฉีขมวดคิ้วแล้วพูดเตือน “ระวังมีพิษ!”

หมอมองเขาอย่างงุนงง จากนั้นก็ถามอย่างคิดไม่ดีนัก “ยานี้ท่านอ๋องได้มาจากไหนหรือขอรับ”

“เจ้าไม่ต้องมาพูดมาก!”

หมอยิ้ม “แหะแหะ” แล้วพูดว่า “ข้าน้อยไม่กล้าหรอกขอรับ แค่อยากจะเตือนท่านอ๋องว่า พยายามกินให้น้อยๆ หน่อย มันไม่มีอะไรดีหรอกขอรับ”

มู่หรงฉีมองเขา “นี่มันยาอะไร”