ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 168

เหลิ่งชิงฮวนพลิกข้อมือขึ้นมา ในมือมีเข็มเงินซ่อนอยู่อีกสิบกว่าเล่ม

“ไม่ใช่ว่าท่านเก่งกาจหรอกหรือ? ถ้าเช่นนั้นข้าจะวางยาท่านให้แรงเป็นสิบเท่า ดูสิว่าท่านจะต่อต้านไหวอยู่อีกหรือไม่”

มู่หรงฉีกลัวจนมีเหงื่อเย็นๆไหลออกมาทั่วทั้งตัวทันที เสน่ห์ที่มีเต็มเปี่ยมในตัวหายวับไปในทันที เข็มเงินของผู้หญิงคนนี้ร้ายกาจมากขนาดไหน ทำไมเขาจะไม่รู้ ตั้งแต่ครั้งแรกที่ประมือกันก็ได้รู้ซึ้งเป็นที่เรียบร้อยแล้ว หากให้นางทำสำเร็จ ร่างกายก็จะขยับไม่ได้ทั้งตัว นี่ไม่เท่ากับว่าเป็นหมูขึ้นเขียงรอให้นางเชือดอย่างนั้นหรือ?

นอกจากนี้เขายังสงสัยมาตลอดว่า เข็มเงินของเหลิ่งชิงฮวนซ่อนเอาไว้ที่ไหนกันแน่ ไม่กลัวว่าเข็มจะแทงตัวเองบ้างหรือไง?

“พี่ใหญ่ช่วยข้าด้วย!” มู่หรงฉีมีเพียงต้องทำตัวเป็นคนอ่อนแอ่ร้องขอความช่วยเหลือเท่านั้น

แม้ว่าเหลิ่งชิงเฮ่อจะอยู่ข้างนอกห้อง แต่ก็ใจจดใจจ่อกับการเคลื่อนไหวข้างในห้องเสมอ ตราบใดที่ทั้งสองคนสามารถกลับมาคืนดีกันอีกครั้ง ตัวเองก็จะทำภารกิจที่เสิ่นหลินเฟิงมอบหมายให้สำเร็จ และก็สามารถถอนตัวออกมาได้ แต่ไม่เชื่อเลยว่าอยู่ ๆ จะได้ยินเสียงร้องขอความช่วยเหลือของน้องเขยตัวเองดังขึ้น

ทั้ง ๆที่เป็นถึงเทพแห่งสงคราม ทำไมถึงตกอยู่ในมือของน้องสาวที่อ่อนแอและบอกบางของตัวเองได้ น่าสังเวชเช่นนี้เลยหรือ?

“ท่านอ๋องเกิดอะไรขึ้นหรือ?”

มือของเหลิ่งชิงฮวนที่กำลังจะทิ่มลงไปหยุดลงทันที จากนั้นก็เอ่ยพูดโดยกดเสียงให้ต่ำลง “ท่านยังนับว่าเป็นผู้ชายอยู่หรือไม่?”

มู่หรงฉีชำเลืองมองเข็มเงินในมืออย่างหวาดกลัว “ถ้าเจ้ากล้าแทงลงมา ข้าก็จะตะโกนฟ้องพี่ใหญ่ของเจ้าว่าเต้าหู้เหม็นของพระชายานั้นเป็นที่นิยมได้อย่างไร?”

“ทำไมท่านถึงได้ไร้ยางอายเช่นนี้!” เหลิ่งชิงฮวนกัดฟันกรอด

“เดิมทีพวกเราเป็นสามีภรรยากัน ความสนุกสนานในห้องส่วนตัวแบบนี้ไม่ควรจะเอ่ยพูดกับคนอื่น”

“น้องเล็ก เจ้ากำลังทำอะไรอยู่หรือ?” เหลิ่งชิงเฮ่อเห็นว่าข้างในห้องไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ แต่ตัวเองก็ไม่กล้าหุนหันพลันแล่นบุกเข้าไปข้างใน จึงจี้ถามขึ้นมาอีกหนึ่งประโยค

“ชิงฮวนกำลังวางยาพิษใส่ข้า บีบบังคับให้ข้าเขียนหนังสือหย่าให้ จากนั้นก็จะหนีไปสุดขอบฟ้า”

“นี่มันไร้สาระชัดๆ” เหลิ่งชิงเฮ่อแหวกผ้าม่านเดินเข้าไปข้างใน จึงจับเหลิ่งชิงฮวนที่กำลังทำท่าโจมตีได้อยู่หมัด จึงเอ่ยตำหนิด้วยสีหน้าบึ้งตึง “ท่านอ๋องไม่ถือโทษโกรธอะไรกับเจ้าเพราะเอ็นดูเจ้า ทำไมเจ้าถึงทระนงตนเพราะเห็นว่าเป็นที่โปรดปรานแบบนี้ได้เล่า? ออกจากจวนอ๋องไป เจ้าจะไปหาสุภาพบุรุษที่ยอดเยี่ยมเช่นนี้อย่างท่านอ๋องได้จากที่ไหนอีก?”

ข้า...

เหลิ่งชิงฮวนกัดฟันแน่นพร้อมเอ่ย “เขาทำลายหนังสือหย่าของข้านี่หรือที่เรียกว่าโปรดปรานข้า ก็แค่อยากเล่นข้าให้ตายเท่านั้น! จวนอ๋องแห่งนี้ข้าไม่สามารถอยู่ต่อได้อีกแม้แต่วันเดียว”

หากยังอยู่ต่อไป ลูกก็คงจะต้องคลอดออกมาแล้ว

ดูเหมือนว่ามู่หรงฉีจะได้กองหนุนเพิ่มเติมขึ้นมาในชั่วพริบตา “แม้ว่าชิงฮวนไม่อาจปรับตัวให้เข้ากับฐานะของพระชายาอ๋องฉีที่ตนเองเป็นอยู่ได้ แต่พี่ใหญ่โปรดวางใจเถอะ ข้ามีความอดทนเพียงพอที่จะรอ”

เหลิ่งชิงเฮ่อพูดชี้แนะด้วยท่าทีจริงจัง “ระหว่างสามีภรรยา มันหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการกระทบกระทั่งกันบ้าง อย่าเป็นเพราะว่าพูดจาไม่ลงรอยต้องเป็นเหตุให้หย่ากันเลย เจ้าดูนิสัยของเจ้าสิ ก่อเรื่องวุ่นวายจนลือกันไปทั่วทั้งเมือง ถึงขนาดที่ท่านพี่อย่างข้าไปทำงานก็ไปไม่ได้ ต้องรีบมารับเจ้ากลับจวนมหาเสนาบดี

ในภายภาคหน้าจะเอาแต่ใจเช่นนี้ต่อไปไม่ได้แล้ว ถึงแม้ท่านอ๋องจะมีความอดทนแค่ไหน ก็คงจะทนกับอารมณ์ของเจ้าไม่ไหวหรอก หากไม่มีเรื่องอะไรแล้วพี่ขอตัวกลับจวนรีบไปรายงานให้ท่านพ่อรับทราบ จะได้ไม่ทำให้ท่านต้องกังวลใจ”

“ท่านพี่เป็นพี่ของใครกันแน่!” เหลิ่งชิงฮวนว่ากล่าวอย่างน้อยใจ “เรื่องทั้งหมดมันไม่ใช่แบบนี้สักหน่อย”

เหลิ่งชิงเฮ่อหันหน้ากลับมามองไปที่เตียงของเหลิ่งชิงฮวน และกล่าวว่าอย่างมีเหตุและผลกับมู่หรงฉี “ผู้น้อยมอบน้องสาวให้แต่งงานกับท่านอ๋อง ขอให้ท่านอ๋องรักและทะนุถนอมให้ดี หากยังหลงใหลอนุจนละเลยภรรยาเอก ละเลยน้องสาวของข้า ให้นางต้องนอนเฝ้าห้องอย่างโดดเดี่ยวผู้เดียว ต่อให้น้องสาวข้ายอม แต่จวนมหาเสนาบดีของพวกเราไม่มีทางยอมเป็นแน่”

มู่หรงฉีเอ่ยขอโทษขึ้น “สร้างปัญหาให้กับพี่ใหญ่ต้องลำบากใจเสียแล้ว เป็นความจริงที่ข้ายุ่งกับเรื่องการทหารมากไป จนละเลยเหลิ่งชิงฮวนไป วันนี้ข้าจะรีบย้ายกลับมาอยู่ที่เรือนฉาวเทียนทันที และอยู่กับชิงฮวนให้มากๆยิ่งขึ้น”

แต่ละคำที่พูดออกมาล้วนแต่ชิงฮวนอย่างโน้นชิงฮวนอย่างนี้ เรียกได้คล่องปากเชียวนะ

เหลิ่งชิงเฮ่อพยักหน้าอย่างพอใจ และสะบัดมือเดินกลับออกไปไม่สนใจอีก

เหลือทิ้งไว้เพียงคนสองคนที่จ้องตากันไปมา และหลังจากนั้นไม่นาน เหลิ่งชิงฮวนก็ระเบิดอารมณ์ส่งเสียงคำรามออกมา “มู่หรงฉี ท่านทำแบบนี้หมายความว่าอย่างไร?”

ประสาทสัมผัสของมู่หรงฉีกลับมาเป็นปกติตั้งนานแล้ว เขาปัดแขนเสื้อของเขาไปมาเบา ๆ “พี่ใหญ่ของเจ้าพูดถูก พวกเราไม่ควรเป็นเพราะมีปากมีเสียงกันเอะอะก็จะหย่า โดยเฉพาะอย่างยิ่งข้าที่เป็นบุรุษ ยิ่งไม่ควรถือโทษมากเกินไป และเอาแต่คิดเล็กคิดน้อยกับเจ้า”

เหลิ่งชิงฮวนรู้สึกว่าตัวเองถูกทำให้โกรธจนมือเท้าชาไปหมดแล้ว พยายามทำให้ตัวเองมีจิตใจและอารมณ์ที่สงบ

“พวกเราไม่ได้ทะเลาะกัน หม่อมเองก็ไม่ได้ทำประชดประชันไปเพราะงอนแต่อย่างใด มู่หรงฉีเรื่องนี้คนอื่นไม่รู้ แต่ท่านรู้ดีเป็นที่สุดว่าในท้องของหม่อมฉันกำลังท้องลูกของผู้ชายคนอื่นอยู่ ผู้ชายอย่างท่านไม่มีทางรับได้”

“เมื่อสักครู่เจ้ายังบอกอยู่เลยว่าข้าไม่ผู้ชาย”