ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 181

“เรื่องที่เจ้าทรยศข้าครั้งก่อนนั้นไม่ได้แนบเนียนเลย ข้าจะไม่รู้ได้อย่างไร ในเมื่อข้าไปขอเจ้ามาจากเหลิ่งชิงหลาง อย่างแรกเป็นเพราะข้าเห็นแก่ความสัมพันธ์ที่ผ่านมาของเรา สองคือไม่อยากให้เจ้ากลายเป็นหมิงเย่ว์คนที่สอง ดังนั้นข้าจึงอยากให้โอกาสเจ้าอีกครั้ง”

“บ่าวขอบคุณคุณหนูมากเจ้าค่ะ”

เหลิ่งชิงฮวนวางหวีในมือของเธอลงแล้วหันตัวไปหานาง “ถ้าหากว่าเจ้าภักดีกับข้าและพูดความจริงกับข้าทุกอย่าง งั้น เรื่องทุกอย่างนั้นจะไม่เกี่ยวกับเจ้า เหลิ่งชิงหลางเองก็จะใช้เรื่องนี้มาบังคับเจ้าไม่ได้อีกโดยที่เจ้าต้องมาซ่อนจิตใจอันดีงามของตัวเองไว้เบื้องหลังแล้วไปทำเรื่องที่ตัวเองไม่ชอบ

ที่นี่ข้าขอแค่เจ้ายินยอมที่จะภักดีกับข้าต่อไปก็พอ บุญคุณความแค้นระหว่างข้ากับเจ้า ข้าสามารถอภัยให้กับการกระทำทั้งหมดของเจ้าได้ เจ้าว่าที่ข้าพูด ถูกต้องหรือไม่”

แม่หวัง มีเหงื่อเย็นไหลซึมออกมาตามหน้าผาก จากนั้นเธอก็เริ่มสับสนและเกิดการต่อสู้กันขึ้นภายในใจของเธอ

“ข้าจะให้เวลาเจ้าไปคิด หากคิดดีแล้วก็มาหาข้า จะทำอะไรก็ให้เด็ดขาด ยังเอาแต่มาโลเล วอกเราเองก็ไม่ใช่คนอื่นคนไกล เอาตามที่เจ้าคิดเถอะ”

เหลิ่งชิงฮวนยืนขึ้น แต่แม่หวังกลับไม่ขยับ นางเงยหน้าขึ้น แล้วตบที่บ้องหูของตัวเองและพูดออกมาอย่างเด็ดเดี่ยวว่า “คุณหนูเจ้าคะ บ่าวยินดีเจ้าค่ะ บ่าวขออภัยคุณหนูด้วยเจ้าค่ะ”

เหลิ่งชิงฮวนนั้นทราบแล้ว เธอจึงพูดเสียงเรียบว่า “พูดมา”

“ช่วงนี้บ่าวนั้นลำบากจริงเจ้าค่ะ ไม่แม้แต่จะข่มตาหลับ มันสายไปแล้วที่จะเสียใจ แต่ว่าบ่าวก็ไม่กล้าพูด เกรงว่าพูดไปแล้วจะทำให้คุณหนูโกรธบ่าวอีก

บ่าวรับใช้คุณหนูมาหลายปี บ่าวไม่ใชคนที่จะขายนายตัวเองและทำตัวเป็นบ่าวที่เห็นแก่เงิน แต่คุณหนูเองก็ทราบว่าตอนแรกนั้นชีวิตของเราอยู่ใต้เงื้อมมือของจินอี๋เหนียง จนไม่กล้าที่จะไม่เชื่อฟัง

ในวันนั้นที่ไปที่สำนักชีหนานซาน บ่าวได้หลงผิดไปแล้ว บ่าวเชื่อฟังคำสั่งของจินอี๋เหนียงและให้ไม้จันทน์กับท่านไปสามก้าน ตอนนั้นบ่าวไม่รู้ว่าไม้จันทน์นั่นมีไว้ทำอะไร หลังจากนั้นยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกว่าไม่ปกติบ่าวจึงได้ไปหาท่านที่หอพระ แต่กลับไม่พบร่องรอยของคุณหนูที่ไหนเลย บ่าวคิดแล้วก็รู้สึกเสียใจ

หลังจากนั้นคุณหนูก็กลับมาอย่างปลอดภัย บ่าวจึงวางใจลงและลอบดีใจที่คุณหนูกลับมาอย่างปลอดภัยโดยที่ไม่ได้คิดอะไรมาก ถ้าบ่าวรู้ว่าพวกนางจะร้ายแบบนี้ไม้หอมสามแท่งนั้นมียาผสมอยู่ บ่าวจะไม่ทำเรื่องโง่ๆแบบนั้นลงไปแน่เจ้าค่ะ ตอนนี้บ่าวถูกคุณหนูรองกุมความลับนี้เอาไว้และบีบบังคับบ่าวเจ้าค่ะ

เหลิ่งชิงฮวนมองเธอนิ่ง “เจ้ารู้ว่าตัวเองผิดแล้วจริงหรือ”

“ผิดไปแล้วเจ้าค่ะ บ่าวเห็นจุดจบของหมิงเย่ว์กับจือชิวแล้ว บ่าวเองก็ได้สติแล้วเจ้าค่ะ วันนี้บ่าวได้นำเรื่องที่เคยทำผิดเล่าออกมามดแล้ว ต่อให้คุณหนูจะดุด่าว่าดีบ่าว บ่าวเองก็รู้สึกว่าคุณหนูมีเมตตาแล้วเจ้าค่ะ และบ่าวก็ไม่ต้องรู้สึกกลัวและใช้ชีวิตอย่างอกสั่นขวัญแขวน”

“ถ้าหากว่าสักวันหนึ่งท่าอ๋องถามเรื่องในวันนั้นขึ้นมา เจ้ายินดีที่จะตอบตามความหรือไม่”

แม่หวังกัดฟัน “ขอเพียงแค่คุณหนูยิมที่จะอภัยให้บ่าว ยังมีเรื่องอะไรที่บ่าวทำไม่ได้อีกเจ้าคะ”

เหลิ่งชิงฮวนยิ้มออกมาเล็กน้อย “เมื่อพลาดไปแล้วรู้จักแก้ไข ไม่มีอะไรดีไปกว่านี้แล้ว ข้าเข้าใจสถานการณ์ของแม่หวังในตอนนั้นดี ในเมื่อไม่ได้ตามเอาเรื่องเจ้ามาเลยแสดงว่าข้าก็จะไม่เก็บมันมาใส่ใจอีกแล้ว”

แม่หวังรู้สึกขอบคุณอย่างถึงที่สุด ในใจก็ด่าว่าตัวเองเลอะเลือน นางโขกศีรษะกับพื้นอยู่หลายที จากนั้นเช็ดน้ำตาแล้วออกไป

เมื่อยามค่ำมาถึง ในที่สุดประตูใหญ่ของตำหนักฉาวเทียนก็ถูกปิดลง อีกทั้งยังถูกใส่กลอน กุญแจของมันอยู่ที่เหลิ่งชิงฮวน

โตวโตวนั่งอยู่บนบันไดและเอามือกุมแก้มไว้อย่างสับสน “คุณหนูกำลังกันใครไม่ให้เข้ามาหรือเจ้าคะ ถ้าเจ้าคนชั่วนั่นบินข้ามกำแพงมาได้ ต่อให้ลงกลอนประตูไปจะมีประโยชน์อะไรล่ะเจ้าคะ”

ราวกับว่าเพื่อเป็นการยืนยันคำพูดของโตวโตว ก็มีเราร่างหนึ่งตกกระทบลงมาภายในลานบ้านอย่างเงียบงัน

โตวโตวกำลังจะตะโกนออกมาว่า “มือสังหาร” แต่นางก็ต้องกลืนมันลงไป เนื่องจากโจรที่ไม่ได้รับเชิญคนนี้นั้นดูคุ้นตา เขาคือท่านอ๋องเทพสงครามไร้พ่ายผู้สูงส่งคนนั้นนั่นเอง

เธอลุกพรวดขึ้นมา และคิดที่จะคุกเข่าลงไป เธอก็ถูกแม่นมเตียวคว้าเอาไว้แล้วลากกลับห้องไป

ที่จริงแล้วเธออดกังวลเรื่องคุณหนูไม่ได้ เธอปีนหน้าต่างมองออกไปด้านนอก “แม่นมเตียว ทำไมท่านอ๋องถึงได้ไม่เคาะประตูล่ะเจ้าคะ บินข้ามกำแพงมา? ดึกดื่นขนาดนี้แล้วมาหาคุณหนูถึงในเรือน ชายหญิงอยูกันสองต่อสองแบบนี้ไม่เหมาะสมนะเจ้าคะ！”