ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 191

มู่หรงฉีนั้นลุกขึ้นนั่งอย่างลำบากแล้วไอเล็กน้อย

รองผู้บัญชาทหารสูงสุดกำลังดูอย่างตั้งใจจึงไม่ได้ยิน

เขาคว้าช้อนที่อยู่ข้างๆ แล้วขว้างไปที่หลังหัวของเขา

การระวังตัวขั้นพื้นฐานของรองผู้บัญชาการสูงสุดยังคงมีอยู่ เขาหันหลังมาแล้วรับช้อนเอาไว้

"ท่านอ๋องฟื้นแล้วหรือขอรับ พระชายานี่มีฌาณรู้เหตุการณ์ล่วงหน้าจริงๆ ให้ท่านตื่นมาในยามสามก็จะไม่เกินเลยถึงยามห้าแน่นอน"

มู่หรงฉีนั้นรู้สึกว่าคำพูดของเขานั้นมันพิลึกพิกล เหมือนคำพูดของยมทูตยังไงไม่รู้ "นี่พวกเจ้าไม่เห็นข้าอยู่ในสายตามากเกินไปหน่อยไหม"

รองผู้บัญชาการยิ้ม "พระชายาบอกแล้วขอรับ ท่านอ๋องบาดเจ็บหนักมากเกินไป ควรจะมีเรื่องราวดีๆ มาขจัดเรื่องร้ายๆ ออกไป ตอนแรกพระชายาจะรับแต่งอนุภรรยาให้ท่าน แต่ข้าน้อยได้ปฏิเสธแทนท่านอ๋องอย่างแน่วแน่ไปขอรับ"

ข้ออ้างนี่ช่างแปลกใหม่จริงๆ ก็เหมือนคำพูดไร้สาระของผู้หญิงคนนี้อยู่

มู่หรงฉีนั้นทำเสียงไม่พอใจ "ดังนั้นพวกเจ้าก็ดูแลข้าแบบนี้รึ หลังฟื้นมาน้ำสักแก้วยังไม่มี"

รองผู้บัญชาการทหารสูงสุดหันหลังไปเทน้ำให้ข้า

เขามองไปที่ถ้วยน้ำชาอย่างไม่พอใจ "น้ำเปล่าหรือ"

"พระชายาบอกว่าชาจะแก้ฤิทธ์ยา ตอนนี้ท่านยังไม่เหมาะที่จะดื่มชาขอรับ"

มู่หรงฉีฟังเสียงทายหมัดที่สนุกสนานในลาน "งั้นก็เปลี่ยนเป็นเหล้ามาแก้กระหายหน่อย"

รองผู้บัญชาการทหารสูงสุดยืนอยู่กับที่ไม่ขยับไปไหน "พระชายาบอกว่าแอลกอฮอล์เองก็ไม่ดีต่อสุขภาพ แม้ว่าอาการบาดเจ็บของท่านจะหายดี ก็จะต้องควบคุม ในการกินเหล้าแต่ละครั้งจะต้องไม่เกินหนึ่งร้อยมิลลิลิตร กุญแจที่โรงเหล้าพระชายาจะเป็นดูแลเองขอรับ"

หนึ่งร้อยมิลลิลิตรรึ แค่นี้มันจะไปพออะไร!

"ไปที่ร้านเหล้าของฉีจิ่นอวิ๋น ให้บ่าวเอามาสิบโหล"

"พระชายาบอกว่าท่านอ๋องนั้นล้างผลาญมากไปเกิน เบี้ยเงินใช้บนตัวผู้หญิงไปหมด ดังนั้นเบี้ยเงินก็ต้องถูกควบคุมเช่นกันขอรับ"

"พระชายายังบอกอีกว่า ตอนกลางคืนท่านจะนอนไหนก็ไม่ว่า แต่ก็ต้องรู้จักควบคุมเช่นกันขอรับ"

คำก็พระชายา สองคำก็พระชายา พระชายานี่ยุ่งไปทุกเรื่อง

"นางพูดอะไรเจ้าก็ฟังเนอะ" มู่หรงฉีทำเสียงไม่พอใจ

รองผู้บัญชาการทหารสูงสุดเดินเข้ามาแล้วพูดเสียงเบาว่า "ท่านอ๋องคงจะไม่รู้ แมวไม่อยู่หนูร่าเริง หลายวันมานี้ที่ท่านไม่อยู่ พระชายาชิงอำนาจไปสำเร็จแล้วยึดเอาจวนท่านอ๋องนี่ไปเลย ทุกคนในจวนนั้นต่างเคารพพระชายาอย่างมาก เชื่อฟังมากขอรับ หากท่านกลับมาช้าอีกสองสามวัน นกสองหัวอย่างผู้ดูแลคงจะยกเอาคลังเบี้ยของท่านให้พระชายาไปแล้ว ข้าเองก็ไม่กล้าที่จะไม่ฟัง แต่ท่านวางใจได้ ตีวข้านั้นอยู่ที่พระชายาแต่ใจของข้านั้นอยู่ฝ่ายเดียวกับท่าน ไม่เหมือนพวกเขาที่ไม่มีความจงรักภักดีและไม่มีของเขตขอรับ"

มู่หรงฉีอึ้งไป ตนเองยังไม่ได้ออกคำสั่งไม่ใช่หรือ ไม่เคยบอกมาก่อนว่าจะให้นางเป็นคนรับช่วงดูแลเรื่องภายในจวนเลย ตอนแรกนางก็กำเริบเสิบสานอยู่แล้ว หากได้ถูกทุกคนเยินยอแบบนี้ ตนเองจะยังมีที่ในจวนท่านอ๋องอีกหรือ

เขายื่นมืออกมานวดบริเวณระหว่างคิ้ว จากนั้นก็รู้สึกโกรธเคืองอย่างมาก "ช่างกล้านัก! ไปเชิญเหลิ่งชิงฮวนเข้ามาเดี๋ยวนี้!"

รองผู้บัญชาการทหารสูงสุดนั้นเห็นว่าจะมีเรื่องให้ดูกันแล้ว จึงวิ่งไปที่หน้าต่างแล้วพูดว่า "พระชายา ท่านอ๋องฟื้นแล้วขอรับ ท่านเข้ามาหน่อยขอรับ"

เสียงร้องนั้นเงียบลงทันที

"รอก่อน ทายรอบนี้ให้จบก่อน!"

มู่หรงฉีรู้สึกโกรธอย่างมาก เขาพูดอย่างเยือกเย็นว่า "ไสหัวเข้ามา!"

ท่านอ๋องช่างแรงดีจริงๆ มีความเป็นสุภาพบุรุษจริงๆ รองผู้บัญชาการทหารสูงสุดนั้นรู้สึกภูมิใจอย่างมาก

เหลิ่งชิงฮวนเดินเข้ามาอย่างเชื่อฟัง บนใบหน้าของนางนั้นเต็มไปด้วยหมึก บนนั้นวาดเต่าไว้เต็มไปหมดเลย ทั้งใหญ่ทั้งเล็กรวมเจ็ดแปดตัว

อยู่ๆ มู่หรงฉีก็หน้าแดงเพราะหายใจลำบาก จากนั้นพูดเสียงโกรธว่า "นี่มันอะไรกัน ความน่าเกรงขามของพระชายาอยู่ไหนกัน"

เหลิ่งชิงฮวนพูดอย่างมีเหตุมีผล "วาดขนาดนี้ พวกเขาจำข้าไม่ได้หรอกว่าข้าเป็นพระชายา"

กว่าที่มู่หรงฉีจะหายใจโล่ง "ไม่มีระเบียบ ก็จะไม่ได้เรื่องได้การ สองสามวันที่ข้าไม่อยู่ ที่จวนท่านอ๋องนั้นเต็มไปด้วยบรรยากาศอึมครึม นายไม่เหมือนนายบ่าวไม่เหมือนบ่าว ล้วนไม่เห็นข้าอยู่ในสายตา พวกเจ้าออกไปให้หมด!"

ท่านอ๋องผู้บาดเจ็บจะแผลงฤทธิ์แล้ว! ฟ้าร้องฟ้าแลบ ฝุ่นดินทรายกระจายไปทั่ว น่ากลัวจริงๆ!

ทุกคนถอยออกไปอย่างรู้งาน โตวโตวมองคุณหนูของตนอย่างกังวล เท้าของนางไม่ขยับไปไหน แต่กลับถุงรองผู้บัญชาการทหารสูงสุดลากตัวออกไป