ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 197

เหลิ่งชิงฮวนนั่งขัดสมาธิอยู่บนเตียง “ เจ้ารู้ว่าผู้เฒ่าหลู่นั้นไม่ปล่อยให้โอกาสหลุดมือไป เพราะฉะนั้นทุกที่ในวังใต้ดินจึงมีการติดตั้งกลไกขึ้น เวลาที่มีคนบุกรุกเข้ามา ก็จะมีเสียงระฆังดังขึ้น จากนั้น”

เธอเงยหน้าชี้ขึ้นไปที่เหนือหัว ด้านบนฝังด้วยกระจกแก้วเหมือนกันหลายใบ เพื่อสะท้อนแสงจากไข่มุกยามค่ําคืนภายในห้อง ส่องสว่างภายในห้องราวกับแสงพระจันทรา ทั้งนุ่มนวลและสว่างไสว

“กระจกพวกนี้ ดูเหมือนใช้เพื่อให้ความสว่าง แต่ความจริงแล้ว กลับใช้หลักการหันเหของแสง ส่องไปที่กระจกบนโต๊ะเครื่องแป้งของเจ้า เจ้านั่งอยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง ก็สามารถควบคุมการเคลื่อนไหวของทางเข้าได้”

ชายหนุ่มรูปงามประหลาดใจมากขึ้น แม้แต่ปากก็ค่อยๆเผยอออก “เจ้าเข้าใจพวกเทคนิกกลไกเหล่านี้ด้วยเหรอ?”

แน่นอนว่าไม่เข้าใจ ทว่าหลักการของกระจกดําน้ําเป็นหลักที่ง่ายที่สุดที่เคยเรียนในตําราฟิสิกส์ตอนระดับมัธยมศึกษาตอนต้น

เหลิ่งชิงฮวนแกล้งทำเป็นเดาไม่ถูก “รู้เพียงเล็กน้อยน่ะ”

“งั้นเจ้ารู้ได้อย่างไรว่าข้านั้นแกล้งเล่นละครให้เขาดู?”

“เขามาหาเจ้า ก็เพื่อที่จะทดสอบ ข้อแรกคือได้ยินว่าเจ้าถูกมู่หรงฉีทำร้ายจนบาดเจ็บ เขาจงใจทดสอบอาการบาดเจ็บของเจ้าผ่านการเคาะไม้เท้า ข้อสองลองหยั่งเชิงพิธีล้างกระบี่ในอีกสิบวันข้างหน้า ว่าเจ้าปกปิดวิธีฆ่าอะไรไว้ มั่นใจหรือไม่”

ชายหนุ่มรูปงามกระพริบตา “งั้นข้าจะรับมืออย่างสุขุมอย่างไรดี?”

เหลิ่งชิงฮวนกลับสนใจอีกคำถามหนึ่ง “เจ้าฆ่าหญิงงามที่ผู้เฒ่าคนนั้นมอบให้เจ้าหมดทุกคนเลยจริงเหรอ?”

เหลิ่งชิงฮวนทำเสียงฟึดฟัด “ไม่เช่นนั้นล่ะ? รอให้พวกนางคาบข่าวไปบอกหรือไง?”

เหลิ่งชิงฮวนครุ่นคิด “จริงๆแล้วพวกนางก็ควรที่จะฟังคำสั่งด้วยนะ”

ชายหนุ่มรูปงามยื่นมือมา เชยปลายคางของเธออย่างแผ่วเบา “อย่าได้เอามาตรฐานของคนดีมาวัดตัวข้า ข้าฆ่าคนมากมายนับไม่ถ้วน ชีวิตผู้บริสุทธิ์ตั้งมากมายไม่รู้เท่าไหร่ กะแค่สาวงามไม่กี่สิบคน ในสายตาของข้า ก็ไม่ต่างอะไรกับพวกมดหรอกนะ”

“นายน้อยแห่งหอกระบี่ ไม่เพียงแต่มีเงินมากก็มีอิทธิพลมาก อีกทั้งยังไม่ยำเกรงต่อสิ่งใดอีก”

ชายหนุ่มรูปงามไม่แปลกใจที่นางสามารถทายตัวตนของตนเองได้ “เจ้ายังรู้อะไรอีก?”

“ข้ายังเดาอยู่ว่า สถานะที่ท่านตกอยู่ในตอนนี้ไม่ค่อยดีเท่าไหร่นัก ตัวเจ้าเองยังเอาไม่รอด ทำไมถึงยังมีเวลาว่างไปต่อกรกับมู่หรงฉีอีก เสี่ยงพาตัวข้ามาเป็นเชลย”

ชายหนุ่มรูปงามสลัดรองเท้าทิ้ง ขึ้นไปนั่งขัดสมาธิบนเตียงข้างๆเธอ และหันหน้าเข้าหาเธอ

“ในเมื่อเจ้าฉลาดอย่างนี้ ข้าตัดสินใจแล้วว่า จะให้เจ้ามีชีวิตยืนยาวกว่าพวกนาง”

เหลิ่งชิงฮวนเบ้ปาก “ก็ไม่เคยเห็นคนเช่นเจ้ามาก่อน ขอร้องคนแล้วมาฉุดกระชากกันแบบนี้ แม้แต่ตอนที่มู่หรงฉีมาขอร้องข้าให้ช่วยรักษายังนอบน้อมเลย”

ชายหนุ่มรูปงามเย้ยหยัน “ขอร้องเจ้า? เจ้าคิดเยอะเกินไปแล้ว อีกหน่อยคนที่ทนขอร้องไม่ไหว น่าจะเป็นเจ้ามากกว่านะ”

“งั้นเหรอ?” เหลิ่งชิงฮวนยิ้มยียวน เดินไปข้างหน้าเขา ยื่นมือไปเชยคางของเขา “หรือจะลอง?”

ชายหนุ่มรูปงามมองเธอด้วยหางตา “เมื่อครู่ใครกันที่กลัวจนร้องอย่างน่าเวทนา? กล้ากลับมาเล่นกับไฟงั้นเหรอ?”

“ข้าก็แค่ไม่ชอบให้คนอื่นมาใช้กำลังก็เท่านั้น อ่อนโยนหน่อยสิ ข้ารับได้”

ชายหนุ่มรูปงามหรี่นัยต์ตาคู่งามทันที จ้องไปที่ดวงตาของเธอ ปล่อยพลังที่หนาวเหน็บจนเข้ากระดูกออกมา

“นี่เจ้ากำลังรนหาที่ตายอยู่นะ!”

เหลิ่งชิงฮวนหัวเราะ “เหอะเหอะ” อย่างมั่นใจ “เจ้าจะปล่อยให้ข้าตายงั้นเหรอ? ใช้ความพยายามตั้งมาก อีกทั้งยังยั่วยุมู่หรงฉี ทำลายกองทหารเพราะเรื่องนี้ ถูกคนในหอวิพากษ์วิจารณ์ ข้ายังไม่มีเสน่ห์แบบนี้ นับประสาอะไรกับเจ้าคนที่ไม่รักหยกถนอมบุปผากันล่ะ”

ชายหนุ่มรูปงามถอนหายใจ “ถ้าไม่ใช่เพราะมู่หรงฉีตามล่าฆ่าขนาดนี้ ก็จนปัญญา ไม่เช่นนั้นข้าก็ไม่ควรท่ีจะมาเจ้ามาที่นี้ เพื่อให้เจ้ารู้เรื่องมากมายเช่นนี้ หากไม่ฆ่าปิดปากเจ้า ข้าก็คงรู้สึกผิดต่อตัวเอง”

“วางใจเถอะ เจ้าฆ่าข้าไม่ได้หรอก ล้มเลิกความคิดนี้เสียตั้งแต่เนิ่น มาคุยเรื่องวิธีร่วมมือกันดีกว่า”

“อวดดีไม่เป็นโล้เป็นพายเช่นนี้ เจ้ากับมู่หรงฉีไม่ใช่คนในครอบครัว ไม่ใช่พวกเดียวกัน หรือเจ้ายังไม่เข้าใจสถานการณ์ใจตอนนี้ของตัวเองเหรอ?”

เหลิ่งชิงฮวนใช้นิ้วพันกระโปรง พูดอย่างสบายๆ “ในฐานะหมอ ช่วยคนได้ก็สามารถฆ่าคนได้เหมือนกัน หากเจ้าอยากจะให้ข้าช่วย ก็ต้องมอบชีวิตน้อยๆไว้ในมือข้า แล้วข้า แน่นอนว่าจะต้องมีทางหนีทีไล่ไว้ให้กับตัวเอง”

ชายหนุ่มรูปงามมองเหลิ่งชิงฮวนอยู่พักใหญ่ จึงเอ่ยปากขึ้น “ก็ได้ ข้าชื่อโฉวซือเส่า เจ้าเรียกข้าว่าซือเส่าก็ได้ หรือจะเรียกนายน้อยโฉวก็ได้”

ตั้งชื่อนี้มา ฟังแล้วก็คือทายาทเศรษฐี

เหลิ่งชิงฮวนไม่ได้พูดอะไร ได้แต่กอดเข่าฟังเขาพูดต่อ

“ข้าเป็นคนสองเพศ เกิดมาก็เป็นคนสองเพศครึ่งชายครึ่งหญิง”