ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 223

มู่หรงฉีระมัดระวังราวกับว่าเขากำลังดูแลสมบัติล้ำค่าที่สุดในโลก ไข่มุกขาวแววตรงหน้าทำให้เขาอยากจะรักษาอย่างดีที่สุด เขาพยายามอดกลั้นความกระหายในจิตใจและค่อยๆ ลิ้มชิมรสอย่างแผ่วเบา เลื่อนผ่านกล้ามเนื้อผิวหยกที่อาจแตกได้จากการเป่าเล่นเบาๆ สาดผสมคลื่นปั่นป่วนราวกับทะเลพายุโหมกระหน่ำ

หลังจากผ่านการตึงเครียดของกล้ามเนื้อนั้น เหงื่อเม็ดใหญ่ค่อยๆ ซึมออกมารวมตัวกันแล้วร่วงหล่น

เหลิ่งชิงฮวนปล่อยเสียงร้องออกมาเบาๆ ซึ่งดูเหมือนจะเป็นลมหายใจผ่านลำคอเสีย เมื่อริมฝีปากสีเชอร์รี่ถูกเป็นออก เสียงครางถูกขับออกมาและเป็นระยะ ๆ

มู่หรงฉีลดร่างกายของเขาลงและลมหายใจอุ่น ๆ ไหลวนไปที่หูทะลุเข้าไปในหัวใจ มันเหมือนกับดอกไม้ไฟที่เจิดจรัสที่สุดในความคิด ใจที่เต้นรัวเป็นจังหวะกลอง

เขาอดใจรอไม่ไหวแล้วที่จะพุ่งไปข้างหน้าเพื่อพิชิตเมือง

คนที่อยู่ในอ้อมแขนเป็นเหมือนดอกจื่อเถิงกลางสายฝน ทั้งสง่างาม บางเบาและอ่อนโยนอย่างสุดจะพรรณนา

ระมัดระวังดั่งแมลงปอยืนบนสายน้ำ ดั่งผีเสื้อชื่นชมดอกไม้

แม้แต่สายฝนที่โปรยปรายในฤดูใบไม้ผลิจะต้านทานลมแรงและฝนโปรยปรายได้อย่างไร

เหลิ่งชิงฮวน รู้สึกละอายใจที่จะพูดบางคำออกมา เล็บฝังลึกที่หลังของเขา ประกาศความวิตกกังวลและความปรารถนาที่ซื่อสัตย์ที่สุดของเธอ การตอบสนองนั้นเงอะงะเป็นไปอย่างตะกุกตะกัก

เหมือนลมกระโชกในทะเลและทวีความรุนแรงมากขึ้นเรื่อย ๆ

พวกเขาทั้งสองเป็นเหมือนเรือลำเล็กที่แล่นไปบนท้องทะเล หลังจากนั้นไม่นาน พวกเขาก็ถูกคลื่นซัดขึ้นไปบนยอดคลื่นสูงและจมลงกับน้ำทะเลอย่างริบหรี่ หวังเพียงว่าลมกระโชกแรง คลื่นโหมกระหน่ำแรงขึ้น พวกเขาอาจไม่มีวันถึงจุดสูงสุด

ม่านเหนือศีรษะกระเพื่อมไหว พู่แกว่งไกวอย่างมีความสุข

แม้แต่แสงจันทร์ในห้องยังผันผวนเหมือนสายน้ำ

จิ้งหรีดด้านนอกหยุดร้องขับขานและกลับรังอย่างเขินอายเพื่อเริ่มต้นความฝันอันแสนหวานในคืนนี้

น้ำค้างกลั่นตัวอย่างเงียบ ๆ จนสะท้อนแสงรุ่งอรุณ

ทั้งสองสวมกอดกันและผล็อยหลับไป ความหอมหวานหลังจากกินน้ำผึ้งยังคงติดอยู่ที่ริมฝีปาก

เหลิ่งชิงฮวนหลับใหลจนกระทั่งดวงอาทิตย์โผล่พ้นภูเขา เธอลืมตาขึ้นด้วยความยากลำบาก มู่หรงฉีตื่นแล้ว เขาวางมือใหญ่ไว้บนท้องกลมๆ ของเธอ

เหลิ่งชิงฮวนเคลื่อนไหวอย่างผิดธรรมชาติและดึงผ้านวมผ้าออกไปด้านข้าง

มู่หรงฉีวางนิ้วบนริมฝีปากของเขาและส่งเสียงเบาๆ เต็มไปด้วยความจริงจัง “เขาตื่นแล้ว เพิ่งทักทายข้าไปเมื่อครู่เอง”

หลังจากผ่านไปนานกว่า 4 เดือน ทารกจะมีการเคลื่อนไหวของทารกในครรภ์ก่อนกำหนด ทว่าเหลิ่งชิงฮวนแทบไม่รู้สึก

เธอหาวอย่างเกียจคร้าน “เขาอาจจะแค่ตอบโต้ที่ทำให้แม่ของเขาเหนื่อยก็เป็นได้”

“เมื่อคืนข้าระมัดระวังตัว ไม่กล้ายั่วโมโหเขาเลย ข้าแทบไม่กล้าวางมือวางเท้าอย่างสบายใจเลยด้วยซ้ำ”

เหลิ่งชิงฮวนเขินอายมากขึ้น เธอหยิกมู่หรงฉีเบาๆ จ้ำแดงจึงค่อยๆ ปรากฏขึ้นบนผิวของเขา “ข้าหิว” เสียงของมู่หรงฉีแหบแห้งเล็กน้อย

“อาหารเช้าน้าจะเตรียมเสร็จแล้ว หม่อมฉันได้กลิ่นหอมของข้าวต้ม”

มู่หรงฉีกัดไหล่ของเธอเบา ๆ “ข้าอยากกินแค่เจ้าเท่านั้น”

“ไม่ได้!” เหลิ่งชิงฮวนขยับร่างกายและขมวดคิ้วทันที “เจ็บนะ”

ข้อต่อทั่วร่างกายของเธอดูเหมือนจะถูกฉีกออกเป็นชิ้นๆ มันเป็นความเจ็บปวดที่อธิบายไม่ได้

มู่หรงฉีรู้สึกกระวนกระวายทันที “ทำอย่างไรดี ให้ข้านวดให้ไหม”

พูดแล้วทำทันที เพราะเขาเป็นคนลงมือทำมาเสมอ

เหลิ่งชิงฮวนตบมือที่ไม่ซื่อสัตย์ของเขาออกไป “ไม่ต้อง”

รอยจ้ำทั่วร่างกายเป็นตัวบ่งชี้ว่ามู่หรงฉีกระทำอะไรไปบ้างเมื่อคืน เขาคิดว่าบางทีเขาอาจจะโลภเกินไป เธอจะทนพายุโหมกระหน่ำเช่นนั้นทั้งคืนได้อย่างไร

เขาลุกขึ้นอย่างไม่เต็มใจ น้ำสำหรับล้างหน้าเตรียมพร้อมอยู่ข้างนอก ข้าวต้มกำลังเดือดบนเตา สองสามีภรรยาออกไปอยู่ในสวนผักอย่างเฉลียวฉลาด ในบ้านมีเพียงพวกเขาสองคน

มู่หรงฉีถือกำลังน้ำเข้าไปด้วยความอดกลั้น ก่อนจะช่วยเหลิ่งชิงฮวน ล้างหน้าและใช้ปลายนิ้วเช็ดอย่างระมัดระวัง

เหลิ่งชิงฮวนเอนกายลงบนเตียงอย่างเกียจคร้านพลางมองมู่หรงฉีด้วยรอยยิ้ม เขาเสิร์ฟข้าวต้มทันทีและป้อนอาหารให้เธออย่างงุ่มง่าม

ผู้ชายเย็นชาถูกละลายโดยแสงแดดอันอบอุ่นโดยไม่รู้ตัว เขากำลังดูแลเธอด้วยความงุ่มง่าม ทั้งดูไร้เดียงสาและโง่เขลาในเวลาเดียวกัน

อันที่จริงเขาเป็นลูกคนโต การดูแลผู้หญิงแบบนี้ถือเป็นครั้งแรกสำหรับเขา

เมื่อเห็นว่าเธอกำลังมองเขาอย่างแน่วแน่ มู่หรงฉีถึงกับเขินอายเล็กน้อย “ยังเจ็บอยู่ไหม”

เหลิ่งชิงฮวนเห็นท่าทีเขินอายของเขา ดังนั้นเธอจึงโพล่งออกมา “เจ็บสิ ท่านน่ะโง่แถมยัง...”

เธอกลับพูดคำที่เหลือไม่ได้เสียเอง

“ทำไมหรือ” มู่หรงฉีมองเธออย่างมีเลศนัย

พลังงานเหลือล้นน่ะสิ!

เธอหันหน้าหนีด้วยลุกเป็นไฟโดยไม่กล้ามองเขา “เหนื่อยล่ะสิ สมน้ำหน้า!”

มู่หรงฉีหัวเราะเสียงแหบแห้ง “นั่นเรียกว่าความมุมานะสามารถชดเชยความโง่ต่างหาก ข้าไม่มีประสบการณ์มากนัก ทำให้ข้ายิ่งต้องพยายามมากขึ้น หวังว่าฮูหยินจะไม่รังเกียจข้า”

เหลิ่งชิงฮวนซบหน้าลงที่หน้าอกของเขาและพูดด้วยน้ำเสียงอู้อี้ “ไม่มีประสบการณ์มากนักอะไรกัน ท่านน่ะเก่งพอตัวเลยแหละ”

มู่หรงฉีฉีกยิ้ม “ประสบการณ์ที่สั่งสมมาจากการฟังเรื่องเล่าในค่ายทหารน่ะ”

เหลิ่งชิงฮวนดึงความกล้าหาญของตัวเองออกมาพลางพูดว่า “หม่อมฉันเคยได้ยินแม่ทัพอวี๋พูดว่า... ท่านไม่เคยมีผู้หญิงคนอื่นมาก่อนใช่หรือไม่”

มู่หรงฉีหยุดชั่วคราว ช้อนในมือกระแทกกับขอบชามเล็กน้อยและพูดพึมพำ “ไม่ใช่”

เหลิ่งชิงฮวนรู้อย่างชัดเจนว่าเธอไม่มีคุณสมบัติที่จะขอสิ่งใด แต่ก็ยังอดไม่ได้ที่จะรู้สึกเจ็บในใจ ก่อนกัดริมฝีปากล่างเบา ๆ แสร้งทำเป็นใจกว้าง

“ดูคำถามของหม่อมฉันสิ หม่อมฉันได้ยินมาว่าบรรดาองค์ชายต่างการศึกษาสตรีในราชสำนัก”

“ไม่ใช่” มู่หรงฉีลังเลอยู่ครู่หนึ่ง “มันเป็นแค่อุบัติเหตุ เจ้าไม่จำเป็นต้องใส่ใจ”

ดวงตาของเหลิ่งชิงฮวนหรี่ลง เธอก้มหน้าลงและไม่พูดอะไรต่อ ไม่น่าแปลกที่มู่หรงฉีจึงไม่ใส่ใจอดีตของเธอ ที่แท้ความรู้สึกที่โดนหมูตัวอื่นแย่งกินกะหล่ำปลีของตัวเองนั้นทำให้รู้สึกแย่จริงๆ ด้วย

บ้าเอ๊ย!ฉันอยากรู้จริงๆ ว่าคนคนนั้นคือใคร

เธออดไม่ได้ที่จะมีความคิดรุนแรงเช่นนั้น

ก่อนจะก้มหน้าลงมองไปที่ท้องใหญ่ๆ ของตน เธอขาดความมั่นใจและกัดฟันอย่างเงียบ ๆ เธอจะทำอะไรได้อีก นอกจากยอมรับและอดทนต่อไป

ถ้านี่เป็นครั้งแรกของฉัน ฉันจะจับเขามัดและทรมานด้วยความมั่นใจและถามว่าเขามอบครั้งที่หนึ่งสองสามให้ใครไปบ้าง

มีเพียงครั้งนี้เท่านั้นที่เหลิ่งชิงฮวนจะไถ่ถามอดีตของมู่หรงฉีที่ฝังลึกอยู่ในหัวใจของเขาอย่างระมัดระวัง หลังจากนี้ต่อไปเธอคงไม่กล้าถามเรื่องในอดีตกับเขาอีก

ดูเหมือนว่าพวกเขาสองคนจะเคยมีเรื่องส่วนตัวที่ไม่อาจแตะต้องได้ ทำให้พวกเขาปิดประตูให้กันและกันอย่างเงียบ ๆ