ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 223

มู่หรงฉีระมัดระวังราวกับว่าเขากำลังดูแลสมบัติล้ำค่าที่สุดในโลก ไข่มุกขาวแววตรงหน้าทำให้เขาอยากจะรักษาอย่างดีที่สุด เขาพยายามอดกลั้นความกระหายในจิตใจและค่อยๆ ลิ้มชิมรสอย่างแผ่วเบา เลื่อนผ่านกล้ามเนื้อผิวหยกที่อาจแตกได้จากการเป่าเล่นเบาๆ สาดผสมคลื่นปั่นป่วนราวกับทะเลพายุโหมกระหน่ำ

หลังจากผ่านการตึงเครียดของกล้ามเนื้อนั้น เหงื่อเม็ดใหญ่ค่อยๆ ซึมออกมารวมตัวกันแล้วร่วงหล่น

เหลิ่งชิงฮวนปล่อยเสียงร้องออกมาเบาๆ ซึ่งดูเหมือนจะเป็นลมหายใจผ่านลำคอเสีย เมื่อริมฝีปากสีเชอร์รี่ถูกเป็นออก เสียงครางถูกขับออกมาและเป็นระยะ ๆ

มู่หรงฉีลดร่างกายของเขาลงและลมหายใจอุ่น ๆ ไหลวนไปที่หูทะลุเข้าไปในหัวใจ มันเหมือนกับดอกไม้ไฟที่เจิดจรัสที่สุดในความคิด ใจที่เต้นรัวเป็นจังหวะกลอง

เขาอดใจรอไม่ไหวแล้วที่จะพุ่งไปข้างหน้าเพื่อพิชิตเมือง

คนที่อยู่ในอ้อมแขนเป็นเหมือนดอกจื่อเถิงกลางสายฝน ทั้งสง่างาม บางเบาและอ่อนโยนอย่างสุดจะพรรณนา

ระมัดระวังดั่งแมลงปอยืนบนสายน้ำ ดั่งผีเสื้อชื่นชมดอกไม้

แม้แต่สายฝนที่โปรยปรายในฤดูใบไม้ผลิจะต้านทานลมแรงและฝนโปรยปรายได้อย่างไร

เหลิ่งชิงฮวน รู้สึกละอายใจที่จะพูดบางคำออกมา เล็บฝังลึกที่หลังของเขา ประกาศความวิตกกังวลและความปรารถนาที่ซื่อสัตย์ที่สุดของเธอ การตอบสนองนั้นเงอะงะเป็นไปอย่างตะกุกตะกัก

เหมือนลมกระโชกในทะเลและทวีความรุนแรงมากขึ้นเรื่อย ๆ

พวกเขาทั้งสองเป็นเหมือนเรือลำเล็กที่แล่นไปบนท้องทะเล หลังจากนั้นไม่นาน พวกเขาก็ถูกคลื่นซัดขึ้นไปบนยอดคลื่นสูงและจมลงกับน้ำทะเลอย่างริบหรี่ หวังเพียงว่าลมกระโชกแรง คลื่นโหมกระหน่ำแรงขึ้น พวกเขาอาจไม่มีวันถึงจุดสูงสุด

ม่านเหนือศีรษะกระเพื่อมไหว พู่แกว่งไกวอย่างมีความสุข

แม้แต่แสงจันทร์ในห้องยังผันผวนเหมือนสายน้ำ

จิ้งหรีดด้านนอกหยุดร้องขับขานและกลับรังอย่างเขินอายเพื่อเริ่มต้นความฝันอันแสนหวานในคืนนี้

น้ำค้างกลั่นตัวอย่างเงียบ ๆ จนสะท้อนแสงรุ่งอรุณ

ทั้งสองสวมกอดกันและผล็อยหลับไป ความหอมหวานหลังจากกินน้ำผึ้งยังคงติดอยู่ที่ริมฝีปาก

เหลิ่งชิงฮวนหลับใหลจนกระทั่งดวงอาทิตย์โผล่พ้นภูเขา เธอลืมตาขึ้นด้วยความยากลำบาก มู่หรงฉีตื่นแล้ว เขาวางมือใหญ่ไว้บนท้องกลมๆ ของเธอ

เหลิ่งชิงฮวนเคลื่อนไหวอย่างผิดธรรมชาติและดึงผ้านวมผ้าออกไปด้านข้าง

มู่หรงฉีวางนิ้วบนริมฝีปากของเขาและส่งเสียงเบาๆ เต็มไปด้วยความจริงจัง “เขาตื่นแล้ว เพิ่งทักทายข้าไปเมื่อครู่เอง”

หลังจากผ่านไปนานกว่า 4 เดือน ทารกจะมีการเคลื่อนไหวของทารกในครรภ์ก่อนกำหนด ทว่าเหลิ่งชิงฮวนแทบไม่รู้สึก

เธอหาวอย่างเกียจคร้าน “เขาอาจจะแค่ตอบโต้ที่ทำให้แม่ของเขาเหนื่อยก็เป็นได้”

“เมื่อคืนข้าระมัดระวังตัว ไม่กล้ายั่วโมโหเขาเลย ข้าแทบไม่กล้าวางมือวางเท้าอย่างสบายใจเลยด้วยซ้ำ”

เหลิ่งชิงฮวนเขินอายมากขึ้น เธอหยิกมู่หรงฉีเบาๆ จ้ำแดงจึงค่อยๆ ปรากฏขึ้นบนผิวของเขา “ข้าหิว” เสียงของมู่หรงฉีแหบแห้งเล็กน้อย

“อาหารเช้าน้าจะเตรียมเสร็จแล้ว หม่อมฉันได้กลิ่นหอมของข้าวต้ม”

มู่หรงฉีกัดไหล่ของเธอเบา ๆ “ข้าอยากกินแค่เจ้าเท่านั้น”

“ไม่ได้!” เหลิ่งชิงฮวนขยับร่างกายและขมวดคิ้วทันที “เจ็บนะ”

ข้อต่อทั่วร่างกายของเธอดูเหมือนจะถูกฉีกออกเป็นชิ้นๆ มันเป็นความเจ็บปวดที่อธิบายไม่ได้

มู่หรงฉีรู้สึกกระวนกระวายทันที “ทำอย่างไรดี ให้ข้านวดให้ไหม”