ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 222

ทั้งสองทิ้งเหลิ่งชิงหลางเดินตรงออกจากพระราชวังและเข้าไปในรถม้า

จากนั้นมู่หรงฉีจึงคลายความเกร็งของร่างกายในที่สุด ก่อนจะกอดเหลิ่งชิงฮวนแน่นในอ้อมแขนโดยไม่พูดอะไรสักคำ

เหลิ่งชิงฮวนสัมผัสได้ถึงความรู้สึกหดหู่ใจในตัวเขา เธอฟังการเต้นของหัวใจของเขาอย่างเงียบ ๆ ก่อนจะเอ่ยปากพูดว่า “ท่านเป็นอะไร หม่อมฉันอยู่ข้างท่านนะ”

มู่หรงฉีกระชับแขนเหลิ่งชิงฮวนให้แน่นยิ่งขึ้นพลางพูดด้วยน้ำเสียงอู้อี้ ลมร้อนพัดผ่านศีรษะของเธอ “มีใครเคยบังคับให้เจ้าทำในสิ่งที่ไม่ชอบหรือเปล่า”

เหลิ่งชิงฮวนเช็ดปลายจมูกกับหน้าอกของเขา “มีสิ เช่นแต่งงานกับท่าน”

มู่หรงฉียิ้มอย่างมีเลศนัยและลูบหัวของเธอเหมือนการลงโทษ

เหลิ่งชิงฮวนเงยหน้าขึ้น มองไปที่คางคมชัดและริมฝีปากโค้งบางของเขา “ท่านรู้สึกเจ็บปวดกับการที่พระสนมฮุ่ยเฟยลงโทษชิงหลางงั้นหรือ”

มู่หรงฉีเม้มริมฝีปาก “ชิงฮวน มีความหวังที่ดวงตาของจิ่นอวี๋จะฟื้นตัวได้หรือไม่”

เหลิ่งชิงฮวนเงียบไปครู่หนึ่งและพูดอย่างจริงจัง “หม่อมฉันขอโทษ หม่อมฉันไม่ต้องการยุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้”

มู่หรงฉีพูดด้วยความยากลำบาก “เสด็จแม่ของข้ากล่าวว่าจะให้เวลาข้าหนึ่งเดือน หากดวงตาของจิ่นอวี๋ยังคงไม่สามารถฟื้นตัวได้ เหลิ่งชิงหลางต้องชดใช้ด้วยดวงตาของนาง”

ไม่ใช่เรื่องของฉัน อย่าหาว่าฉันใจร้ายเลยนะ

เหลิ่งชิงฮวนยังคงเงียบ

มู่หรงฉีกล่าวต่อ “และมีตัวเลือกที่สอง นั่นก็คือการแต่งงานกับกับจิ่นอวี๋ รับนางเป็นสนม”

นี่คือการข่มขู่สินะ

ใช้ดวงตาของคนที่ลูกชายชอบบังคับให้แต่งงานกับลูกสะใภ้ที่ตัวเองชื่นชอบ

นี่คือสิ่งที่แม่คนหนึ่งควรทำ? ผู้หญิงที่ชื่อจิ่นอวี๋สำคัญหรือความสุขลูกชายสำคัญกันแน่

ทันใดนั้นเหลิ่งชิงฮวนก็เข้าใจทันทีว่าทำไมมู่หรงฉีถึงอารมณ์ไม่ดี เรื่องนี้ไม่ยากเท่าไร แต่ผิดหวังกับคนเป็นแม่ ทำให้รู้สึกไม่เข้าใจ!

“แล้วท่านเลือกอันไหน”

“ให้ข้าแต่งงานกับจิ่นอวี๋ ข้าทำไม่ได้!”

“แต่จะให้ควักลูกตาของเหลิ่งชิงหลาง ท่านก็ทำไม่ได้ใช่ไหม”

มู่หรงฉีไม่ตอบ

เหลิ่งชิงฮวนค่อยๆ ปล่อยแขนของเขาให้เป็นอิสระ “งั้นท่านคงต้องการให้หม่อมฉันรักษาดวงตาให้จิ่นอวี๋ใช่หรือไม่”

คำว่า “ใช่” พยางค์เดียวธรรมดามู่หรงฉีกลับไม่อาจพูดออกมาได้ เขาสอดนิ้วเข้าไปในผมพลางขมวดคิ้วด้วยความรู้สึกอึดอัดใจ

“ชิงฮวน โปรดช่วยจิ่นอวี๋รักษาดวงตาของนางได้ไหม นี่จะถือพระคุณที่ข้าซึ่งติดค้างพ่อของจิ่นอวี๋ การรักษาดวงตาของเหลิ่งชิงหลางไว้คือการชดใช้สิ่งที่ข้าติดค้างกับนาง แล้วพวกเราจะได้อยู่อย่างสุขสบายกันเสียที”

“ท่านติดค้างอะไรเหลิ่งชิงหล่าง” เหลิ่งชิงฮวนถามอย่างใจเย็น “เพียงเพราะท่านแต่งงานกับนาง จึงต้องรับผิดชอบนางไปตลอดชีวิต ใช่หรือไม่”

มู่หรงฉีต้องการจะพูด แต่เมื่อนึกถึงคำพูดขอร้องที่เหลิ่งชิงหลางขอไว้ เขาจึงพูดอย่างมีชั้นเชิง “ข้า... ข้าทำร้ายนาง นั่นเป็นเหตุผลที่ข้าแต่งงานกับนาง ข้ารู้สึกผิดกับนางโดยไม่สามารถนั่งมองอย่างนิ่งเฉยได้ ”

เขาไม่อยากพูด เหลิ่งชิงฮวนจึงไม่ถามต่อ “แล้วอย่างไรต่อ”

มู่หรงฉีหยุดชั่วคราว เขาเองก็ไม่รู้ว่าจะจัดการกับเหลิ่งชิงหลางอย่างไรเช่นกัน หากนางยืนกรานไม่ยอมหย่าและไม่ยอมให้แต่งงานใหม่ นางจะต้องใช้ชีวิตครั้งหลังเช่นไร

เหลิ่งชิงฮวนยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะยกแขนขึ้นคล้องคอเขาพลางกระซิบข้างหู “ถ้าอย่างนั้นมู่หรงฉีจะไม่ติดค้างใครนอกจากหม่อมฉัน แล้วใช้ทั้งชีวิตเพื่อตอบแทนดีไหม”

หัวใจของมู่หรงฉีเต้นระรัว เขากอดเหลิ่งชิงฮวนไว้ในอ้อมแขนของเขาอีกครั้ง ก่อนจะปิดริมฝีปากของเธอไว้แน่น