ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 231

ความอึมครึมที่มู่หรงฉีคาดไว้นั้นไม่มีแม้แต่น้อย ตรงกันข้าม เหลิ่งชิงฮวนกลับหัวเราะอย่างเริงร่า

วินาทีที่จิ่นอวี๋กระโจนเข้าหาอย่างไม่เกรงกลัว เหลิ่งชิงฮวนก็ขยับก้าวไปข้างหน้า มี “เจตนาดี” ไปช่วยพยุงจิ่นอวี๋ที่กำลังจะล้มลง

“จวิ้นจู่ระวังนะเพคะ!”

ปลายเท้าเตะโดนตะกร้าสานที่มู่หรงฉีวางไว้อยู่บนพื้น จนคว่ำลง

เธอร้องอุทานตกใจ รีบไปหลบด้านข้าง ผลสุดท้ายก็ไปเตะโดนอีกอันหนึ่ง หลังจากที่พลิกคว่ำแล้ว สิ่งมีชีวิตที่อยู่ด้านในนั้นต่างก็ปีนออกมา ทั้งตะกร้ากบ คางคก และตะกร้างูลายสาบคอแดง

กบพากันตกใจและรีบกระโดดหนีกันไปอย่างตื่นตระหนก

มู่หรงฉียังโชคดี แม้จะไม่ค่อยชอบเจ้าพวกนี้เท่าไหร่นัก แต่ก็ยังสามารถรักษาความนิ่งสุขุมไว้ได้ สลัดจิ่นอวี๋ออกไปแล้วถอยหลังมาสองก้าว

แต่ไต้มั๋วไม่ได้เป็นอย่างนั้น ในวังหลวงนั้นสะอาดสะอ้าน น้อยครั้งที่จะเห็นสัตว์เหล่านี้ เธอตกใจสะดุุ้งโหยง จากนั้นร้องตกใจ “อ๊า!”

ดวงตาทั้งสองข้างของจิ่นอวี๋มองอะไรไม่เห็น ได้แต่เอียงหูฟัง “มีอะไร?”

เหลิ่งชิงฮวนพูดเสียงสั่น “งูเพคะ แล้วก็มีคางคก มันกำลังจะไต่ขาท่านแล้ว!”

จิ่นอวี๋ได้ยินแบบนั้นก็ตกใจขวัญหนีดีฝ่อ กระโดดกอดมู่หรงฉีอย่างทำอะไรไม่ถูก แน่นอนว่ามู่หรงฉีไม่กล้ากอด รีบหลบไปด้านหลัง

เหลิ่งชิงฮวนยื่นมือเธอออกไปอย่างหวังดี อยากที่จะช่วยรับต่อ

“จิ่นอวี๋จวิ้นจู่ระวังนะ มา หม่อมฉันช่วยประคองท่านเอง”

จิ่นอวี๋ปัดทิ้งอย่างไม่แยแส เต้าหู้เหม็นที่เหลิ่งชิงฮวนกอดอยู่นั้นถูกเธอปัดจนร่วง เหลิ่งชิงฮวนเตรียมตัวไว้อยู่แล้วจึงกระโดดหลบทัน แต่เต้าหู้เหม็นกระป๋องนี้ก็ไม่ได้สิ้นเปลืองเลยสักนิดเดียว ทั้งหมดตกลงไปที่หน้าอกของจิ่นอวี๋ ส่วนน้ำซุปกระเด็นใส่หน้าของเธอ

มีกรีดร้องด้วยความหวาดกลัว “อ๊า นี่มันอะไรน่ะ?”

ถอยหลังไปหนึ่งก้าว เท้าก็ไปเหยียบเข้ากับของนิ่มๆ ก้อนๆ ก็ยิ่งตกใจกลัว เดินโซเซถอยหลังจนล้มลงไปนั่งกับพื้น

ครั้งนี้ล้มลงค่อนข้างแรง และเมื่อมือไปสัมผัสกับพื้น ก็บังเอิญไปลูบโดนคางคกที่ทั้งเย็นๆ ลื่นๆ นุ่มๆ เธอตกใจกลัวตัวสั่น จนร้องไห้โฮออกมา

หากไม่ได้รับคำสั่ง มู่หรงฉีเองก็ไม่กล้าเข้าไปช่วย ผู้คนในตำหนักฉาวเทียนดูกันอย่างสนุกสนาน กลั้นขำกัน ทำได้เพียงขบขันกันไปเท่านั้น แต่ไม่กล้าส่งเสียง

ยังคงเป็นพระชายาของเราที่ทรงอำนาจ ไม่สบายใจมาตลอดทั้งวัน ในที่สุดก็มีความสุขแล้ว

ไต้มั่วไม่กล้าที่จะเฉยเมย อดทนต่อความขยะแขยงและความกลัว ก้าวไปประคองจิ่นอวี๋

เหลิ่งชิงฮวนที่ยังยืนอยู่ด้านข้างก็พูดเตือนอย่างกระตือรือร้น “ระวังนะเพคะ อย่าถอยหลัง กบตัวนั้นถูกท่านเหยียบจนไส้ทะลักแล้ว ไอ้หยา เลือดยังไหลออกมาสดๆ เลย น่าขยะแขยงเสียจริง ยังมีงูตัวนั้นอีก มันคืองูทับทาง หากถูกกัดไปละก็ ใบหน้าจะเป็นหนองแผลพุพอง น่าเกลียดจนไม่ต้องพูดถึงเลยล่ะ”

ทั้งจิ่นอวี๋และไต้มั่วหลบอยู่ด้านหลังกลัวจนแทบจะฉี่ราด ทั้งคู่ต่างก็เลอะเทอะ เต้าหู้เหม็นเลอะเปรอะทั้งตัว จนจิ่นอวี๋รีบร้องเรียกหาพ่อหาแม่

หญิงชรารูปร่างผอม ผิวเหมือนเปลือกไม้แห้ง เดินถือกาน้ำเข้ามาจากลานด้านนอก เมื่อเห็นฉากนี้ ก็รีบเดินไปข้างหน้า ประคองจิ่นอวี๋ขึ้นมาอย่างปลอดภัย

จิ่นอวี๋ได้ยินเสียงของเธอ ก็รีบมั่นใจทันที ไม่ได้ตื่นตระหนกเหมือนอย่างนั้นอีก

“จวิ้นจู่ไม่เป็นอะไรแล้วนะเพคะ ไม่มีอะไรแล้วนะ บ่าวอยู่ตรงนี้แล้ว”