ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 234

ฟังผิ่นจือเปลี่ยนเล่ห์เหลี่ยม หยิบกล่องออกในแขนเสื้อออกมา “ข้ายังเหลือเม็ดหนิงเซียงอยู่สองสามเม็ด ข้าให้พี่จือชิว หวังว่าเจ้าจะไม่รังเกียจ”

จือชิวได้ยิน ก็ประหลาดใจเล็กน้อย “เม็ดหนิงเซียง? ของแพงเช่นนี้ ข้าจะรับไว้ได้อย่างไรกัน? แม่นางอย่าได้เกรงใจไปเลย”

ฟังผิ่นจือมองซ้ายมองขวา มองแม่จ้าวที่คอยืดคอยาวมองมาทางนี้อยู่ไม่ไกล ลดเสียงลง

“ไม่ปิดบังความจริงพี่จือชิว เจ้าอย่าได้ไปบอกใครนะ โดยเฉพาะแม่จ้าวคนนั้น เม็ดหนิงเซียงนี้ จริงๆแล้วมันราคาแพงซะที่ไหนกันล่ะ คุณชายรองกำลังหลอกใช้พระชายา จงใจขึ้นราคา ทำขึ้นมาเอง เดิมทีกล่องนึงราคาไม่เท่าไหร่ แม้ว่ารายได้ของข้าไม่ได้สูงมากนัก แต่องค์ชายรองนั้นใจกว้างกับข้ามากจริงๆ ให้รางวัลข้าอยู่เรื่อย ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร”

จือชิวเข้าใจนิสัยของจินเอ้อร์ แสวงหาผลกำไร อีกทั้งยังฝักใฝ่ในกาม ปอกลอกเหลิ่งชิงหลาง เป้นเรื่องที่เขาสามารถทำได้ลงจริงๆ ยาเม็ดเล็กๆเพียงไม่กี่เม็ด กลับมีราคาแพงยิ่งกว่าทองเสียอีก เพื่อที่จะแย่งชิงความโปรดปรานเหลิ่งชิงหลางยอมที่จะเสียสละเลือดเนื้อเช่นนี้ ยอมเชื่อฟังจินเอ้อร์

เธอแปลกใจจนพูดไม่ออก “มิน่าล่ะผิวพรรณของแม่นางเสี่ยวจือถึงได้ดีอย่างนี้”

ฟังผิ่นจือยกมือลูบหน้าตัวเอง ยิ้มอย่างเหนียมอาย “ถูกพี่จือชิวหัวเราะแล้ว องค์ชายรองก็แค่ไม่เสียดายก็แค่นั้นเอง”

คำพูดที่คลุมเคลือนี้ ทำให้คนคาดเดาไปเอง จือชิวเข้าใจโดยปริยาย สาวรับใช้หน้าตาสะสวยอย่างเสี่ยวจืออยู่ข้างกายจินเอ้อร์ ไม่แปลกใจที่จะถูกคลอบงำ จินเอ้อร์ยอมที่จะให้เม็ดหนิงเซียงแก่นาง ก็เพื่อความสุขของตัวเองไม่ใช่หรือไง?

ฟังผิ่นจือเอาเม็ดหนิงเซียงใส่เข้าไปในมือเธอ “ไม่ต้องเกรงใจข้าหรอกนะ แค่กินไปก็พอ รอครั้งหน้าข้ามาส่งยาให้พระชายาพวกเจ้าอีก ค่อยเอามาให้เจ้าอีก เพียงแต่เจ้าห้ามให้พระชายารู้เรื่องเด็ดขาดนะ ไม่เช่นนั้นซวยแน่”

ใครๆต่างก็รักสวยรักงามกันทั้งนั้น จือชิวก็เช่นกัน อิจฉาการเปลี่ยนแปลงกลับเนื้อกลับตัวของเหลิ่งชิงหลางมาตั้งนานแล้ว จ้องเม็ดหนิงเซียงในมือของนางตาเป็นมัน จึงไม่สามารถต้านทานสิ่งล่อใจได้แต่อย่างใด รับมาไว้ในมือแล้วพูดขอบคุณ

ฟังผิ่นจือตีสนิททั้งพี่สาวน้องสาวอยู่พักหนึ่ง จึงจะออกจากจวนไป

จือชิวเหมือนได้รับสมบัติล้ำค่า ซ่อนเม็ดหนิงเซียงไว้ที่แขนเสื้อ กลับไปที่เรือนจื่อเถิง

แม่จ้าวยังคงเฝ้าอยู่ที่ประตู เมื่อเห็นเธอ จึงถามด้วยความสงสัย “ เมื่อกี้เขาให้ของดีอะไรเจ้างั้นเหรอ?”

แน่นอนว่าจือชิวไม่สามารถบอกได้ พูดปัดไป “ท่านตาฝาดไปหรือเปล่า? ก็แค่คุยกันไม่กี่คำแค่นั้นเอง เขาจะให้อะไรข้าล่ะ?”

ตั้งแต่ครั้งก่อนที่อยู่ในคุก จือชิวเคยเตือนแม่จ้าว แม่จ้าวก็พูดกับเธอสุดภาพมากขึ้น ไม่ได้พูดจาเย็นชาแบบนั้นอีกแล้ว ประกอบกับตอนนี้ทั้งสองคนนอกจากความคับข้องใจเก่า ก็ไม่มีเรื่องขัดแย้งอะไรกันอีก เพราะฉะนั้นความสัมพันธ์จึงคลี่คลายลงเล็กน้อย ไม่ถึงขั้นไม่ลงรอยกัน

แม่จ้าวพูดเสริมต่อ “ก็จริง คุณชายจินเอ้อร์เป็นคนไม่วิชาความรู้ คนรอบตัวมากมายต่างก็มีเจตนาไม่ดี ติดต่อคบค้าสมาคมกับพวกเขา ก็ต้องรักษาใจเอาไว้บ้าง”

จือชิวไม่ได้พูดอะไร แต่ในใจกลับเยาะเย้ยคําพูดของแม่จ้าว หลังจากพูดแบบขอไปทีก็กลับเข้าห้องตัวเองไป หยิบเม็ดหนิงเซียงออกมา พลิกดูไปมา เหมือนกับเด็กน้อย

ตอนที่เหลิ่งชิงหลางกินเม็ดหนิงเซียงก็ต้องแบกเธอไว้ ดังนั้นเธอก็ไม่รู้ว่า มันคือเม็ดหนิงเซียงหรือไม่ เรียนรู้จากเหลิ่งชิงหลาง เทเหล้าแก้วหนึ่ง แล้วดื่มตามลงไป

พอตกลงท้อง ภายในก็รู้สึกร้อนวูบวาบ เหมือนกับมีไอร้อนพวยพุ่งขึ้นมา จากนั้นรูขุมขนก็เปิด กระดูกทุกส่วนของร่างกายผ่อนคลาย ทั้งตัวเหมือนกลายเป็นนางฟ้า น่าอัศจรรย์มาก

นี่คือข้อดีของเม็ดหนิงเซียง จือชิวเชื่อมั่นว่า ฟังผิ่นจือไม่มีทางหลอกตัวเองแน่นอน

จากนั้นก็ค่อยสบายใจ กินยาเม็ดนั้นจนหมดเกลี้ยง

วันที่สอง

หลังจากที่จิ่นอวี๋พักฟื้น ฟื้นฟูร่างกาย

ท้องฟ้าสว่างสดใส เธอได้ยินแม่นมเตียวกล่าวคาราวะมู่หรงฉี ประตูลานบ้านเปิดออก เสียงฝีเท้าของมู่หรงฉีค่อยๆไกลออกไป

เธอรู้ว่าทุกเช้ามู่หรงฉีจะต้องไปฝึกวิชาดาบ จึงออกไปฝึกที่หน้าตำหนักฉาวเทียน เพื่อไม่ให้รบกวนเหลิ่งชิงฮวนที่กำลังนอนฝันหวาน